Haags incest (klein)kind overleden

The Hague incest (grand) child died

In February 1985 Panorama brings the disconcerting story of the then 35-year-old Corrie S. from The Hague: "I had four children from my own father". From her early childhood she was abused by her father, nine times she became pregnant, and four children survived. Corrie told her story after she caught her father with one of those four children, the then 14-year-old Zarah. Almost thirty years later, this Zarah wants to tell how things went on at the time. How the assisting The Hague abandoned her and after the article she was abused for five years by her father.

“I remember that you came to us, I was then 14. You wanted to make an article about fathers who have to raise their children on their own. And then you all started asking questions about my mother. He was a lizard! "

Zarah S. remembers the visit of the Panorama reporter at the end of 1984 as yesterday. The report about her mother and the incest children struck the emergency services in The Hague like a bomb, but in 2009 it is staggering to find that it didn't help much: father S. just kept going. The judges and child protectors did not reach out and Zarah was abused until her father's death (in 1996).

When the article appeared in February 1985, the originally S. family from The Hague lived in The Hague again. Corrie S. (35) had fled from home and lived on the Bierkade, father S. lived with the children Renata (18), Zarah (14) and Eduard (11) in Westlandsestraat. The previous residence of the family was Leeuwarden: father S. was reluctant to relocate if social workers were too concerned with him. That had been the case in Friesland.

Five-year-old Anita, the youngest daughter, was a "typical incest child" with an autistic disorder and a mental disability. She was placed out of the house, but it was clear that there was more going on within the family. Family guardian Arjen Jonker - then deputy director of the Youth & Family Foundation - still remembers the Hague family like yesterday.

Jonker: “The Kinderrechter in Leeuwarden, Westerveld, LL.M., had determined that all children should be placed out of the house. It was clear that everything was going on within the family and there were also clear indications that there was incest. They had flown on the day that a final conversation was to take place and I would take the children with me. "

Father S. had left for The Hague with all his possessions.

Jaap Doek

Arjen Jonker: “I went to The Hague at the request of the Frisian juvenile court and I spoke with the juvenile court there, the well-known Jaap Doek. Judge Westerveld wanted his decision to put the children out of home in The Hague to be effected, but to my surprise, Doek decided otherwise. It was known that incest took place within that family, but Doek had something of it: "Well, you can have an opinion about incest, but I think in certain families, if it does play that way, it is better to put things together can keep you from leaving them. Very strange. I got pretty excited about it then. That was a very crucial moment that the lives of those people have determined enormously, that one decision is the core of the whole story.

Jonker can still remember the Hague family well. “It was a very closed system, those children were always together, they always went to school together, everyone went around with a big bow, it was a lump of adhesive paste, you couldn't just flee from that. I also remember that article in Panorama well, I am surprised that no one intervened at the time, but even more so that in the years that followed, no one ever took any measures. "

Family guardian

An important factor in the whole was that father S. could talk like Brugman and everyone from family guardian to juvenile judge managed to turn his fingers around him.

Zarah: “In The Hague we had Gerard Oosten as family guardian. I never had the chance to talk to him alone, my father was always there. After the article in Panorama he came to my father, he said: "I believe you if you say that nothing is true." My father said: "You can get a key from my house, you can come in at any time and then you will see that nothing is wrong. "But that was not necessary, East said," I trust you. "

It was the same wall that her mother Corrie bumped into: in all contacts with the outside world, from general practitioners to social workers, father was always prominent and he managed to get everyone to work for him. At the end of 1984, that was a reason for Corrie to contact Panorama and tell her story. She was completely fed up after nine pregnancies. Her father's motto was: one child on your arm, one in the belly. From 1980 she had regularly fled from home, but also returned again and again because of the children. In 1984 the situation had become untenable: father now began to commit his (grand) daughter Zarah.

Deflowered

History had repeated itself. The abuse started with Corrie when she was seven years old. First with an uncle who forced her to satisfy him when her father was in the hospital. Corrie told father, who acted decisively: he reported the uncle to the police and made sure the man disappeared from the neighborhood for good. Until Corrie's bewilderment, the suffering was not over with that, but it just started. Corrie, back then: “Then one evening my father came to my bed and said,“ You did it with your uncle, then you can do it with me too. ”I had to go downstairs and then I forced to do it. I was scared. He threatened with anything and everything, I didn't dare say anything to mother. When I got older, he wanted more and more. I told Mother then, but she said, "Your father doesn't do that."

