Interlandelijke adoptie soms minst schadelijke oplossing HOOGLERAAR JEUGDRECHT IN ORATIE:
International adoption sometimes the least harmful solution
HIGH TEACHER YOUTH RIGHT IN ORATION:
AMSTERDAM - Yesterday afternoon mrs. Prof. M. de Langen at the University of Amsterdam her inaugural lecture as extraordinary professor in juvenile law on "Children on the kick chair", where she intensively focused on the theory and practice of international adoption, through a form of Called "under-development assistance".
Although a "Declaration of the Rights of the Child" was adopted by the United Nations General Assembly in 1959, which sets out the most basic needs and rights of children, we must unfortunately note that now more than half of the children does not receive sufficient food, clothing and medical care on our earth, says Prof. De Langen.
Despite the fact that a great deal of help is provided by many national and international organizations for the benefit of the millions of children in need, it appears all too often that forms of development aid are failing due to an over-attentive attitude of the aid agencies and lack of respect for identity and the autonomy of those to whom assistance is thought to be offered.
For example, aid programs in which children are being interned en masse and often indoctrinated or in which children are being transported in large numbers to other countries can be called "underdevelopment aid".
Admissible
The transfer of children to other countries with the intention of being adopted there is therefore rejected from the point of view of development aid, after which the question arises whether this intercountry adoption is desirable from the point of view of the right of the child, ie whether it is circumstances should be possible.
The most important condition for intercountry adoption should be that according to the standards and possibilities of the country - despite financial and possible support from abroad - there is no acceptable other solution for a certain child. That judgment will have to be left to those who know the background and environment of that child best.
Only when and for as long as - despite assistance on the spot intercountry adoption in the opinion of the authorities there remains necessary is this extremely radical form of child protection acceptable.
Invalid
Analyzing the Dutch "Guidelines for the admission of foreign foster children", we must note that they were drawn up with the aim of limiting the number of children entering our country to be adopted, but that provisions have been included for this purpose that do not assume the assertiveness of Parents who want to include a child in their family and still rely less on the rights of the child, Mrs. De Langen argued.
We will also have to look very critically at our pretension that we can offer these children from developing countries better opportunities for development in our families. The difficulties that may arise after such a radical and irrevocable transfer are, in certain cases, of a particularly serious nature. Realistic information is provided to the public and certainly to those parents who actually register as adoptive parents.
Least harmful
According to the professor, for the time being we can only conclude that international adoption may in some cases be the least harmful solution. However, even though intercountry adoption may offer better development opportunities for certain children, it is not to be expected that this can only be an approximation of the need for children in developing countries.
If we do not come to a bundle of forces and resources for the benefit of the millions of children in need, the rights of the child will only remain ideals to be pursued and many children will be in the seat, she concluded her address.
Personal details
Mrs. Prof. Miek de Langen was born in Wassenaar in 1930. She initially studied Dutch language and literature and then law at the University of Amsterdam, where she took her doctoral exam in 1959. Interested in problems of juvenile law and youth care, she practically worked for five years in the field of youth protection at the Hendrik Pierson Association in Amsterdam and at the Zandbergen Society in Amersfoort.
She then became an assistant to the then only professor of juvenile law: Prof. J. C. Hudig, also her supervisor. Her dissertation was entitled "Right for young people" (1973).
She then taught for a few years at the Kopse Hof, a training course for educational work in Nijmegen.
She has published articles and critical comments on recent publications in the field of youth law and youth care in various magazines.
She has published articles and critical comments on recent publications in the field of youth law and youth care in various magazines.
She was also a co-founder and later board member of the Interland Adoption Foundation (SIA), currently only the foundation, "Support a child in Korea".
Dutch:
Interlandelijke adoptie soms minst schadelijke oplossing
HOOGLERAAR JEUGDRECHT IN ORATIE:
AMSTERDAM — Gistermiddag hield mevr. prof. dr. M. de Langen aan de Universiteit van Amsterdam haar inaugurele rede als buitengewoon hoogleraar in het jeugdrecht over „Kinderen op de schopstoel", waarbij zij zich intensief bezig hield met de theorie en praktijk van de interlandelijkeadoptie, door haar een vorm van „onder-ontwikkelingshulp" genaamd.
Hoewel in 1959 een „Verklaring van de rechten van het kind" door de algemene vergadering van de Verenigde Naties is aangenomen, waarin de meest fundamentele behoeften en rechten van kinderen geformuleerd staan, moeten we helaas constateren dat thans nog meer dan de helft van de kinderen op onze aardbodem geen voldoende voeding, kleding en medische verzorging ontvangt, aldus prof. De Langen.
