Baby’s te koop TE KOOP

Baby's for Sale FOR SALE

International adoption is surrounded by scandals. This month, three incidents hit the media. They do not stand on their own. Children are a commodity ....

By Margreet Vermeulen July 2, 2007, 0:00 AM

They are called kangaroo mothers in Guatemala. Women who give birth to children for export. They receive 600 to 1,600 dollars per child. The adoptive parents, mostly North Americans, pay around 30 thousand dollars. The difference disappears in the pockets of notaries, baby brokers, children's homes, lawyers and "fattening-houses" where pregnancy and childbirth are supervised.

These are mala fide practices that the Guatemalan government is now openly admitting and trying to combat. Of every one hundred Guatemalan babies born, one now grows up in North America in an adoptive family.

Every year at least 40 thousand children fly around the globe for a so-called intercountry adoption. The British adoption expert Peter Selman speaks of "the silent migration". A decrease is not to be expected in the short term, because in rich industrialized countries there is an increasing demand for adoption babies from abroad. After all: fertility in the rich West is declining and at the same time there is hardly any supply of adopted children in their own country due to, among other things, the liberal legislation on abortion.

Intercountry adoption has been surrounded by scandals for decades. Three incidents hit the Dutch press in this month alone. It started with the Rahul issue: the Indian boy who was allegedly robbed and is now being claimed by his biological mother. Then it came out that two twins from Sri Lanka who have been adopted by Dutch parents are not twins. And in Denmark, an Indian man claims his children back, which he temporarily placed in a home, because he was looking for work after the death of his wife. The children were adopted by a Danish family without his knowledge.

As early as 1999, the Council of Europe Special Rapporteur, Nicolas Arbout, wrote that Europe must take a firm stand against "the transformation of intercountry adoption in a market where children are sold as commodities and where the capitalist principle of supply and demand functions". Moreover, "authorities and vulnerable families in developing countries are being put under pressure by the constantly growing demand for children," said Arbout.

Best intentions

Usually, international adoption with the very best intentions starts when a country is hit by war or hunger. "But the adoption practice will continue to exist long after the crisis has been sworn. The demand for children increasingly determines the growth in intercountry adoptions, "writes the British professor of sociology, Peter Selman, in his latest adoption overview.

South Korea, a prosperous country, is still in the top five countries from which adoption is taking place. 150,000 Korean orphans now live in an adoptive family in another country, mostly in the US, Scandinavia and the Netherlands.

Sad, says Ina Hut, director of Wereldkinderen, the largest childcare and adoption organization in the Netherlands. "These are children of unmarried mothers who see their pregnancy as a disgrace. They should do something about that in Korea. In addition, many prospective adoptive parents in South Korea are waiting for a child. But the global demand for children is sustaining intercountry adoption from Korea. "

According to data from Unicef ??there are about fifty potential adoptive couples against each adopted child. The pressure on 'sending' countries to keep their borders open is enormous. In the margins of trade conferences, adoption is a small but always recurring theme. And so it can happen that countries with an outrageous shortage of marriageable women, such as China, also export girls. Countries where the population is shrinking are also - against all odds - in the top five. Russia first.

According to American lawyer David Smolin, the system of intercountry adoption has been lifted by the huge demand and the availability of large sums of money. "Adoption organizations in countries like India are tempted to stop their social work and to buy, search or rob babies in rural areas," Smolin writes in his book: Laundering Children: how international adoption encourages and legitimizes the sale and robbery of children.

Among other things, Smolin describes how a poor Indian nomad tribe sells girl babies for 15 to 45 dollars. How parents are tempted to place their children in a home - and then be quietly relieved of parental authority. The children are then sold as "orphans" because only orphans are eligible for legal adoption.

Ina Hut, director of Wereldkinderen, the largest Dutch adoption organization, nods in agreement. Wereldkinderen never pays more than the amount prescribed by the government. In India, for example, the children's home receives $ 3,000 per child as standard. "Certain organizations pay much, much more. They just give big money. We do not want that. "Hut knows that some directors of children's homes drive expensive cars and live in beautiful villas. "That is paid for by foreign adoption organizations. Wereldkinderen does not participate in that. "

Countries that operate as neatly as possible and organizations such as Wereldkinderen praise themselves from the market: they receive fewer and fewer children and more and more children go to the highest bidding countries. These are currently Spain, France, Italy and the US.

