Rani T’Kindt werd als kind ontvoerd voor adoptie: ‘Mijn mama was in paniek’

Rani T’Kindt was abducted as a child for adoption: "My mother was panicking"

"Under the disguise of adoption, I was abducted as a baby in India in 1980," says Rani T'Kindt. The instructing party was De Vreugdezaaiers. In 2011 the adoption agency lost its recognition; half a year later, Ray of Hope, who had now been discredited, took over all the files.

"I have been illegally adopted and have therefore received residence papers in an illegal manner," said Rani T'Kindt (40), who won the Beijing Express TV program in 2003. "Yet nobody called on me to deport me, not even Vlaams Belang."

On July 5, 1980, the then one and a half year old Rani arrived by plane from India in Belgium. "My biological parents were among the lowest caste in the city of Puducherry," she says. "My mother gave birth to a girl, and my father wasn't happy with that. He abandoned her. Mama stood in the street with her newborn daughter and didn't know what to do. The nuns of the Catholic orphanage offered her a job as a cook. As a little baby, I grew up among the orphans. "

"At night mom had to sleep on the street; I got a bed between the other children. My Indian mother could not read or write, but like many other illiterates, she could put her name on paper. The nuns had her draw forms so that she gave me up without realizing it. One morning she arrived at the orphanage, and I was gone. "

"I'm a mom myself now; I cannot imagine that I would have given my daughter, one and a half, without hesitation, to a couple of nuns. My mom was panicking. "You signed yourself," said the nuns. "Don't worry: your daughter is in Paris. She will study medicine there. She will come back later as a doctor. "Not long after my abduction, my biological father returned to his wife. His conscience gnawed because he had abandoned me. However, I was gone. He was furious. My parents were summoned to the nuns and were told that I had died. "

SOWERS OF JOY

The Catholic orphanage of Puducherry delivered children to the Ghent adoption service 'De Vreugdezaaiers' for a fee. That organization was founded in the late 1950s by Franciscan Father Eugène Delooz. He specialized in holidays for children from the Parisian slums with Dutch and Belgian families. In the late 1960s, he switched to adoptions of Indian orphans. He made a deal with Mother Theresa's orphanages, and on Christmas 1970 the father shipped his first shipment of Indian adopted children.

The demand from childless Belgian and Dutch couples increased, and the father made contacts with other Indian orphanages, including that of Puducherry. "I have a picture from 1980 on which I pose as a girl of one and a half between the orphans," says Rani. "Pontifically in the middle, Sister Blanche is sitting with a baby on her lap. I am sitting next to her on the lap of a girl with a white headband. That photo was used to promote the children's offering of De Vreugdezaaiers in the Netherlands and Belgium. Sister Blanche was one of the perpetrators who kidnapped and sold me in consultation with De Vreugdezaaiers. That nun was later invited to Belgium to be celebrated as a great benefactor. "

In November 2011, Child and Family withdrew the recognition of De Vreugdezaaiers. Reason: they placed too few children. Today the organization is still active as a fundraiser for Indian school children. The current adoption files were taken over in April 2012 by the adoption agency Ray of Hope, which came under discussion this week.

RISEN FROM THE DEAD

In Belgium, the young Rani grew up in a warm nest. "I have a close relationship with my Belgian parents," she says. "My dad died at the age of 65; he had just retired. My daughter was born that same year. I remember I was ten years old and in the bath. I asked my mom: "Why doesn't that brown go off my body?" She replied: "Because you were born in India. Your Indian mom was poor and could not take care of you. That's why she sent you here. "

At the age of nineteen, Rani left with her then-boyfriend for a one-year tour in India. "We wanted to make a book from our trip. "Shall we look for your biological mom?" My boyfriend suggested. Until then I had assumed that I had been dumped as a baby by a woman who didn't care about me. And yet I wanted to find her. In my adoption file was only her first name: Mary. "

"De Vreugdezaaiers learned that I was looking for her in India. They contacted my Belgian mum: "There is nobody in Puducherry anymore. Rani's father died for a long time, and her mother died recently. "I was extremely upset. First I thought to ignore that city. Still, we searched, and so I discovered that both my parents were still alive. A nun from that orphanage took pity and helped me. "

In 1998, Rani first met her biological parents. "That was heartbreaking and cut deeply in both them and me. Their child had risen from the dead. They did not know that I was adopted. My mom constantly wept and touched me, from head to toe. She wanted to feel that child she had ever given birth to. I struggled with that: a strange woman who looked like me could not stay away from me. I was her only child. After I disappeared from her life, her grief was so great that she no longer wanted other children. She begged me to stay forever, even prepared for a wedding party and went looking for a groom. She was introduced to my Belgian mum, and that was incredibly difficult. You hope to find the missing puzzle piece of your life, but it doesn't seem to fit that well."

