Deze Vlaamse adoptieouders worden beschuldigd van kinderdiefstal en dreigen hun zoontje opnieuw te moeten afstaan
Deze Vlaamse adoptieouders worden beschuldigd van kinderdiefstal en dreigen hun zoontje opnieuw te moeten afstaan
Gisteren om 03:00
door
Dirk Coosemans
Adoptiepapa Lieven Boelaert en zoon Michiel
Foto: Luc Gordts
ols jongetje van zeven jaar oud dat een half jaar geleden geadopteerd was door een Vlaams gezin, is teruggeëist door het land van herkomst. “Er waren onregelmatigheden in de procedure”, klinkt het plots in Polen. Adoptiepapa Lieven Boelaert uit Gooik is er het hart van in. “Dit is een drama. Michiel wil niet terug. Hij bloeide hier net helemaal open na een traumatisch levensbegin.”
De tragedie begon begin dit jaar toen Lieven Boelaert en zijn echtgenote Mikal, een Pools jongetje van zeven jaar oud, zouden adopteerden. Het gezin had al twee kinderen, onder wie een adoptiekindje uit Kazachstan, en kwam na bemiddeling van de vzw Het Kleine Mirakel in Polen terecht.
Michal W. woonde daar in een pleeggezin. Zijn vader en moeder waren uit de ouderlijke macht ontheven. De vader zat er in de gevangenis en de moeder had een zwaar alcoholprobleem, zo valt te vernemen in de Poolse pers. Pleegmoeder Urszula Bartoszewski uit een klein dorpje vlak bij de Oost-Poolse stad Lublin zorgde toen voor Mikal. Ze had ook acht andere pleegkinderen.
“In februari kwamen we aan in Polen voor Michiel, zo noemen wij onze zoon nu”, zegt adoptiepapa Lieven Boelaert. “Alles verliep op rolletjes. De rechter nam een beslissing na twee maand ‘bindingsperiode’ waarbij we samen met Michiel in Polen verbleven. De adoptie werd goedgekeurd, we slaagden met vlag en wimpel in onze ‘adoptietest’. Het was enkel nog wachten op de betekening van het vonnis. Een formaliteit, dachten we”.
“Ontvoering”
Maar die bleef uit. Een week, twee weken. Lieven en zijn echtgenote bleven om de beurt bij Michiel in Polen. “Want we hebben nog twee andere kinderen thuis.” Op een gegeven moment konden ze niet nog langer wachten. “Omwille van ons werk, de kinderen thuis en Michiel besloten we samen naar België terug te keren. We hebben iedereen in Polen ingelicht en niemand zag er graten in. De grenzen voor personen zijn open in Europa, dus er leek geen probleem. We konden even snel terug in Polen staan voor de betekening.”
Maar in tussentijd was er één en ander veranderd. Pleegmoeder Urszula Bartoszewski stemde niet langer in met de adoptie. “Ze hebben het kind ontvoerd. Hij is daar zonder zijn papieren. Hij wou niet mee. Hij huilde”, liet de Poolse pleegmoeder in de plaatselijke pers optekenen.
De vrouw kreeg een aantal anti-adoptieverenigingen achter zich en die tekenden beroep aan. Bartoszewski en de verenigingen beroepen zich op een Europese Conventie om het kind terug te eisen nog voor de zaak in beroep behandeld is.
De anti-adoptieverenigingen stellen dat het Vlaamse koppel de Poolse wet overtrad door het kind naar België te brengen alvorens het vonnis betekend was. De vraag om het kind terug te laten keren, is intussen ingediend bij het Poolse ministerie van Justitie, dat op zijn beurt bij justitieminister Geens een “verzoek tot terugkeer” indiende.
Echt drama
“Dit is een echt drama”, zegt papa Lieven. “We hebben niet te kwader trouw gehandeld. Dit is geen ontvoering. Uiteraard niet. We hebben een vonnis van de rechter en in een tweede tussentijds vonnis werd de pleegmoeder opnieuw in het ongelijk gesteld.”
Toch eist Polen de jongen nu terug. De verenigingen stelden dat volgens de Europese Conventie een kind in het land van herkomst moet verblijven tot de zaak helemaal rond is. Het Poolse ministerie van Justitie volgde hen.
“Wij hebben zelf nog niets gehoord van het ministerie hier in België. Maar we vrezen dat de brief eerstdaags in de bus valt”, zegt Boelaert. “Wat er dan moet gebeuren, daar durven we zelfs niet aan te denken. Michiel wil niet terug en wij willen hem ook niet meer afstaan – natuurlijk niet. Hij heeft eindelijk een thuis gevonden, ouders en broers een rustige omgeving. Hij is helemaal opengebloeid na een heel traumatische start van zijn leven waarin hij ook mishandeld is.”
“Hij is onze zoon voor de rest van ons en zijn leven, en niet alleen tot zijn achttiende zoals in het pleeggezin. De Poolse pleegkinderen die meerderjarig worden, zijn van de ene dag op de andere op zichzelf aangewezen. Als de autoriteiten onze kant van het verhaal horen, kan Michiel hopelijk blijven.”
”