Groeiend aantal aanvragen uit gezinnen met eigen kinderen

Growing number of applications from families with their own children

many books about intercountry adoption

APELDOORN - The more so-called "intercountry adoption" is gaining ground in the Netherlands, partly due to a somewhat more flexible admission policy of our government, the more unclear this issue appears to be and becomes unclear. children's books about and for adoptive children from Africa and the whole of the third world and popular brochures etc. for those who think they have good reasons to include one or more foreign adoptive children in their family, whether or not they are childless.

I have found that the practice of intercountry adoption entails so many problems that many are deterred by the complex and lengthy procedures, certainly those who are not so familiar with civil service and judicial hairdoing through education or occupation. In itself, these correct procedures must of course offer all possible - and sometimes even impossible - guarantees to the adoptive parents and (in the first place) to the child to be adopted. But it is not easy, certainly not for the often blamed "self-doers", to find the right and most importantly shortest route.

Information

Now, as noted, numerous books are available on the subject. But they are sometimes set up in such a broad and scientifically sound manner that a simple childless couple - judging by such a title - may sooner end up in greater difficulties than receiving the urgently needed help and guidance. In addition, this information does not go much further than, for example, the countless books in the field of sex education. They often get stuck in what is "technically" possible (but therefore not always desirable), while they cannot get to the human-emotional side of things.

Similarly here. The books to be mentioned below are valuable and full of information about the procedures, the legal aspects and the like. But questions about why, how and what of such an adoption - I am referring in particular to childless couples - are hardly addressed.

And the central question for some Reformed Christians: "May I undo my childlessness imposed by God by means of such an adoption and therefore take what the Creator did not give us?" While it is precisely at this point that a lot of questions still arise, to which the local caregiver will sometimes also owe the answer.

Therefore, publications on intercountry adoption by experts within, for example, the Reformed denomination will be increasingly welcome; the interest in those ecclesiastical circles for adoptive and foster children is evident only from the recently established Association of Adopting Parents within this denomination, which is chaired by Rev. A. Bac in Oostkapelle.

Subject book

No matter how all this may be; the following two titles are an indispensable source for those who want to delve deeper into their problems because of their functions as social workers and the like. I am referring to "Adoption of children from abroad" and "Adoption of children from distant countries".

"Adoption of foreign children" is a paperback in the "Intro" series of publisher G. F. Callenbach BV in Nijkerk (167 pages, price NLG 24.50). The book is edited by clinical psychologist Dr. W. H. G. Wolters, affiliated with the Wilhelmina Wilhelmina Children's Hospital in Utrecht and it was published at the end of last year.

It is, as is also apparent from the fact that it appears in a series for workers and "para-professional" interested in welfare care and especially mental health care, a specialist book.

After a word from the compiler, the director of the BIA, J. C. van Deth, signs with deputy director mrs. M. Th. M. Huijgen, for the chapter "Intercountry Adoption in the Netherlands". The BIA is the rather controversial "Intercountry Adoption Office", established in 1975 by the former Foundation for Intercountry Adoption, the "World Children" Association and the Dutch Foster Family Association .

Van Deth - whose office is still not an official government body despite the perceived pain as perceived as painful by some - discusses the associations, the role of the BIA, the procedures and requirements for the admission of a foreign adopted child. (Although this is an important chapter for ad adoptive adoptive parents, they can also obtain such information separately in BIA or NVP brochures.)

The juvenile judge and lecturer in juvenile justice Dr. J. E. Doek then explains how it goes with “The strange child and Dutch law.” A number of appendices provide the exact text of, among other things, the decisions of the State Secretary of Justice on the matter.

Two employees of the Child Protection Board in Amsterdam, M.J. van Sijl and W. Schellinkhout-van der Plas, highlight a difficult case: the value or unworthiness of the so-called family investigation. Selection criteria appear to be quite different. (Everyone knows examples in their environment: one social worker has finished his research in this way; the other needs seven visits to advisor parents who live at the tips of their nerves. One report is brief and discreet; the other is incredibly detailed to the point of being impudent.

Selection and criteria

There is said yes to selection, but then a good pre-selection, among others among the doctors who are not too easy to send childless couples without guidance to the side of adoption. It is also argued, rightly so, for purer criteria in family research and, in particular, for more national uniformity.