In 2008, Rani revisited her biological parents. She then also organized a benefit for them in Ghent. "I gave an interview in a newspaper in which I criticized De Vreugdezaaiers, without naming the organization by name. A few days later an anonymous threatening letter was in my parents' mailbox. "We know what you are doing. Pay attention, or we will take measures! "The interview was there, with the passages about De Vreugdezaaiers indicated in fluorescent."

COMPLAINT AGAINST TRADE IN CHILDREN

Rani T'Kindt saw her mother for the last time in India last October. "She died four weeks ago. She was 62. I'm glad I went to see her with my seven-year-old daughter. In the spring of last year, an Indian cousin informed me that she was seriously ill. I wanted her to see her only grandchild before she died. In October my daughter June and my mommy Mary held each other's hands."

"I filmed that last visit to my Indian mother because I want to make a documentary, a complaint against child trafficking. Too often, international adoption is disguised child trafficking. There must be a truth commission that investigates all international adoptions and a hotline. Last week's testimony from that Ethiopian girl about her fraudulent adoption from 2009 illustrates that little has changed. Despite all the rules and laws. Because as long as there is money to be made with adoption, there will be fraud. "

Dutch:

‘Onder het mom van adoptie werd ik in 1980 als baby in India ontvoerd’, zegt Rani T’Kindt. Opdrachtgever was De Vreugdezaaiers. In 2011 verloor het adoptiebureau zijn erkenning; een half jaar later nam het nu in opspraak gekomen Ray of Hope alle dossiers over.

ADVERTISING

inRead invented by Teads

? Exclusief voor abonnees door JAN STEVENS4 mei 2019, 6:00

“Ik ben illegaal geadopteerd en heb dus ook op een illegale manier verblijfspapieren gekregen”, stelt Rani T’Kindt (40), die in 2003 het tv-programma Peking Express won. “Toch riep niemand tot hiertoe op om mij uit te wijzen, zelfs het Vlaams Belang niet.”

Op 5 juli 1980 kwam de toen anderhalf jaar oude Rani met het vliegtuig vanuit India in België aan. “Mijn biologische ouders behoorden tot de laagste kaste in de stad Puducherry”, vertelt ze. “Mijn moeder beviel van een meisje en mijn vader was daar niet gelukkig mee. Hij liet haar in de steek. Mama stond met haar pasgeboren dochter op straat en wist van geen hout pijlen maken. De nonnen van het katholieke weeshuis boden haar een job als kokkin aan. Als kleine baby groeide ik op tussen de weesjes.”

“’s Nachts moest mama op straat slapen; ik kreeg een bedje tussen de andere kinderen. Mijn Indiase moeder kon niet lezen of schrijven, maar net als veel andere analfabeten kon ze wel haar naam op papier zetten. De nonnen lieten haar formulieren tekenen waardoor ze zonder het te beseffen mij afstond. Op een ochtend kwam ze in het weeshuis aan en was ik verdwenen.”

“Ik ben nu zelf mama; ik kan me niet voorstellen dat ik mijn dochter van anderhalf zonder morren aan een paar nonnen zou hebben afgestaan. Mijn mama was in paniek. ‘Je hebt zelf getekend’, zeiden de nonnen. ‘Maak je geen zorgen: je dochter is in Parijs. Daar zal ze geneeskunde studeren. Later komt ze terug als dokter.’ Niet lang na mijn ontvoering, keerde mijn biologische vader terug naar zijn vrouw. Zijn geweten knaagde omdat hij mij in de steek had gelaten. Maar ik was verdwenen. Hij was razend. Mijn ouders werden bij de nonnen ontboden en kregen te horen dat ik gestorven was.”

ZAAIERS VAN VREUGDE

Het katholieke weeshuis van Puducherry leverde tegen vergoeding kinderen aan de Gentse adoptiedienst De Vreugdezaaiers. Die organisatie werd eind jaren 50 opgericht door franciscaner pater Eugène Delooz. Hij specialiseerde zich in vakanties voor kinderen uit de Parijse bidonvilles bij Nederlandse en Belgische gezinnen. Eind jaren 60 schakelde hij over op adopties van Indiase weeskinderen. Hij sloot een deal met de weeshuizen van Moeder Theresa en op Kerstmis 1970 verscheepte de pater zijn eerste lading Indiase adoptiekinderen.

De vraag van kinderloze Belgische en Nederlandse echtparen steeg en de pater legde contacten met andere Indiase weeshuizen, waaronder dat van Puducherry. “Ik heb een foto uit 1980 waarop ik als meisje van anderhalf tussen de weesjes poseer”, zegt Rani. “Pontificaal in het midden zit zuster Blanche met een baby op haar schoot. Ik zit naast haar op de schoot van een meisje met een witte haarband. Die foto diende om in Nederland en België promotie te maken voor het kinderaanbod van De Vreugdezaaiers. Zuster Blanche was een van de daders die mij in samenspraak met De Vreugdezaaiers ontvoerd en verkocht heeft. Die non werd later naar België uitgenodigd om er gevierd te worden als grote weldoenster.”

