Jelle en Dianne, 28 november 2008
 Kenia , Nairobi
Een dag vol emoties
Yes! Yes! Vanaf vandaag is Isis Taman officieel onze dochter!

Gisteren zagen we op internet dat we op de rol staan voor de zitting van vandaag! Wauw. We hoopten hier op maar omdat het erg snel is hielden we er uiteraard rekening mee dat het ook volgende week had kunnen zijn.

Om 7.30 uur staan we weer strak in pak klaar om naar de rechtbank te gaan. We zijn best wel gespannen. Gaat het lukken vandaag? We nemen plaats in de gang en het lange wachten begint. Hugo en Chantal zijn er ook met Baraka. De lijst met zaken is niet lang vandaag. Onze zaak staat als 6e op de lijst. Hugo en Chantal zijn net voor ons. Dat ziet er veelbelovend uit. Waarschijnlijk zal de rechter dit wel weg kunnen werken. Maar je weet maar nooit. Om 10.00 uur zijn Hugo en Chantal al aan de beurt. En om 10.45 uur komen zij breed lachend de kamer uit: het is nu officieel Baraka Vrijdag. Zo en nu wij, denken we. Maar nee. De rechter loopt zijn kamer uit en verdwijnt. Koffiepauze? We weten het niet. Hij blijft lang weg. Hij heeft toch niet bedacht om al aan zijn weekend te beginnen........ Het blijft toch Kenia.

Maar gelukkig komt hij terug en mogen we om 11.15 uur naar binnen. De rechter neemt de papieren door, stelt wat vragen aan onze advocaat en vraagt om advies bij de persoon van de kinderbescherming, het LAN en onze Guardian. Isis loopt een beetje rond, om het bureau van de rechter heen, maar dat is geen enkel probleem. Ze is wel moe en valt op een gegeven moment bij Jelle in slaap. Na een klein half uur zegt de rechter ineens 'all rise' en moeten we naar buiten. Alles is oké! De rechter gaat nu de uitspraak op papier zetten en wil dat in alle stilte alleen doen. Dus weer wachten. Ons gevoel over de zaak is goed maar we blijven heel gespannen. Dan mogen we terug naar binnen. De rechter gaat er even goed voor zitten en doet zijn uitspraak. De adoptie wordt aan ons toegekend. De rechter stelt ons nog wat persoonlijke vragen en sluit dan af met: “Take good care of my child”. “Yes, we will.” En dan is het voorbij. We gaan naar buiten en we zijn nu officieel de ouders van Isis Taman. Een heerlijk gevoel. Ontlading en blijdschap bij ons allen.

Hugo en Chantal zijn ondertussen al naar Java koffiehuis gegaan om koffie met gebak te bestellen. Wij gaan daar snel heen zodat we dit super nieuws samen kunnen vieren. Ook onze beide guardians en de onze advocaat zijn er bij. We hebben net wat besteld om het moment dat een man Hugo op zijn schouder tikt. De man stelt zich voor als iemand van de CID (Criminal Investigations Department) en of we even mee willen komen voor een paar vragen. Wat gebeurd hier? De man zegt dat er niets aan de hand is. Alleen wat vragen over kinderhandel. Huh? We schrikken ons helemaal lam. Vervolgens begint onze advocaat als een gek te bellen en probeert via de bazen opheldering te krijgen. Ondertussen verschijnt er buiten een legertruck met daarin acht mannen. Of we even mee gaan naar het politiebureau. We rekenen snel af en staan in no time tussen alle mannen in op straat. We vragen de advocaat wat er aan de hand is maar hij zegt in de auto's te stappen en geen vragen te stellen. Gelukkig niet in de truck maar in 2 personen auto's. Onderweg wordt duidelijk dat we aangehouden worden op verdenking van kinderhandel. De mannen zijn erg intimiderend en bestoken onze guardian met vragen als: bij welke organisatie zitten jullie? Waar komen deze kinderen vandaan? etc. Heb je net een uurtje geleden een uitspraak van de rechter gekregen dat je ouder bent van een Keniaans kind word je ineens beticht van kinderhandel. Het is allemaal heel beangstigend en de mannen zijn erg intimiderend.

