Adoptie uit het buitenland afschaffen, is vluchten voor onze verantwoordelijkheid

Publication date: 5 January 2016

Lorin Parys is Vlaams Parlementslid voor de N-VA.

05 januari 2016

LEES LATER

2 ©THINKSTOCK

Lorin Parys. ©Bart Dewaele

Veel gekker moet het niet worden. Eerst, wil CD&V een interfederaal orgaan creëren om interlandelijke adopties te beoordelen. Daarna wil ze interlandelijke adopties gewoon afschaffen. Het herfederaliseren van adoptie is een barslecht idee omdat het geen enkel kind of ouder helpt, het federaal een bevoegdheid toedicht die het niet heeft én er een eenvoudige oplossing is voor het probleem. En interlandelijke adopties stop zetten omdat het moeilijk en lang wordt, daar is één woord voor: abdiceren.

Het herfederaliseren van adoptie is een barslecht idee omdat het geen enkel kind of ouder helpt

De interlandelijke adopties in Vlaanderen zitten in het slop. Dat komt onder meer omdat de Federale Centrale Autoriteit voor Adoptie (FCA), die onder minister Koen Geens (CD&V) valt, het continu aan de stok heeft met de Vlaams Centrum voor Adoptie dat onder minister Jo Vandeurzen (CD&V) valt. Het probleem is simpel, de FCA stelt zich buiten de wet. Vlaanderen is bevoegd voor het interlandelijk adoptietraject tot aan de uitspraak van de adoptie in het buitenland. Dat betekent dat Vlaanderen zijn akkoord moet geven voor adopties en erop toeziet dat die koosjer verlopen. Op basis van dat akkoord, spreekt de rechter in het herkomstland dan een adoptievonnis uit. De FCA moet dat vonnis dan erkennen zodat kinderen uit het buitenland naar hier kunnen komen.

Terwijl de federale overheidsdienst enkel een 'marginale toetsing' moet uitvoeren om te kijken of een adoptie niet 'kennelijk in strijd is met de openbare orde', doet ze het hele onderzoek van de VCA van voor af aan over. En daarbij komt ze tot heel andere conclusies. Zo komt het dat de adopties uit bijvoorbeeld Oeganda zijn opgeschort. Met als gevolg dat 18 families niet weer weten of ze de kinderen, die al bij hen wonen, nu nog wel zullen kunnen adopteren.

De FCA nu mee aan het stuur zetten van een auto waarvan ze hoogstens in de koffer thuishoort, zal ertoe leiden dat er geen adopties meer kunnen plaatsvinden. Bij de FCA zijn ze immers erg bedreven in het verzinnen van een probleem voor elke oplossing. Laat ons het maar gewoon zeggen: ze zijn in feite tegen adoptie. Als je dus wilt dat ze de boel helemaal kunnen blokkeren, dan is het herfederaliseren een prima oplossing. Dat is, als ik de opinie van Wivina Demeester lees, misschien ook wel de agenda. Bovendien zegt de CD&V met hun voorstel impliciet dat Vlaanderen de bevoegdheid, die het wettelijk heeft, in feite niet aankan. En om het helemaal absurd te maken, gaat het idee lijnrecht in tegen wat Jo Vandeurzen er zelf over vindt.

In 2010 stelde hij in het Vlaams Parlement dat hij 'steeds weer opnieuw merkt dat de FCA haar bevoegdheden maximaliseert en de gemeenschapsbevoegdheid niet respecteert en dus bijvoorbeeld zelf extra documenten opvraagt." Er is een eenvoudige oplossing, die de CD&V al in 2010 kende want toen zei de minister hierover: "De enige mogelijkheid lijkt mij om een wetgevend initiatief te induceren waarbij een en ander geëxpliciteerd wordt. En hierbij moet men ondubbelzinnig opnemen dat de FCA bij het erkenningsverzoek de beslissing van de centrale autoriteit van de gemeenschappen moet respecteren, en geen nieuwe beoordeling op basis van dezelfde gegevens kan doen."