In november 2011 trok Kind en Gezin de erkenning van De Vreugdezaaiers in. Reden: ze plaatsten te weinig kinderen. Vandaag is de organisatie nog steeds actief als fondsenwerver voor Indiase schoolkinderen. De lopende adoptiedossiers werden in april 2012 overgenomen door het deze week in opspraak gekomen adoptiebureau Ray of Hope.

UIT DE DODEN OPGESTAAN

In België groeide de jonge Rani op in een warm nest. “Ik heb een innige band met mijn Belgische ouders”, zegt ze. “Mijn papa is gestorven op zijn 65ste; hij was net op pensioen. Datzelfde jaar is mijn dochter geboren. Ik herinner me dat ik tien was en in bad zat. Ik vroeg mijn mama: ‘Waarom gaat dat bruin niet van mijn lijf?’ Ze antwoordde: ‘Omdat je in India op de wereld gekomen bent. Je Indiase mama was arm en kon niet voor je zorgen. Daarom stuurde ze je naar hier.’”

Op haar negentiende vertrok Rani met haar toenmalige vriend voor een rondreis van een jaar door India. “Van onze trip wilden we een boek maken. ‘Zullen we op zoek gaan naar je biologische mama?’, suggereerde mijn vriend. Tot dan had ik in de veronderstelling geleefd dat ik als baby was gedumpt door een vrouw die niets om me gaf. En toch wilde ik haar vinden. In mijn adoptiedossier stond enkel haar voornaam: Mary.”

“De Vreugdezaaiers kwamen te weten dat ik haar in India aan het zoeken was. Ze namen contact op met mijn Belgische mama: ‘Er is niemand meer in Puducherry. Rani’s vader is lang dood en haar moeder stierf onlangs.’ Ik was helemaal van slag. Eerst overwoog ik die stad links te laten liggen. Toch bleven we zoeken en zo ontdekte ik dat mijn beide ouders nog in leven waren. Een non van dat weeshuis kreeg medelijden en hielp me.”

In 1998 ontmoette Rani voor het allereerst haar biologische ouders. “Dat was hartverscheurend en hakte er zowel bij hen als bij mij diep in. Hun kind was uit de doden opgestaan. Zij wisten niet dat ik geadopteerd was. Mijn mama weende en raakte me constant aan, van top tot teen. Ze wilde dat kind voelen dat ze ooit op de wereld gezet had. Ik worstelde daarmee: een vreemde vrouw die op mij leek, kon niet van me afblijven. Ik was haar enig kind. Nadat ik uit haar leven verdween, was haar verdriet zo groot dat ze geen andere kinderen meer wilde. Ze smeekte me om voorgoed te blijven, trof zelfs voorbereidingen voor een huwelijksfeest en ging op zoek naar een bruidegom. Ze maakte kennis met mijn Belgische mama en dat was ontzettend moeilijk. Je hoopt om het ontbrekende puzzelstukje van je leven te vinden, maar dat blijkt toch niet zo goed te passen.”

In 2008 bezocht Rani haar biologische ouders opnieuw. Ze organiseerde toen ook een benefiet voor hen in het Gentse. “Ik gaf een interview in een krant waarin ik kritiek uitte op De Vreugdezaaiers, zonder de organisatie bij naam te noemen. Een paar dagen later zat er een anonieme dreigbrief in de brievenbus van mijn ouders. ‘Wij weten waar jullie mee bezig zijn. Let op, of wij treffen maatregelen!’ Het interview zat erbij, met de passages over de Vreugdezaaiers aangeduid in fluo.”

AANKLACHT TEGEN KINDERHANDEL

In oktober vorig jaar zag Rani T’Kindt haar moeder in India voor het laatst. “Vier weken geleden is ze gestorven. Ze was 62. Ik ben blij dat ik haar samen met mijn dochter van zeven nog ben gaan opzoeken. In de lente van vorig jaar liet een Indiase neef me weten dat ze ernstig ziek was. Ik wilde dat ze voor haar dood haar enige kleinkind zag. In oktober hielden mijn dochter June en mijn mama Mary elkaars handen vast.”

“Dat laatste bezoek aan mijn Indiase moeder heb ik gefilmd, want ik wil een documentaire maken, een aanklacht tegen kinderhandel. Te vaak is internationale adoptie vermomde handel in kinderen. Er moét een waarheidscommissie komen die alle internationale adopties onderzoekt, én een meldpunt. Het getuigenis vorige week van dat Ethiopische meisje over haar frauduleuze adoptie uit 2009, illustreert dat er bitter weinig veranderd is. Ondanks alle regels en wetten. Want zolang er met adoptie geld te verdienen valt, zál er gefraudeerd worden.”

”