‘Afrikaanse weeshuizen zijn goudmijntjes voor Westerse uitbaters’

'African orphanages are gold mines for Western operators'

For years there has been a lot of criticism of African children's homes full of young Western youths who work there with good intentions. Nevertheless, there is only a slow change in the doctrine tourism. Charlotte Simons fights for the closure of the children's home where she worked, and with her story on Twitter, she is stirring up the dust again.

The 'orphans' in question turn out to have parents in 80 percent of the cases (worldwide). There are no qualified people in the homes, the children do not receive the care they need, and many children suffer from attachment problems because of the many faces that have passed over the years. And in the meantime it is golden business for Western organizations. Because every child and every volunteer delivers money.

Also journalist and African expert Charlotte Simons (27), living in Nairobi, worked as a young student in various children's homes in Africa. In 2013 and 2015 she worked for several months in a home in Uganda. The abuses she saw there made her think. ,, I was naïve when I started doing that job, you think you're going to improve the world on your own. I was totally unqualified. But it took time to understand what goes systematically wrong in children's homes. It is simply a profitable industry, which continues to exist through Western volunteers and Western money. ''

For each child, the organizations receive money from (Western) private individuals, companies and agencies. Volunteers also put a lot of money in the drawer. Often a couple of weeks of volunteering takes thousands of euros. And the lion's share of the money that comes in, does not go to the children, but is stolen by the (Western) owners of the organizations. Patricia Nieuwenhuizen, president of Better Care Network (BCN) Netherlands: "Children in orphanages are a lucrative business model. The money goes into the pockets of the organizations over the back of the children. ''

Steenrijk

Also in the orphanage where Simons worked, it was like this: "The Belgian couple that ran the home where I worked was very rich. They went on vacation and had a mansion with staff. But the children in the home were given the same food every day: little nutritious maize juice, without the necessary vitamins and other nutrients. And there was seldom money for medicines, doctors or psychologists, only in extreme emergencies. "

A home is almost always a fake solution. Because, as various research shows, children can best grow up in the family, or close family. Even if a family can not really care for a son or daughter, he or she can better be temporarily placed with another family, and a temporary placement in a home is the last place of refuge. It also appears that many children in the homes are faced with sexual abuse. There is no help needed for children coming from the street. And children are faced with so many different caretakers and their inevitable farewell, that there is a threat of attachment problems. They can still suffer from that for life. In other words: the children end up in the drip with rain.

Organizations such as the UN, Unicef ??and Avaaz have pointed out for a long time that the 'demand' for orphans is fed by Western money and Western volunteers, with all its consequences. Sometimes children are indeed 'recruited' by poor families. It even happens that they are stolen from hospitals. But usually the parents bring their children themselves. Parents of large families who have trouble feeding all mouths think that a child needs good training and care in the homes. Or children have been sent into the streets and then end up in the homes. Sometimes parents hope for temporary help, but they never see their child again. Children are given up for adoption or kept in the home because it earns income. Resilient solutions remain out of reach because of re-home tourism. Nieuwenhuizen: ,, But unfortunately we have no insight into how often such things happen. We have evidence of a lot of such situations, but we can not show it in figures. ''

Simons also experienced it from close by; ,, One day a mother came to us with her baby. She asked her daughter to stay for a few months, because she could not take care of her at that moment. It was an oral agreement. When she returned, the Belgian couple told her that it was now their daughter. The girl was too young to bring something in and the mother had no leg to stand up. There, many parents do not have a birth certificate or other proof that it concerns their child. The girl is still there now, four years later. "

Dutch:

‘Afrikaanse weeshuizen zijn goudmijntjes voor Westerse uitbaters’

Al jarenlang is er veel kritiek op Afrikaanse kindertehuizen vol westerse jongelingen die daar met goede bedoelingen aan het werk gaan. Toch verandert er maar langzaam iets aan het weeshuistoerisme. Charlotte Simons vecht voor sluiting van het kindertehuis waar zij werkte, en doet met haar relaas op Twitter weer stof opwaaien.