Wereldkinderen not only loses the competition, because it "only" pays 3,000 dollars per child. Moreover, it only works with children's homes that do not make payments to people who introduce a baby - whether it is a "baby scout" or the mother herself. This considerably limits the range.

Corrupting

Even the legal payment of $ 3,000 per child to the children's home has a corrosive effect. The children's home gets $ 500 when it places a child in a local adoption family. A legal foreign adoption therefore brings in six times as much money.

This conflicts with international treaties on the rights of the child. It emphasizes that a child is better off in an adoptive or foster family in its own culture. An adopted child loses its name, its identity, its nationality and all family ties, Smolin emphasizes. He adopted two girls from India aged 10 and 12 years eight years ago. Six weeks after their arrival, they told their adoptive father the truth. That their father was not dead. That they were offered for adoption without their mother's knowledge.

Due to the continuing stream of scandals, the top ten sending countries are constantly changing. Usually a country hit by such a scandal closes its borders, such as Romania after the exodus of 10 thousand children in a year. Receiving countries do not quickly lock the door, because they make themselves terribly unpopular with their own population. In 2001, for example, the US closed the border for Cambodian children because of malicious practices. For years, six parents, to whom a Cambodian child was promised, litigated against that decision.

In vain, but it does illustrate that Westerners have come to believe in a right to adoption. "We help families with a child. Instead of giving a child a family, "a Guatemalan government official told the IPS news agency last month.

Since 1993 there has been the Hague Adoption Convention. The signatory countries, now more than seventy, commit themselves to adopt strict rules and to put the best interests of the child first. For example, a child may only be eligible for intercountry adoption if there is no local adoption family. Extra payments by adoptive parents to orphanages, in exchange for an adopted child, are taboo. And the adoption organizations are controlled by the government in their own country.

Reform

The Netherlands has signed the treaty. India too. But sometimes things go wrong. Many countries simply lack the means to control all adoption agencies in their own country.

The adoption system is crying out for a reform. Hilbrand Westra, founder of United Adoptees International (UAI), an advocacy organization for adoptees, believes that the adoption organization of the recipient country should also be legally responsible for the proper conduct of the entire adoption procedure. Failure to comply with the Hague Convention must be penalized. But Westra does not stand a chance with his plea. "The agenda of the Second Chamber is determined by the lobby of potential adoptive parents. And what do they want? An increase in the age limit for adoptive parents. Equal rights for adoption for gay couples. Expansion of the adoption capacity, that is what the debate is about. People so badly want a child. Everything has to make way for that. Almost nobody wants to know that adoption has a shadow side. "

Stronger. Anyone who exposes the black side of adoption will find it difficult. Hilbrand Westra constantly receives hateful anonymous phone calls and emails. Roelie Post who, as an official of the European Commission, was in charge of the Romanian children's file, has been threatened since she registered the trade in Romanian "orphans". Romania, for export only. The untold story of the Romanian "orphans" is her book.

She is followed when she walks the dog. On her blog she receives emails from people who claim that Post has abused Romanian girls in her hotel room. For security reasons, the whistleblower has been given a different job. "She is sidelined," she says. Because she wrote how the United States forced Romania to lay down a law that home children are orphaned automatically if they have not received a family visit for six months. And how 105 children from Romanian foster families were taken away under pressure from Italian government leader Berlusconi to be adopted by Italian families.

The revelations of Post did not lead to a fundamental debate about international adoption. The chance that it will happen is small, predicts David Smolin in his book about child laundering. "Because nobody has an interest in preventing abuse."

Ina Hut van Wereldkinderen hopes that in time foreign adoption will no longer be necessary. That each country can take care of its own children, if necessary supported by aid organizations such as Wereldkinderen. "We are working on it. But at the moment there are really children for whom foreign adoption is the only rescue. Children that we have literally removed from the garbage dump. "

Dutch:

Baby’s te koop TE KOOP

Interlandelijke adoptie wordt omgeven door schandalen. Deze maand haalden drie incidenten de media. Ze staan niet op zichzelf. Kinderen zijn handelswaar....

