"In het middelbaar deden medestudenten de Hitlergroet"

"In secondary school, fellow students did the Hitler salute"

There is still a lot of ignorance about adoption. Sisters Maja and Adinda put the finishing touches on the i.

In the adoption debate, it seems like everyone gets a vote, except for the adopted ones themselves. For youth media agency StampMedia, journalist Anouk Torbeyns, himself an adoptive youngster, went looking for that voice. This is the story of Maja and Adinda.

Maja (33) and Adinda (30) are two adoptive sisters from Ghent. At a very young age they were adopted from India and Sri Lanka respectively. Now they feel completely Belgian, but it could also have turned out differently. In their youth, the sisters were regularly confronted with racism.

"If you grow up in the neighborhood of Geraardsbergen, chances are that you will be the only colored person," says Adinda. "In elementary school you hear things like 'you are not allowed to play because you are a brown cow'. In high school I was confronted with students who did the Hitler salute or threw French fries at my head."

Racism faded. The subtle but persistent prejudices remained. "You are approached every time in English or they are surprised when they are told that you have studied as an immigrant," sighs Maja.

"Because I wanted to be accepted at all costs, I always tried hard," says Adinda. "For example, I tried to speak Dutch as well as possible. Or not: I would talk as flatly as possible in the local dialect. People would certainly hear that I was from here." Ah, she's one of us! I also feel Belgian. If I don't pay attention, I quickly say: "we, whites."

"I am also very Belgian", Maja continues. "I have nothing to do with India, that country does not tell me anything. Strangely enough, others find it very bad in my place. They do not understand that I have no affinity with it as a foundling."

ADINDA

In their answers it sounds as if they would rather lose their roots than be rich. "You will not get them shaken from you, because you will be reminded about it," Adinda said. "Yes, I am brown and adopted. But I am so much more, too. I am not particularly proud of my skin color. In fact, I might have preferred to have been white. and find bad. Brown will never be good enough. "

They can also never forget their adoption background, because of the constant comments. "You know someone for five minutes and you immediately get questions like:" Are you happy to be here? " Or: "Do you want to know who your first family is?" For them these are diverse, for me they are very personal questions, "says Adinda. "It is as if I would suddenly ask," What is your parents' sex life like? Where and when did they conceive you? "People do not realize how indiscreet the adoption questions are."

Maja ignores those questions - "it is so predictable, I just walk away nowadays" - but that is too difficult for Adinda. "It all remains so superficial. They are not interested in how I really feel. I then give socially desirable answers out of politeness, because in the end they want confirmation of the image they already have of adoption."

ADINDA

People see adoption is still a form of charity. So feel adoptive sisters Adinda and Maja Aelvoet it all the way in. "But what the adoptee himself think about that whole process, still receives little attention," says Adinda.

"It is not because adoption is physically seen an improvement, it also emotionally is a good thing," she continues. "It is not because I am happy here, I can not be unhappy because I've given up? That remains a painful thought. "

The question that always keep gnawing at the two sisters why they should be grateful for their adoption? "If adopted hear constantly that you should be grateful - that you live here, you have to eat, so But why I have not yet chosen to.?" Says Maja. "If that could Anyway, I would not even choose Belgium I would rather opt for Dubai. A rich country and always good weather!" (Laughs)

It's a joke. But one that picks. If they could choose themselves, they had or adopted? "Yes. My adoptive mainly caused much pain and sorrow," Adinda admits. "I am convinced that children best grow in their own country and culture. I think it can be better invested in humanitarian aid on the ground. It would avoid racism and other problems. In addition, the child himself as perhaps still keep in touch with his or her family first. That's still the best. "

Dutch:

"In het middelbaar deden medestudenten de Hitlergroet"

Er bestaat nog veel onwetendheid over adoptie. Zussen Maja en Adinda zetten de puntjes op de i

In het adoptiedebat lijkt het alsof iedereen een stem krijgt, behalve de geadopteerden zelf. Voor jongerenpersagentschap StampMedia ging journaliste Anouk Torbeyns, zelf adoptiejongere, op zoek naar die stem. Dit is het verhaal van Maja en Adinda.

Maja (33) en Adinda (30) zijn twee adoptiezussen uit Gent. Op piepjonge leeftijd werden ze geadopteerd uit respectievelijk India en Sri Lanka. Nu voelen ze zich op en top Belg, maar het had ook anders kunnen lopen. In hun jeugd werden de zussen regelmatig geconfronteerd met racisme.

"Als je opgroeit in de buurt van Geraardsbergen, is de kans groot dat je zowat de enige kleurling bent", zegt Adinda. "Op de lagere school hoor je dan dingen als 'jij mag niet meespelen want jij bent een bruine koe'. In het middelbaar kreeg ik te maken met leerlingen die de Hitlergroet deden voor mijn neus of frieten naar mijn hoofd gooiden."