Loudi Langelaan 26-02-19, 17:38

De 'wezen’ in kwestie blijken in 80 procent van de gevallen (wereldwijd) gewoon nog ouders te hebben. In de tehuizen werken geen gekwalificeerde mensen, de kinderen krijgen niet de zorg die ze nodig hebben, en veel kinderen krijgen last van hechtingsproblematiek door de vele gezichten die door de jaren heen voorbij komen. En ondertussen is het gouden business voor de westerse organisaties. Want elk kind en elke vrijwilliger levert geld op.

Ook journalist en Afrikakenner Charlotte Simons (27), wonend in Nairobi, werkte als jonge student in verschillende kindertehuizen in Afrika. In 2013 en 2015 werkte ze een aantal maanden in een tehuis in Oeganda. De misstanden die ze daar zag zetten haar aan het denken. ,,Ik was naïef toen ik dat werk ging doen, je denkt dat je in je eentje even de wereld gaat verbeteren. Ik was totaal niet gekwalificeerd. Maar het kostte tijd om door te hebben wat er systematisch fout gaat in kindertehuizen. Het is gewoon een winstgevende industrie, die blijft voortbestaan door westerse vrijwilligers en westers geld.’’

Voor ieder kind krijgen de organisaties geld van (westerse) particulieren, bedrijven, instanties. Ook vrijwilligers brengen een hoop geld in het laatje. Vaak kost een paar weken vrijwilligerswerk doen duizenden euro’s. En het leeuwendeel van het geld dat binnenkomt, gaat niet naar de kinderen, maar wordt opgestreken door de (westerse) eigenaren van de organisaties. Patricia Nieuwenhuizen, voorzitter van Better Care Network (BCN) Nederland: ,,Kinderen in weeshuizen zijn een lucratief verdienmodel. Over de rug van de kinderen gaat het geld de zakken van de organisaties in.’’

Steenrijk

Ook in het weeshuis waar Simons werkte was dat zo: ,,Het Belgische echtpaar dat het tehuis waar ik werkte runde, was steenrijk. Ze gingen om de haverklap op vakantie en hadden een landhuis met personeel. Maar de kinderen in het tehuis kregen elke dag hetzelfde eten: weinig voedzame maïspap, zonder benodigde vitaminen en andere voedingsstoffen. En er was zelden geld voor medicijnen, artsen of psychologen, alleen in uiterste noodgevallen.’’

Een tehuis is bijna altijd een schijnoplossing. Want, zo wijzen verschillende onderzoeken uit, kinderen kunnen het beste opgroeien in het gezin, of bij naaste familie. Ook als een familie echt niet voor zoon of dochter kan zorgen, kan hij of zij beter tijdelijk bij een ander gezin geplaatst worden, en is een tijdelijk plaatsing in een tehuis het laatste toevluchtsoord. Ook blijkt dat veel kinderen in de tehuizen te maken krijgen met seksueel misbruik. Er is niet de hulp die nodig is voor kinderen die van de straat komen. En kinderen krijgen te maken met zo veel verschillende verzorgers en hun onvermijdelijke afscheid, dat er hechtingsproblematiek dreigt. Daar kunnen ze nog hun leven lang last van hebben. Oftewel: de kinderen belanden van de regen in de drup.

Organisaties als de VN, Unicef en Avaaz wijzen er al langer op dat de ‘vraag’ naar wezen wordt gevoed door westers geld en westerse vrijwilligers, met alle gevolgen van dien. Soms worden er inderdaad kinderen 'geronseld’ bij arme gezinnen. Het gebeurt zelfs dat ze worden gestolen uit ziekenhuizen. Maar meestal brengen de ouders hun kinderen zelf. Ouders van grote gezinnen die moeite hebben alle monden te voeden, denken dat een kind goede scholing en verzorging te wachten staat in de tehuizen. Of kinderen zijn de straat op gestuurd en komen dan in de tehuizen terecht. Soms hopen ouders op tijdelijke hulp, maar zien ze hun kind nooit meer terug. Kinderen worden ter adoptie afgestaan of in het tehuis gehouden omdat het inkomsten oplevert. Vanwege het weeshuistoerisme blijven echte oplossingen buiten bereik. Nieuwenhuizen: ,,Maar we hebben helaas geen inzicht in hoe vaak zulke dingen gebeuren. We hebben bewijs van heel veel van zulke situaties, maar kunnen het niet cijfermatig in beeld brengen.’’