Door Margreet Vermeulen2 juli 2007, 0:00

Kangoeroemoeders worden ze in Guatemala genoemd. Vrouwen die kinderen baren voor de export. Ze ontvangen 600 tot 1.600 dollar per kind. De adoptieouders, veelal Noord-Amerikanen, betalen circa 30 duizend dollar. Het verschil verdwijnt in de zakken van notarissen, babymakelaars, kindertehuizen, juristen en ‘fattening-houses’ waar de zwangerschap en bevalling wordt begeleid.

Het zijn malafide praktijken die de Guatemalteekse overheid inmiddels openlijk toegeeft en probeert te bestrijden. Van elke honderd geboren Guatemalteekse baby’s groeit er nu één op in Noord-Amerika in een adoptief gezin.

Jaarlijks vliegen ten minste 40 duizend kinderen de wereldbol over voor een zogenoemde interlandelijke adoptie. De Britse adoptie-expert Peter Selman spreekt van ‘de stille migratie’. Een daling is op korte termijn niet te verwachten, want in rijke industrielanden is er steeds meer vraag naar adoptiebaby’s uit het buitenland. Immers: de vruchtbaarheid in het rijke Westen daalt en tegelijkertijd is er nauwelijks aanbod van adoptiekinderen in eigen land door onder meer de liberale wetgeving rond abortus.

Interlandelijke adoptie is al decennialang omgeven door schandalen. Alleen al in deze maand haalden drie incidenten de Nederlands pers. Het begon met de kwestie Rahul: het Indiase jongetje dat geroofd zou zijn en nu wordt opgeëist door zijn biologische moeder. Daarna kwam naar buiten dat twee tweelingen uit Sri Lanka die door Nederlandse ouders zijn geadopteerd, geen tweelingen zijn. En in Denemarken eist een Indiase man zijn kinderen terug die hij tijdelijk in een tehuis plaatste, omdat hij werk zocht na de dood van zijn vrouw. De kinderen zijn buiten zijn medeweten om geadopteerd door een Deens gezin.

Al in 1999 schreef de speciale rapporteur van de Raad van Europa, Nicolas Arbout, dat Europa krachtig stelling moet nemen tegen ‘de transformatie van interlandelijke adoptie in een markt waar kinderen worden verkocht als handelswaar en waar het kapitalistische principe van vraag en aanbod functioneert’. Bovendien worden ‘autoriteiten en kwetsbare families in ontwikkelingslanden onder druk gezet door de voortdurend groeiende vraag naar kinderen’, aldus Arbout.

Beste bedoelingen

Meestal komt interlandelijke adoptie met de allerbeste bedoelingen op gang, als een land getroffen wordt door oorlog of honger. ‘Maar de adoptiepraktijk blijft ook lang nadat de crisis is bezworen, bestaan. In toenemende mate bepaalt de vraag naar kinderen de groei in interlandelijke adopties’, schrijft de Britse hoogleraar sociologie, Peter Selman, in zijn jongste adoptieoverzicht.

Zuid-Korea, een welvarend land, staat ook nu nog in de topvijf van landen waaruit wordt geadopteerd. Inmiddels wonen 150 duizend Koreaanse ‘wezen’ in een adoptief gezin in een ander land, veelal in de VS, Scandinavië en Nederland.

Treurig, vindt Ina Hut, directeur van Wereldkinderen, de grootste kinderhulp- en adoptieorganisatie in Nederland. ‘Het gaat hier om kinderen van ongehuwde moeders die hun zwangerschap als een schande zien. Dáár zouden ze in Korea iets aan moeten doen. Bovendien wachten vele aspirant-adoptieouders in Zuid-Korea op een kind. Maar de wereldwijde vraag naar kinderen houdt de interlandelijke adoptie vanuit Korea in stand.’