Het racisme ebde weg. De subtiele, maar hardnekkige vooroordelen bleven. "Je wordt om de haverklap aangesproken in het Engels of ze zijn verbaasd als ze te horen krijgen dat je als allochtoon gestudeerd hebt", zucht Maja.

"Omdat ik koste wat het kost wou aanvaard worden, heb ik altijd extra hard mijn best gedaan", vertelt Adinda. "Ik probeerde bijvoorbeeld zo goed mogelijk Nederlands te praten. Of net niet: dan ging ik zo plat mogelijk praten in het plaatselijke dialect. Zo zouden mensen zeker horen dat ik van hier was. 'Ah, ze is één van ons!' Ik voel me ook Belg. Als ik niet oplet, zeg ik al snel: 'wij, blanken.'"

"Ik ben ook op en top Belg", gaat Maja verder. "Ik heb helemaal niks met India, dat land zegt me niets. Vreemd genoeg vinden anderen dat erg in mijn plaats. Ze begrijpen niet dat ik er als vondeling geen verwantschap mee voel."

ADINDA

In hun antwoorden klinkt het alsof ze hun roots liever kwijt dan rijk zijn. "Je krijgt ze niet van je afgeschud, want je wordt er te pas en te onpas op gewezen", aldus Adinda. "Ja, ik ben bruin en geadopteerd. Maar ik ben ook zo veel meer. Ik ben niet speciaal trots op mijn huidskleur. Meer zelfs, ik was misschien liever blank geweest. Je zou voor minder als je opgroeit met de gedachte dat anderen bruin lelijk en slecht vinden. Bruin zal nooit goed genoeg zijn."

Ook hun adoptieachtergrond kunnen ze, omwille van de constante opmerkingen, nooit vergeten. "Je kent iemand vijf minuten en je krijgt meteen vragen als: 'Ben je blij dat je hier bent?' Of: 'Wil je weten wie je eerste familie is?' Voor hen zijn dat faits divers, voor mij zijn dat heel persoonlijke vragen", stelt Adinda. "Het is alsof ik plots zou vragen: 'Hoe is het seksleven van jouw ouders? Waar en wanneer hebben ze jou verwekt?’ Mensen beseffen niet hoe indiscreet die adoptievragen zijn."

Maja negeert die vragen – "het is zo voorspelbaar, ik loop tegenwoordig gewoon weg" – maar voor Adinda ligt dat te moeilijk. "Het blijft allemaal zo oppervlakkig. Ze zijn niet geïnteresseerd in hoe ik mij écht voel. Uit beleefdheid geef ik dan maar sociaal wenselijke antwoorden, want uiteindelijk willen ze toch een bevestiging van het beeld dat ze al hebben van adoptie."

ADINDA

Mensen zien adoptie nog altijd als een vorm van liefdadigheid. Zo voelen adoptiezussen Adinda en Maja Aelvoet het alleszins aan. "Maar wat de geadopteerde zelf over heel dat proces denkt, krijgt nog steeds amper aandacht", vertelt Adinda.

"Het is niet omdat adoptie materieel gezien een verbetering is, dat het ook emotioneel een goede zaak is”, vervolgt ze. "Het is toch niet omdat ik hier tevreden ben, dat ik niet ontevreden kan zijn omdat ik ben afgestaan? Dat is en blijft een pijnlijke gedachte.”

De vraag die altijd is blijven knagen bij de twee zussen: waarom zouden ze dankbaar moeten zijn voor hun eigen adoptie? "Als geadopteerde hoor je continu dat je dankbaar moet zijn – dat je hier leeft, dat je eten hebt, ga zo maar door. Maar waarom eigenlijk? Ik heb er toch niet zelf voor gekozen?", vertelt Maja. "Als dat überhaupt al kon, zou ik niet eens voor België kiezen. Ik zou eerder opteren voor Dubai: een rijk land en altijd goed weer!" (lacht)

Het is een grapje. Maar één dat pikt. Als ze zélf mochten kiezen, waren ze dan wel geadopteerd? "Neen. Mijn adoptie heeft vooral voor veel pijn en verdriet gezorgd", geeft Adinda toe. "Ik ben ervan overtuigd dat kinderen het best in hun eigen land en cultuur opgroeien. Volgens mij kan er beter geïnvesteerd worden in humanitaire hulp ter plaatse. Het zou racisme en andere problemen vermijden. Bovendien kan het kind zélf zo misschien nog contact houden met zijn of haar eerste familie. Dat is nog steeds het beste."

"