The pediatricians TWJ Schulpen and BE Kingma discuss the "Medical problems with adoptive children abroad", an extremely useful contribution because many Dutch GPs, when confronted with, for example, Asian malnourished adoptive children - as we had to experience - hardly realize what special cases they now have on get consultations.

But the mental well-being of the young foreign adoptive children also requires special care. Dr. Wolters writes about these psycho-social problems. The social pedagogue E. M. Graatsma-Sonneveld of the BIA also deals with this: "Precaution - after care: who takes care of it?"

Not childless

The final chapter "Experiences of a parent" is by Mrs. I. Mettrop-Wurster, who went to get an adoptive son Norberto himself in Colombia. Her story is certainly not normative. In addition, it is not a childless couple, but a family, who had their own daughter and now wanted a son, but did not necessarily want their own child, because there is no safe nest for many adoptive children and that Mrs. can afford quite a few extras. I remain of the opinion that adoption by couples with their own children, who for whatever reason no longer wish to "take" their own child, should not be made so easy, since this is not always beneficial for the child. adoptive child and above all, because it is likely to become an unpleasant fashion phenomenon.

If you have your own children and have too much money, you can always consider financial adoption in the first place, even though such a thing is of course less spectacular: it is a form of world diaconate that offers little talk at the neighbor's coffee morning meetings, but the large waiting list of childless couples would be there can become a lot shorter. It therefore seems to me a miss from Wolters that this book does not include a contribution from an otherwise motivated childless adoptive parent couple.

Survey

"Adoption of children from distant lands" by Hoksbergen et al. Is not a well-written reading book either. It is a paperback (235 pages, price ƒ 29.50) in the "Sociale Bibliotheek" series published by Van Loghum Slaterus BV, Deventer 1979 .

Dr. Hoksbergen (chairperson of "Wereldkinderen", a member of the BIA board) and two of his co-authors are connected to the Institute for Educational and Andragogic Sciences at Utrecht University, namely DB Baarda and Ms LAC Bunjes-van Tuyll of Serooskerken, while the third staff member, dr. JA Nota, lecturer in youth law and youth protection is at Leiden University.

In this book, which, with its numerous subdivisions and points, resembles some sermons from the aftermath of the Further Reformation, the usual subjects are thoroughly discussed: the legal and organizational aspects, backgrounds of parents and children, why do people adopt a child ?, preparation on the arrival, the first months in the family, discrimination now or later ?, pedagogical problems, global research questions etc.

Appendices, charts and diagrams illuminate (and sometimes clarify) this book, which originated from a survey of the aforementioned institute among 500 married couples who were involved in adoption. The study yielded quite some suspected but not "solidified" data: forty percent of the children enjoy far from good health on arrival, twenty percent are malnourished, fifteen percent have bowel disorders and / or worm infections and skin diseases. often an unstoppable hunger, many sleeping problems (thirty percent) and they made (26 percent) an uncertain, tense impression.

Addresses

The book does not offer a simple fare for expectant adoptive parents. They can, however, also be helped through this work, because the annexes contain a lot of literature, names, addresses and the like. Unfortunately, the Christian institutions have to pay the price: data on various ecclesiastical child protection organizations (Chr. Geref. And Vrijaakt, for example), on Reformed or reformational adoptive parents organizations and the Association for the protection of the unborn child and the like remain unmentioned.

Finally, this: every year about 1200 adopted children come to our country from no less than fifty countries (especially Bangladesh, Korea, Colombia). That means a lot. In the normal church pastoral ministry, relatively little attention is still paid to those who are (and remain) childless and those who are involved in an adoption procedure that sometimes takes years.

(For example, in a baptismal service, how many preachers require special attention to those who never stand in church for that?).

Pastoral care

Now, it would be so crazy in all the specialisms that people so sweetly have in the churches if a pastor were exempted, in whole or in part, for "adoption" in the broadest sense: information, guidance, pastoral care (especially also for the growing up adoptive children, who, for example, in many churches of the Reformed religion, are in danger of becoming an odd man out by their appearance alone?) It is only an idea, such an adoptive pastor.

Another thing: if you want much more information about (intercountry) adoption, you can order a brochure called MAP: “Social activities programs” for only ƒ 4.50. It is a publication of the NOS TV, which is attached to this. program can be obtained by transferring the amount to giro 9955 in the name of NOS-MAP in Hilversum with the mention "Holiday-adoption-children".

