Rechten werken slechts een kant op, de vrije markt prevaleert

In familierechtzaken, zo werd afgelopen week aangegeven in diverse media weegt het belang van minderjarigen het zwaarst. Wat is, in het geval van vermeende kinderroof en Indiase ouders die graag willen weten of ‘Rahul’ hun zoon is, het werkelijke belang van het kind?

De toonzetting en de uiteindelijke uitspraak van de rechtbank in Zwolle-Lelystad heeft er alle zweem van, dat de rol van ontvangende landen beschermd worden. En dit over de ruggen van onbeschermde ouders in derde wereldlanden en geadopteerde kinderen die de omvang en complexiteit van een dergelijke zaak niet kunnen overzien. Er kan zelfs gesproken worden over een situatie waarbij Rahul een Salomonsoordeel heeft moeten vellen over zichzelf en zijn mogelijke ouders.

Als we echt in het belang van het kind hadden willen handelen, had de onpartijdige expert in moeten zien, dat geadopteerd zijn niet betekent, dat adoptie niet ophoudt bij de kindertijd maar een levenlang meegaat en dus de lange termijnontwikkeling voor Rahul, net als voor vele geadopteerden, op zijn minst had moeten worden overwogen. Het is bijvoorbeeld nu niet uitgesloten als een van de vermeende ouders of beide te komen overlijden, dat Rahul hierover dus nu zelf een besluit heeft genomen om niet te willen weten wie zijn ouders zijn. Een geadopteerd kind zou in dit geval tegen zichzelf en de vele belangen die in de adoptiewereld spelen moeten worden beschermd. Maar daar heeft ogenschijnlijk niemand over nagedacht. Incluis de Rechtbank in Zwolle niet.

Ons inziens is het juist in het belang van Rahul, om de waarheid boven tafel te krijgen. Zonder dat er op welke wijze dan ook, sprake zou zijn, dat Rahul terug zou worden gezonden. Dat deze uitspraak telkens in elk rapport opduikt is verdacht, en creëert een zweem van projectie en angst van de adoptieouders inplaats dat het een uitspraak is weergegeven door Rahul zelf. Dat deze verdenking niet geheel ongegrond is, blijkt uit de uitspraak van de rechtbank waar gesproken wordt, dat de geadopteerde loyaal is aan zijn adoptieouders. Er wordt met geen woord gerept over het feit, dat een kind ook uitgelegd had kunnen worden dat er ouders zijn die hun kind zijn kwijt geraakt en willen weten waar dat kind is gebleven en of hij deze mensen zou willen helpen. Met misschien inderdaad de conclusie dat Rahul hun zoon is.

De uitspraak van de rechter lijkt ingegeven door angst voor deze waarheid. Want mocht het zo zijn dat Rahul inderdaad de zoon is van de Indiase ouders, dan zijn de consequenties niet te overzien. Maar deze mogelijkheid hebben de rechters geblokkeerd door duidelijk aan te geven dat de maatschappelijke relevantie van deze zaak in deze er niet tot doet en zich te richten op artikel 3 van het internationaal verdrag voor de rechten van het kind, dat spreekt over de wettelijke voogden of verzorgers van het kind. Ze hebben daarmee besloten dat ouders die kinderen zijn verloren door roof of anderzijds kunnen fluiten naar hun universele mensenrechten. Met andere woorden, de familie Kathirvelu-Nagarani, en met hen dus duizenden andere ouders, in met name derde wereldlanden, hebben geen poot om op te staan. En zullen uiteindelijk nog steeds niet weten wat er met hun zoon is gebeurd. Dit recht wordt hen dus ontnomen. Sterker nog, ze worden veroordeeld tot het betalen van de kosten van het deskundigheidsonderzoek van 4.763,- euro. Een bedrag dat ze, en dat zal de rechter zeker weten, nooit zullen kunnen betalen. Een onbegrijpelijke eis voor mensen die slechts slachtoffer zijn geworden van malafide kinderhandelaars waar wereldwijde adoptieorganisaties gebruik van maken. Iets wat ons als geadopteerden al decennialang zorgen baart.

Blijkbaar zijn alle middelen en financiën geoorloofd om een kind te adopteren en te houden. Dit ook nog eens met juridische ondersteuning door de Staat van het ‘ontvangende’ land. Iets waar (oorspronkelijke) ouders in hun land geen beroep op kunnen doen. En daarmee lijkt het erop, dat de vrije marktwerking die nog steeds in adoptieland regeert, uiteindelijk de bepalende factor is wie wel of geen recht heeft op kinderen.

.