Op het politiebureau moeten we naar een aparte kamer. We komen langs cellen waar je niet in wil zitten. Vreselijk om te zien. Er is veel onzekerheid. Wat gaat er nu gebeuren? Zowel Hugo als Jelle houden Isis en Baraka stevig vast. Het is onze grootste angst. Als we maar niet van de kinderen gescheiden worden. Iedereen loopt door elkaar en onze advocaat is bezig om onze dossiers naar het bureau te krijgen. Om paspoorten of andere documenten die we altijd bij ons dragen wordt totaal niet gevraagd. Uiteindelijk zijn onze volledige adoptiedossiers er om 14.30 uur (we zijn dan al 1,5 uur op het bureau). Nu zal het allemaal snel duidelijk zijn. Maar nee. Ze vinden de documenten (een dossier van minstens 10 cm dik) niet voldoende. Nu worden we echt zenuwachtig. Wat willen ze dan? Het is erg onduidelijk. Onze advocaat heeft een verklaring moeten opstellen van de arrestatie en die vinden ze niet goed. Hij heeft de waarheid opgeschreven en tja dat willen ze liever niet. Voor onze advocaat is op dat moment de maat vol. Hij geeft ons het sein de Nederlandse ambassade te bellen. Blijkbaar lukt het niet om dit op dit niveau op te lossen. Na de telefoontjes met de ambassade worden we ineens de kamer uitgestuurd. Wegwezen. Alleen onze advocaat blijft nog even binnen en we horen een flinke stemverheffing. Ineens staat ook hij buiten en is alles voorbij. Het bellen met de ambassade brengt blijkbaar een dusdanige schrikreactie bij de politie teweeg dat ze toch eieren voor hun geld kiezen. Daar staan we dan. Nog na te trillen van onmacht en boosheid. We weten niet wat we hier van moeten denken. Kunnen we nu gaan of worden we zo weer opgepikt. Wat is hier nu eigenlijk precies aan de hand geweest. Een hoop vragen maar geen antwoorden. Onze advocaat regelt vervoer voor ons en we kunnen om 15.15 uur eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis laten we alles nog eens op ons inwerken. Rustig even wat drinken en ook napraten over wat er nu werkelijk aan de hand was. Ging het misschien toch om geld? Corruptie is aan de orde van de dag in Kenia. Toch denken we dat niet. De groep politiemannen was te groot om dit te doen. Het woord smeergeld is ook niet gevallen. Wel duidelijk is dat iemand het CID getipt heeft over onze aanwezigheid bij Java. Wellicht is er een groep kindersmokkelaars in Kenia actief. We weten het gewoon niet. Maar de schrik zit er goed in.

En dit alles op een dag waarop we gewoon feest willen vieren!! We proberen het een beetje van ons af te zetten en gaan 's avonds samen met Hugo, Chantal en Baraka lekker eten bij een gezellig Italiaans restaurant. Ondanks deze domper willen we de dag positief afsluiten. Het eten is heerlijk en we toosten op onze nieuwe gezinnen. Vanaf nu is er weer een Taman bij.

=============================================================================================================

Reisverslag

Kenia

Jelle & Dianne, 22 juli 2008
Kenia Nairobi

Ontzettend lief en nieuwsgierig meisje

Als eerste willen we even iedereen bedanken voor de vele reacties. Echt ontzettend leuk om te lezen dat jullie zo meeleven. Ook de belletjes waarderen we zeer.