Dutch:

Groeiend aantal aanvragen uit gezinnen met eigen kinderen

Veel boeken over interlandelijke adoptie

APELDOORN — Hoe meer de zogeheten „interlandelijke adoptie" in Nederlandaan terrein wint, mede door een wat soepeler toelatingsbeleid van onze overheid,hoe onoverzichtelijker dit vraagstuk lijkt en dreigt te worden. De stroom literatuurerover is nauwelijks meer bij te benen. Zo verschijnen er wetenschappelijkestudies, kinderboekjes over en voor adoptiefkindertjes uit Afrika en heel de derdewereld en populaire brochures e.d. voor hen, die menen goede gronden te hebben, een of meer buitenlandse adoptiefkinderen op te nemen in hun al dan niet kinderloos gezin.

De praktijk der interlandelijke adoptie brengt — zo is me wel gebleken — zoveel problemen met zich mee, dat velen door de ingewikkelde en langdurige procedures worden afgeschrikt, zeker zij die door opleiding of beroep niet zo vertrouwd zijn met ambtenarij en justitiële haarkloverijen. Op zich moeten die correcte procedures natuurlijk aan de adspirantadoptiefouders en (in de eerste plaats) aan het te adopteren kind alle mogelijke — en soms zelfs onmogelijke — garanties bieden. Maar het is niet simpel, zeker niet voor de nogal eens gelaakte .„zelfdoeners", de juiste en vooral kortste weg te vinden.

Voorlichting

Nu zijn er, zoals opgemerkt, tal van boeken over de materie beschikbaar. Maar die zijn soms zo breed en wetenschappelijk verantwoord opgezet dat een eenvoudig kinderloos echtpaar — afgaand op zo''n titel — wellicht eerder in grotere moeilijkheden verzeild raakt dan dat men werkelijk de zo dringend begeerde hulp en leiding ontvangt. Daar komt bij, dat het met deze voorlichting al niet veel anders gaat dan bijv. de talloze boeken op het gebied der seksuele voorlichting. Die blijven vaak steken in wat „technisch" mogelijk is (maar daarom nog niet altijd gewenst), terwijl ze niet kunnen toekomen aan wat de menselijke-emotionele kanten van de zaak zijn.

Zo ook hier. De hierna te noemen boeken zijn waardevol en boordevol informatie over de procedures, de juridische aspecten e.d. Maar vragen over het waarom, hoe en waartoe van zo''n adoptie — ik doel dan vooral op de kinderloze echtparen — komen daarin nauwelijks aan bod.

En de centrale vraag voor sommige reformatorische christenen: „mag ik mijn van Godswege opgelegde kinderloosheid door middel van zo''n adoptie ongedaan maken en dus zelf nemen, wat de Schepper ons niet gaf?" blijft in praktisch alle voorlichtende boeken en brochures achterwege. Terwijl er juist op dat punt nog heel wat vragen rijzen, waarop ook de plaatselijke zielzorger soms het antwoord schuldig zal blijven.

Daarom zullen publikaties over interlandelijke adoptie door deskundigen binnen bijv. de Gereformeerde gezindte in toenemende mate welkom zijn; de belangstelling in die kerkelijke kringen voor adoptie- en pleegkinderen blijkt alleen al uit de onlangs opgerichte Vereniging van adoptiefouders binnen deze gezindte, die wordt voorgezeten door ds. A. Bac te Oostkapelle.

Vakboek

Hoe dit alles nu ook zij; de twee volgende titels zijn voor hen die wat dieper in de problemen willen duiken, door hun functies als maatschappelijk werkster e.d., toch een onmisbare bron. Ik doel op „Adoptie van buitenlandse kinderen" en op „Adoptie van kinderen uit verre landen".

„Adoptie van buitenlandse kinderen" is een paperback in de serie „Intro" van uitgeverij G. F. Callenbach BV te Nijkerk (167 blz., prijs ƒ 24,50). Het boek staat onder redactie van de klinisch psycholoog dr. W. H. G. Wolters, verbonden aan het Utrechts Wilhelmina kinderziekenhuis en het verscheen eind vorig jaar.

Het is, zoals ook blijkt uit het feit dat het verschijnt in een serie voor werkers en „para-professionele" geïnteresseerden in de welzijnszorg en vooral de geestelijke gezondheidszorg, een vakboek.