Volgens gegevens van Unicef staan tegenover elk adoptiekind circa vijftig potentiële adoptieparen. De druk op ‘zendende’ landen om hun grenzen open te houden is enorm. In de marge van handelsconferenties is adoptie een klein, maar altijd weerkerend thema. En zo kan het gebeuren dat ook landen met een schreeuwend tekort aan huwbare vrouwen, zoals China, meisjes exporteren. Ook landen waar de bevolking krimpt, staan – tegen alle verwachtingen in – in de topvijf. Rusland voorop.

Volgens de Amerikaanse jurist David Smolin is het systeem van interlandelijke adoptie op tilt geslagen door de gigantische vraag en door de beschikbaarheid van grote sommen geld. ‘Adoptieorganisaties in landen als India worden verleid hun sociale werk te staken en op het platteland baby’s te kopen, zoeken of roven’, schrijft Smolin in zijn boek: Kinderen witwassen: hoe interlandelijke adoptie de verkoop en roof van kinderen stimuleert en legitimeert.

Daarin beschrijft Smolin onder meer hoe een arme Indiase nomadenstam, meisjesbaby’s verkoopt voor 15 tot 45 dollar. Hoe ouders worden verleid hun kinderen in een tehuis te plaatsen – en vervolgens stilletjes uit de ouderlijke macht worden ontzet. De kinderen worden vervolgens als ‘wees’ verkocht, want alleen wezen komen in aanmerking voor legale adoptie.

Ina Hut, directeur van Wereldkinderen, de grootste Nederlandse adoptieorganisatie, knikt instemmend. Zelf betaalt Wereldkinderen nooit meer dan het door de overheid voorgeschreven bedrag. In India krijgt het kindertehuis bijvoorbeeld standaard 3.000 dollar per kind. ‘Bepaalde organisaties betalen veel, veel meer. Die geven gewoon grof geld. Dat willen wij niet.’ Hut weet dat sommige directeuren van kindertehuizen in dure auto’s rijden en in mooie villa’s wonen. ‘Dat wordt door buitenlandse adoptieorganisaties betaald. Daar doet Wereldkinderen niet aan mee.’

Landen die zo netjes mogelijk opereren en organisaties als Wereldkinderen prijzen zichzelf uit de markt: zij krijgen steeds minder kinderen toegewezen en steeds meer kinderen gaan naar de hoogst biedende landen. Op dit moment zijn dat Spanje, Frankrijk, Italië en de VS.

Wereldkinderen verliest de competitie niet alleen, omdat het ‘slechts’ 3.000 dollar per kind betaalt. Het werkt bovendien alleen met kindertehuizen die geen betalingen doet aan mensen die een baby aanbrengen – of dat nu een ‘babyscout’ is of de moeder zelf. Dat beperkt het aanbod aanzienlijk.

Corrumperend

Zelfs de wettelijke betaling van 3.000 dollar per kind aan het kindertehuis werkt corrumperend. Het kindertehuis krijgt namelijk 500 dollar wanneer het een kind plaatst in een lokaal adoptiegezin. Een legale buitenlandse adoptie brengt dus zes keer zoveel geld in het laatje.

Dat wringt met internationale verdragen over de rechten van het kind. Daarin wordt benadrukt dat een kind beter af is in een adoptie- of pleeggezin in zijn eigen cultuur. Een geadopteerd kind raakt immers zijn naam, zijn identiteit, zijn nationaliteit en alle familie-banden kwijt, benadrukt Smolin. Hij adopteerde acht jaar geleden twee meisjes uit India van 10 en 12 jaar. Zes weken na hun aankomst vertelden ze hun adoptievader de waarheid. Dat hun vader niet dood was. Dat ze buiten medeweten van hun moeder ter adoptie waren aangeboden.

Door de aanhoudende stroom schandalen verandert de toptien van zendende landen voortdurend. Meestal sluit een land dat door zo’n schandaal wordt getroffen de grenzen, zoals Roemenië na de uittocht van 10 duizend kinderen in een jaar tijd. Ontvangende landen gooien niet snel de deur op slot, want daarmee maken ze zich verschrikkelijk impopulair bij de eigen bevolking. In 2001 sloten de VS bijvoorbeeld de grens voor Cambodjaanse kinderen, vanwege malafide praktijken. Jarenlang procedeerden zes ouderparen, aan wie een Cambodjaans kindje was toegezegd, tegen dat besluit.