Ook Simons maakte het van dichtbij mee; ,,Op een dag kwam een moeder met haar baby bij ons. Ze vroeg of haar dochter een aantal maanden mocht blijven, omdat ze op dat moment niet voor haar kon zorgen. Het was een mondelinge afspraak. Toen ze terugkwam vertelde het Belgische echtpaar dat het nu hun dochter was. Het meisje was te jong om zelf iets in te brengen en de moeder had geen poot om op te staan. Daar hebben veel ouders geen geboorte-akte of ander bewijs dat het hun kind betreft. Het meisje zit daar nu nog, vier jaar later.’’

Charlotte ???? @CS_Simons

Ik reis sinds 2011 door Sub-Sahara Afrika, en in de eerste jaren heb ik (tot mijn spijt) veel vrijwilligerswerk gedaan in kindertehuizen in Oeganda.

Ik kan een boek schrijven over de walgelijke, schaamteloze exploitatie die ik heb gezien. Maar laten we met een thread beginnen.

Meer kwaad dan goed

Als buitenlandse vrijwilliger in een 'weeshuis’ doe je meer kwaad dan goed, zegt ook Nieuwenhuizen. BCN roept op om niet zomaar, zonder relevante opleiding, in een weeshuis te gaan werken. Het systeem van weeshuizen wordt erdoor in stand gehouden, in plaats van dat kinderen de hulp krijgen die ze nodig hebben. En je berokkent kinderen direct schade door je vertrek. Nieuwenhuizen waarschuwt ook voor organisaties die dezelfde praktijken onder verkapte termen voortzetten: ,,Weeshuis is door de kritiek een besmette term. Organisaties zeggen dat het bij hun ‘anders’ is. Dat is misleidend.’’

In oktober kwam de VVD met een initiatiefnota over weeshuistoerisme. BCN Nederland juicht het toe. De organisatie hoopt op meer gerichte campagnes voor jongeren, en gesprekken met reisorganisaties. Er zal ook gekeken worden naar vervolging. Nieuwenhuizen: ,,Juridisch zit dat ingewikkeld in elkaar. Maar in Australië is weeshuistoerisme nu aangemerkt als moderne slavernij. Dat maakt juridische aanpak mogelijk.’’

Dat lokale overheden het probleem erkennen en het willen aanpakken, is ook positief. Oeganda heeft bijvoorbeeld een lijst gepubliceerd van illegale tehuizen die dicht moeten. Het kindertehuis waar Simons werkte staat er ook op. Simons is in gesprek met verschillende lokale organisaties en de Oegandese overheid. Al eerder deed ze tevergeefse pogingen om via de politie het tehuis dicht te krijgen. ,,Maar het echtpaar koopt de politie om. We hebben nu onze hoop gevestigd op de lijst van de Oegandese overheid. Maar het zijn zó veel tehuizen, het gaat lang duren voordat alle malafide weeshuizen gesloten zijn.’’

Op Twitter maakte Simons haar ervaringen wereldkundig, maar de naam van het tehuis, en van de Belgische eigenaren noemen, doet ze (nog) niet. ,,Ik ben bang dat ze me beschuldigen van smaad. Ik weet niet wat ze zullen doen, ze kopen ook politie om. Omdat ik nog bewijsmateriaal aan het verzamelen ben en ik ook nog naar Oeganda zal reizen om te praten met instanties, maak ik de namen niet openbaar.’’