Na een woord vooraf van de samensteller tekent de directeur van het BIA, drs. J. C. van Deth, samen met plaatsvervangend directeur mevr. M. Th. M. Huijgen, voor het hoofdstuk „Interlandelijke adoptie in Nederland". Het BIA is het nogal omstreden ,,Bureau interlandelijke adoptie", in 1975 opgericht door de vroegere Stichting voor interlandelijke adoptie, de vereniging „Wereldkinderen" en de Ned. Vereniging voor Pleeggezinnen.

Van Deth — wiens bureau ondanks de door sommigen als pijnlijk ervaren aanmatiging nog steeds niet een officieel overheidsorgaan is — bespreekt de verenigingen, de taak van het BIA, de procedures en vereisten voor de opneming van een buitenlands adoptiefkind. (Hoewel dit voor adspirantadoptiefouders een belangrijk hoofdstuk is kunnen zij dergelijk informatie ook afzonderlijk in brochures van het BIA of de NVP verkrijgen.)

De kinderrechter en lector in het jeugdrecht mr. dr. J. E. Doek zet vervolgens uiteen, hoe het gaat met „Het vreemde kind en het Nederlands recht". Een aantal bijlagen bieden de exacte tekst van o.m. de beschikkingen van de staatssecretaris van justitie ter zake.

Twee medewerkers van de Raad voor de kinderbescherming te Amsterdam M. J. van Sijl en W. Schellinkhout-van der Plas, belichten een moeilijke zaak: de waarde of onwaarde van het zogeheten gezinsonderzoek. Selectie-criteria blijken nogal te verschillen. (Ieder kent in zijn omgeving wel voorbeelden: de ene maatschappelijk werker is zó klaar met zijn onderzoek; de ander heeft er zeven bezoeken voor nodig aan de op de toppen van hun zenuwen levende adspirant-ouders. Het ene rapport is summier en discreet; het andere is ontzettend gedetailleerd tot op het onbeschaamde af).

Selectie en criteria

Er wordt hier wel ja gezegd tegen selectie, maar dan een goede voorselectie, o.a. bij de medici die niet al te gemakkelijk kinderloze echtparen zonder begeleding de kant van adoptie opsturen moeten. Gepleit wordt ook, terecht, voor zuiverder criteria bij het gezinsonderzoek en vooral voor meer landelijke uniformiteit.

De kinderartsen T. W. J. Schulpen en B. E. Kingma bespreken de „Medische problemen bij buitenlandse adoptiefkinderen", een uitermate nuttige bijdrage omdat veel Nederlandse huisartsen bij hun confrontatie met bijv. Aziatische ondervoede adoptiefkinderen — zoals wij moesten ondervinden — weinig beseffen, welke speciale gevalletjes ze nu op hun spreekuur krijgen.

Maar ook het geestelijk welzijn van de jonge buitenlandse adoptiefkinderen vraagt bijzondere zorg. Over die psycho-sociale problemen schrijft dr. Wolters. Ook de sociaal-pedagoge drs. E. M. Graatsma-Sonneveld van het BIA houdt zich ermee bezig: „Voorzorg - nazorg: wie zorgt er voor?''''

Niet kinderloos

Het slothoofdstuk „Ervaringen van een ouder" is van mw. drs. I. Mettrop-Wurster, die een adoptiefzoontje Norberto zelf is gaan halen in Colombia. Haar verhaal is zeker niet normatief. Daar komt bij dat het geen kinderloos echtpaar betreft, maar een gezin, dat een eigen dochter had en nu een zoontje wilde, maar niet per se een eigen kind wenste omdat er nu eenmaal voor veel adoptiefkinderen geen veilig nest bestaat en mevrouw zich best wat extra''s kan veroorloven. De motivatie spreekt mij persoonlijk weinig aan. Ik blijf de mening toegedaan, dat adoptie door echtparen met eigen kinderen, die dan om wat voor reden ook geen eigen kind meer wensen te „nemen", niet zo gemakkelijk moet worden gemaakt, omdat dit ook niet altijd even heilzaam is voor het adoptiefkind en vooral, omdat het een onaangenaam modeverschijnsel dreigt te worden.

Wie eigen kinderen heeft èn geld te veel, kan altijd in de eerste plaats financiële adoptie overwegen, ook al is zoiets natuurlijk minder spectaculair: het is een vorm van werelddiakonaat die weinig praatstof biedt op de buurvrouwenkoffiemorgenontmoetingen, maar de grote wachtlijst van kinderloze echtparen zou er heel wat korter door kunnen worden. Het lijkt me dan ook een misser van Wolters, dat in dit boek geen bijdrage is opgenomen van een anders gemotiveerd kinderloos adoptiefouderpaar.