Tevergeefs, maar het illustreert wel dat westerlingen zijn gaan geloven in een recht op adoptie. ‘We helpen gezinnen aan een kind. In plaats van dat we een kind een gezin geven’, zei een Guatemalteekse regeringsfunctionaris vorige maand tegen het persbureau IPS.

Sinds 1993 is er het Haagse Adoptieverdrag. De ondertekenende landen, inmiddels ruim zeventig, verplichten zich adoptie aan strenge regels te binden en het belang van het kind voorop te stellen. Zo mag een kind alleen voor interlandelijke adoptie in aanmerking komen als er geen lokaal adoptiegezin is. Extra betalingen door adoptieouders aan weeshuizen, in ruil voor een adoptiekind, zijn taboe. En de adoptieorganisaties worden door de overheid in eigen land gecontroleerd.

Hervorming

Nederland heeft het verdrag ondertekend. India ook. Toch gaat het soms mis. Veel landen ontbreekt het domweg aan de middelen alle adoptiebureaus in eigen land te controleren.

Het adoptiestelsel schreeuwt om een hervorming. Hilbrand Westra, oprichter van United Adoptees International (UAI), een belangenorganisatie voor geadopteerden, vindt dat de adoptieorganisatie van het ontvangende land ook juridisch verantwoordelijk moet worden voor de juiste gang van zaken rond de complete adoptieprocedure. Het niet naleven van het Haagse verdrag moet worden bestraft. Maar Westra maakt met zijn pleidooi geen schijn van kans. ‘De agenda van de Tweede Kamer wordt bepaald door de lobby van potentiële adoptieouders. En wat willen die? Een verhoging van de leeftijdsgrens voor adoptieouders. Gelijke rechten bij adoptie voor homoparen. Uitbreiding van de adoptiecapaciteit, dáár gaat hier het debat over. Mensen willen zo graag een kindje. Daar moet alles voor wijken. Dat adoptie ook een schaduwkant heeft, wil vrijwel niemand weten.’

Sterker. Wie de zwarte kant van adoptie aan de kaak stelt, krijgt het moeilijk. Hilbrand Westra krijgt voortdurend hatelijke anonieme telefoontjes en mails. Roelie Post die als ambtenaar van de Europese Commissie het dossier van de Roemeense kinderen onder haar hoede had, wordt bedreigd sinds ze de handel in Roemeense ‘weesjes’ te boek stelde. Romania, for export only. The untold story of the Romanian ‘orphans’ heet haar boek.

Ze wordt gevolgd als ze de hond uitlaat. Op haar blog krijgt ze mails van mensen die beweren dat Post Roemeense meisjes heeft misbruikt op haar hotelkamer. Om veiligheidsredenen heeft de klokkenluidster een andere baan gekregen. ‘Op een zijspoor gerangeerd’, vindt ze zelf. Omdat ze opschreef hoe de Verenigde Staten Roemenië dwongen in een wet vast te leggen dat tehuiskinderen automatisch wees worden als ze een half jaar lang geen familiebezoek hebben gekregen. En hoe er onder druk van de Italiaanse regeringsleider Berlusconi 105 kinderen uit Roemeense pleeggezinnen werden weggerukt om geadopteerd te worden door Italiaanse gezinnen.

Tot een fundamenteel debat over interlandelijke adoptie hebben de onthullingen van Post niet geleid. De kans dat het zal gebeuren is klein, voorspelt David Smolin in zijn boek over het witwassen van kinderen. ‘Omdat niemand er belang bij heeft misbruik te voorkomen.’

Ina Hut van Wereldkinderen hoopt dat op termijn buitenlandse adoptie niet meer nodig zal zijn. Dat elk land voor zijn eigen kinderen kan zorgen, zonodig gesteund door hulporganisaties als Wereldkinderen. ‘We werken er aan. Maar op dit moment zijn er echt kinderen voor wie buitenlandse adoptie de enige redding is. Kinderen die we letterlijk van de vuilnisbelt hebben gehaald.’

’