Waar zitten we nu eigenlijk ? Het kindertehuis waar Isis verblijft ligt in het district Kiambu. Dit ligt ten noorden van Nairobi op zo'n 2200 meter. Waar je ook kijkt zie je theeplantages. Echt schitterend om te zien. Vaak zien we ook de theeplukkers en pluksters aan het werk. Het kindertehuis is vrij klein, althans wij hebben ze nog niet zo klein van opzet gezien. Er zijn maar 7 baby's waarvan de oudste 16 en de jongste 2 maanden is. Op onze reizen hebben we heel wat kindertehuizen gezien en we kunnen echt zeggen dat we voor Isis geen beter kindertehuis hadden kunnen wensen. Het bestaat pas 1,5 jaar en wordt gerund door een oudere Amerikaanse vrouw, Joan en haar (Keniaanse) personeel. Het gebouw waar de baby's wonen bestaat uit een verschoningsruimte, keuken, wasruimte, 2 slaapkamers en een centrale ruimte waar gespeeld, gevoed en gegeten wordt. De verzorgsters zijn schatten en je ziet dat ze dol op de baby's zijn. Ze worden niet alleen gevoed en verschoond maar er wordt gespeeld, gedanst, gezongen en heel belangrijk geknuffeld. Dit kan ook omdat er voldoende verzorgsters zijn. Bovendien gaan ze iedere dag naar buiten waar ze in de tuin lekker kunnen rommelen.

De 2e volle dag (donderdag) is een moeilijke dag voor ons allemaal. Isis moet echt niets van ons hebben en huilt om alles. En op het moment dat ze ook maar een glimp van de vaste verzorgsters ziet is het weer brullen. De volgende dag verloopt echter super! Ze huilt al veel minder en 's middags na haar slaapje op onze borst krijgen we tijdens het spelen eindelijk haar prachtige lach te zien. Ze kan ontzettend veel schik hebben met kiekeboe spelen en als ze zichzelf achterover laat vallen schatert ze het uit. Het is zo'n vrolijk meisje! Verder weet ze al heel goed wat ze wil en is heeeel nieuwsgierig. Niets ontgaat haar en alles moet aangeraakt worden: de blaadjes, de steentjes, het gras maar ook de haren op Jelle z'n armen, Ruben z'n t-shirt en mijn ketting. En het liefst stopt ze dat vervolgens in haar mond. Als we dan nee zeggen, moet ze heel hard lachen (maar luistert gelukkig wel!).

Joan biedt ons aan om iets verderop te gaan naar Brackenhurst om te internetten. Dit is een soort hotel/conferentielocatie vanuit christelijk oogpunt, waar veel zendingswerkers en missionarissen komen. Hier hebben we dus snel de eerste foto's van Isis verstuurd. Het mooie van deze trip was dat Isis uit haar vertrouwde omgeving was. Haar nieuwsgierigheid won het van eventuele angst en ze stapte vrolijk rond om alles te bekijken. Uiteraard hebben we wel wat bekijks met zo'n klein lief meisje. Maar toen er een man iets te dichtbij kwam (zeer goed en lief bedoeld hoor) draaide ze zich toch om en boorde zich resoluut tussen de benen van Dianne voor bescherming. Dit was voor ons een heerlijk teken. Ze begint ons een beetje te vertrouwen.

Alle dagen zijn we van 11.00 tot 16.30 uur in het tehuis bij Isis. We hebben de gelegenheid om rond het huisje van Joan te bivakkeren. Hierdoor zijn de verzorgsters uit beeld en krijgt Isis goed de kans aan ons te wennen. In het begin kennen we dit mooie meisje natuurlijk nog helemaal niet en weten we ook iet wat welk huiltje betekent. Maar, uit ervaring kunnen we zeggen: dat leert heel snel. We hebben de huiltjes van iets willen, het huiltje van ik ben het er niet mee eens (heel dag 2) en het huiltje ik heb slaap. We merken dat Isis wel veel slaapt. Veel meer dan het ene uurtje wat de verzorgsters hadden gezegd. We weten natuurlijk niet of het de emoties zijn waardoor ze meer slaapt of dat ze het gewoon heerlijk vindt om tegen onze borst in slaap te vallen (kunnen we ons iets bij voorstellen!). We merken dat het iedere dag beter gaat. Steeds vaker zien we haar glimlach en horen we haar brabbels. We spelen spelletjes en haar ogen volgen Ruben bij elke stap die hij neemt. Tijdens een partijtje voetbal tussen papa en Ruben worden er wat grappige capriolen uitgehaald en Isis schatert het uit. En als we weggaan zwaait ze op haar manier naar ons en roept Bye (en krijgen we een handkus toegeworpen).