Welnu, mijn federale collega Kristien Van Vaerenbergh (N-VA) dient hierover eerstdaags een voorstel in bij de Kamer, dan kunnen we deze stammentwist voor eens en altijd beëindigen.

Een mens vraagt zich af waarom politieke partijen aan politiek doen als het niet is om oplossingen te zoeken?

Maar er is niet enkel de onzalige gedachte om de boel dan maar weer te herfederaliseren. Er is ook het voorstel van Wivina Demeester (CD&V) om dan maar gewoon met interlandelijke adoptie te kappen wegens te lang, emotioneel te zwaar en financieel te duur. Een mens vraagt zich af waarom politieke partijen aan politiek doen als het niet is om oplossingen te zoeken? Eerst en vooral, voor de kinderen die nood hebben aan een gezin. Unicef schat dat er wereldwijd 153 miljoen kinderen opgroeien die op zijn minst één ouder zijn verloren. Acht tot 12 miljoen kinderen groeien wereldwijd op in voorzieningen voor wezen of achtergelaten kinderen. Hoe kan het dan dat we er hier niet in slagen om er 60 per jaar te adopteren terwijl de wachtlijst met kandidaat-adoptieouders ellenlang is?

We hebben niet alles in de hand maar zoals hierboven beschreven kunnen onze procedures ook wat vlotter. Neem nu Maaike en Laurens. Zes en een half jaar lang hebben ze staan wortel schieten op de wachtlijst voor een internationale adoptie uit Columbia. Meer dan 6.000 euro hebben ze op tafel gelegd om dan plots horen dat het adoptiekanaal om onduidelijke reden geschorst werd. Om vervolgens opnieuw helemaal achteraan op de adoptiewachtlijst te belanden, deze keer voor Ethiopië.

En terwijl ze daar wachten en meer dan 23.000 euro betalen, krijgen ze opeens te horen dat ook dat adoptiekanaal, weliswaar tijdelijk, geschorst is. Van de 6.000 euro die ze voor Columbia neertelden, hebben ze er 60 terugbetaald gekregen. Dat is slechts één van de horrorverhalen van koppels die momenteel wachten om interlandelijk te adopteren. Met andere woorden, we hebben hier nog werk om adoptie te stroomlijnen vooraleer we de handschoen gooien wegens 'te lang'. Wat moet er veranderen?

We hebben behoefte aan één interlandelijk adoptieagentschap om efficiëntie en financieringsredenen

Eén, zoals N-VA al meermaals in het parlement heeft gevraagd, hebben we behoefte aan één interlandelijk adoptieagentschap om efficiëntie en financieringsredenen. Twee, de overheid moet continu de kwaliteit van een adoptiekanaaal monitoren. Nu verklaart Kind & Gezin een kanaal als goedgekeurd en komt het pas opnieuw in actie wanneer er zich problemen voordoen. Continue steekproeven kunnen dat helpen vermijden. Drie, we moeten een aantal absurditeiten in onze regels wegwerken. Zo krijg je slechts drie weken adoptieverlof voor een kind ouder dan drie. Voor een adoptie van siblings wordt die periode niet verdubbeld, behalve als je de twee kinderen op twee verschillende dagen inschrijft.

Op gemeenteniveau worden er geen plekken vrij gehouden in scholen en crèches voor adoptiekinderen die vaak nog onverwacht in Vlaanderen terecht komen. En de termijn van een geschiktheidsvonnis moet aangepast worden. Dat is vier jaar geldig en kan verlengd worden met twee jaar. Dat is in de huidige context ontoereikend. En tenslotte moeten we af van de zwijgcultuur als er iets mis loopt bij internationale adoptie. Adoptieagentschappen die ouders vragen geen ruchtbaarheid aan de problemen te geven of boos zijn als ouders met hun verhaal naar de krant stappen, het gebeurt nog elke dag in Vlaanderen. Problemen veeg je niet over de mat, daar laat je het licht op schijnen. Je lost ze op en communiceert daarover. Anders duwen we adoptie geheid de taboesfeer in waar het niet thuishoort. Werk aan de winkel dus.

Countries: Belgium