Enquête

„Adoptie van kinderen uit verre landen" van Hoksbergen c.s. is ook geen vlot geschreven leesboek. Het is een paperback (235 blz., prijs ƒ 29,50) in de serie ,,Sociale Bibliotheek" uitgegeven door Van Loghum Slaterus BV, Deventer 1979.

Dr. Hoksbergen (voorzitter „Wereldkinderen" een bestuurslid BIA) en twee van zijn medeauteurs zijn verbonden aan het Instituut voor pedagogische en andragogische wetenschappen van de Utrechtse universiteit, te weten drs. D. B. Baarda en mw. L. A. C. Bunjes-van Tuyll van Serooskerken, terwijl de derde medewerker, mr. dr. J. A. Nota, lector in het jeugdrecht en de jeugdbescherming is aan de Leidse universiteit.

In dit boek, dat met zijn talrijke onderverdelingen en punten lijkt op sommige preken uit de nadagen van de Nadere Reformatie, worden de gebruikelijke onderwerpen omstandig aangesneden: de juridische en organisatorische aspecten, achtergronden van ouders en kinderen, waarom adopteren mensen een kind?, voorbereiding op de komst, de eerste maanden in het gezin, discriminatie nu of later?, pedagogische problemen, globale onderzoeksvragen etc.

Bijlagen, grafieken en schema''s verluchten (en verhelderen soms) dit boek, dat is ontstaan uit een enquête van genoemd instituut onder 500 echtparen die bij adoptie betrokken waren. Het onderzoek leverde nogal wat vermoede maar niet „hard gemaakte"'' gegevens op: veertig procent van de kinderen geniet bij aankomst een verre van goede gezondheid, twintig procent is ondervoed, vijftien procent heeft darmstoornissen en/of worminfecties en huidziekten. De kinderen hadden vaak een niet te stuiten honger, veel slaapproblemen (dertig procent) en ze maakten (26 procent) een onzekere, gespannen indruk.

Adressen

Het boek biedt geen eenvoudige kost voor aanstaande adoptiefouders. Wel kunnen zij ook via dit werk worden verder geholpen, omdat in de bijlagen veel literatuur, namen, adressen e.d. worden genoemd. Helaas moeten ook hier de christelijke instellingen het weer ontgelden: gegevens over diverse kerkelijke kinderbeschermingsorganisaties (Chr. Geref. en Vrijgemaakt bijv.), over Gereformeerde of reformatorische adoptiefoudersorganisaties en de Vereniging ter bescherming van het ongeboren kind e.d. blijven ongenoemd.

Tenslotte nog dit: per jaar komen er zo''n 1200 adoptiefkinderen naar ons land vanuit liefst vijftig landen (vooral Bangladesh, Korea, Colombia). Dat betekent heel wat. In het gewone kerkelijke gemeentepastoraat wordt relatief nog altijd veel te weinig aandacht geschonken aan hen, die kinderloos zijn (en blijven) en aan hen die bezig zijn met een soms jarenlange adoptieprocedure.

(Hoeveel predikanten vragen bijv. bij een doopdienst bijzondere aandacht voor hen, die daar nooit op die plaats voor in de kerk komen te staan?).

Pastoraat

Nu, zou het bij alle specialismen die men zo zoetjesaan in de kerken heeft zo heel gek zijn, wanneer er eens een predikant geheel of deeltijds werd vrijgesteld voor „adoptie" in de wijdste zin: voorlichting, begeleiding, pastoraat (vooral ook voor de opgroeiende adoptiefkinderen, die bijv. in veel kerken der Geref. gezindte alleen al door hun uiterlijk toch een vreemde eend in de bijt dreigen te worden?) Het is maar een idee, zo''n adoptiedominee.

Dan nog iets: wie veel goedkoper veel voorlichting over (interlandelijke) adoptie wil, bestelle voor slechts ƒ4,50 een brochure die MAP heet: „Maatschappelijke activiteiten programma''s". Het is een uitgave van de NOS-tv, die hieraan een programma heeft gewijd. Deze MAP kan worden verkregen door het bedrag over te maken op giro 9955 t.n. v. NOS-MAP te Hilversum met vermelding ,,Vakantie-adoptie-kinderen".

.