Ondanks het feit, dat er veel hulp geboden wordt door vele nationale en internationale organisaties ten behoeve van de miljoenen kinderen in nood, blijkt maar al te vaak dat vormen van ontwikkelingshulp falen vanwege een te aanmatigende houding van de hulpverlenende instanties en gebrek aan respect voor de eigen identiteit en de autonomie van degenen, aan wie men hulp meent te bieden.
Zo kan men hulpprogramma''s waarbij kinderen massaal geïnterneerd en veelal geïndoctrineerd worden of waarbij kinderen in grote aantallen naar andere landen getransporteerd worden eerder „onderontwikkelingshulp" noemen.
Toelaatbaar
Het overplaatsen van kinderen naar andere landen met de bedoeling dat ze daar geadopteerd worden, wordt dus uit oogpunt van ontwikkelingshulp verworpen, waarna de vraag volgt of deze interlandelijkeadoptie uit oogpunt van het recht van het kind wenselijk is, d.w.z. of het voor bepaalde kinderen onder bepaalde omstandigheden toch mogelijk moet zijn.
De belangrijkste voorwaarde voor interlandelijke adoptie zal moeten zijn, dat naar de normen en niogelijkheden van het land — ondanks financiële en eventuele steun uit het buitenland — er geen aanvaardbare andere oplossing voor een bepaald kind is. Dat oordeel zal moeten worden overgelaten aan diegenen die de achtergrond en de omgeving van dat kind het beste kennen.
Alleen wanneer en zolang — ondanks hulp ter plaatse interlandelijke adoptie naar de mening van de instanties aldaar noodzakelijk blijft is deze uiterst ingrijpende vorm van kinderbescherming toelaatbaar.
Onmondig
De Nederlandse „Richtlijnen voor toelating van buitenlandse pleegkinderen" analyserend moeten we constateren, dat zij opgesteld zijn met het doel het aantal kinderen dat ons land binnenkomt om geadopteerd te worden te beperken, doch dat hiertoe bepalingen opgenomen zijn die niet uitgaan van de mondigheid van de ouders die een kind in hun gezin willen opnemen en nog minder uitgaan van de rechten van het kind, zo betoogde mevr. De Langen.
Ook zullen wij onze pretentie, dat wij deze kinderen uit de ontwikkelingslanden in onze gezinnen een betere ontwikkelingsmogelijkheid kunnen bieden zeer kritisch onder ogen moeten zien. De moeilijkheden, die zich voor kunnen doen na een dergelijke ingrijpende en onherroepelijke overplaatsing, zijn in bepaalde gevallen bijzonder ernstig van aard. Realistische voorlichting aan het publiek en zeker aan die ouders die zich daadwerkelijk opgeven als adoptiefouders is geboden.
Minst schadelijk
Voorlopig kunnen we niet anders concluderen aldus de hoogleraar, dan dat interlandelijke adoptiein sommige gevallen misschien de minst schadelijke oplossing is. Doch ook al zal interlandelijkeadoptie voor bepaalde kinderen misschien betere ontwikkelingsmogelijkheden bieden, men moet niet denken dat hiermee de kindernood in ontwikkelingslanden ook maar bij benadering gelenigd kan worden.
Indien wij niet komen tot een bundeling van krachten en middelen ten behoeve van de miljoenen kinderen in nood, zullen de rechten van het kind slechts na te streven idealen blijven en vele kinderen op de schopstoel, zo besloot zij haar oratie.
Personalia
Mevr. prof. Miek de Langen werd in 1930 te Wassenaar geboren. Zij studeerde aanvankelijk Nederlandse taal- en letterkunde en daarna rechten aan de Universiteit van Amsterdam, waarin zij in 1959 haar doctoraal examen aflegde. Geïnteresseerd in problemen van jeugdrecht en jeugdzorg werkte zij na haar studie gedurende vijf jaar praktisch op het terrein van de jeugdbescherming, respectievelijk bij de Hendrik Pierson Vereniging te Amsterdam en bij de Maatschappij Zandbergen te Amersfoort.
Daarna werd zij assistente van de toen nog enige hoogleraar in het jeugdrecht: prof. mr. J. C. Hudig, tevens haar promotor. Haar proefschrift had als titel „Recht voor jeugdigen" (1973).
Vervolgens doceerde zij enige jaren aan de Kopse Hof, een opleiding voor educatieve arbeid in Nijmegen.
Van haar hand verschenen in diverse tijdschriften artikelen en kritische commentaren op recente publicaties op het gebied van jeugdrecht en jeugdzorg.
Zij was verder mede-oprichtster en later bestuurslid van de Stichting Interlandelijke Adoptie (SIA), thans alleen nog van de stichting, „Steun een kind in Korea".
.