When I was 13 years old and once I was drying myself up, Father suddenly tried it from below. It did not work. When I was 14 and menstruation started, he deflowered me. Mother was in a big bed then, I had to lie down with it. Father and mother showed me how to do it, how to rocker. They threatened to tidy me up if I were to say something. I always received blows from father, and from mother exactly the same. It also hit me through all corners of the room. When I was expecting the first child, the police arrived. Someone from the neighborhood who knew what was happening had called. Father said, "Remember to keep your mouth shut." Mother lied then. She said the child was her brother's. I could not contribute anything, so much had happened, I was beaten so much that I dared not say anything. I was pregnant almost every year, I didn't get a chance to get away. I ran away a few times, but you still return for your children. "

That was Corrie. During the periods that Corrie was away, father remained behind with the children, of whom only the youngest daughter Anita was actually placed out of the house. If Corrie was not there, father's sexual attention focused on Zarah. “It started when we lived in Westlandsestraat in The Hague. My mother got a lot of blows, father had a hard hand, there was always a fight at home. I was the black sheep of the family, I was not welcome. I was often told: "If only you had never been born" and "You are a child of a camp resident, you are not my child." never play with boyfriends or girlfriends. When I was eleven years old, that suddenly changed, I suddenly got interest from my father. From 1980 my mother kept running away, one time I saw that my father was in pain and I wanted to comfort him, I sat down on his lap. Then he made driving movements, I didn't understand, I thought, "What is that?" It turned into rape. He put me on the couch, in the living room. He went into my vagina, it hurt, I had to scream. He closed his pants and said, "Shut up, otherwise I will cut your mother's throat." I was very scared. When I got my period, when I was 13, I had to take the pill immediately. My father went to the doctor. The doctor asked why I had to take the pill. Father said that my period was irregular. I had a bad childhood, I tried to commit suicide a few times with medication, but it didn't work. It was just sex, sex, sex. Only if mother wasn't at home. If she was back again, there was nothing wrong, then I had no problems. She should know what happened to me at that time. How often I was taken out of bed at night. "You have to do what I want." Otherwise I got hit. Mother knew about it, she caught us once, but she did not report it. Everyone was afraid of father and everyone believed him, we couldn't go anywhere. ”

Bad youth

After the article in Panorama, the relationship between Corrie and her father was over for good, but where it had stopped with Corrie, Zarah continued. Zarah: “They sometimes ask me why I never ran away, but if you are hit, kicked and scolded so much when you are eleven, you feel small. Very small. When you are eleven: what do you know about your father? As a child you don't think about it, it's just survival. I was a very quiet child, I had no girlfriends. From the age of eleven to my nineteenth I have been very lonely. I had a bad childhood, it was hell. I also didn't go to school anymore, I had to do the housekeeping. Father did nothing, that man never worked, he always had benefits. But he could command as the best: "Lazy cancer whore, wouldn't you do anything!" And then he would hit me all over the room. "

After the story in Panorama, father sent Renata and Zarah to grandmother in Bergentheim, shortly thereafter he moved himself with Eduard to nearby Almelo. Afterwards the daughters moved in with him again.

Zarah: “Grandma was the first wife of father. She knew what was going on, but she never said anything about it. Everyone just kept their mouth shut. Grandma wasn't such a talker, she only did knitting and shaggies, but she was kind to us. "

Wedding

During the period that they lived in Almelo, Renata left the house. She married, by the way, without inviting a father to the wedding. Zarah stayed behind with Eduard, who often had to go to the hospital in Utrecht for his kidney disease.

Zarah: "Then I was home alone, but walking away was not possible, then I was locked up."

Later they moved to Utrecht. Eduard fled from the house to his mother in The Hague: the fights with his father ran too high.

Zarah: "Eduard has also had many blows, my dad just kicked him in the stomach while he was a kidney patient."

In 1996, father died quite unexpectedly from a heart attack, at the age of 73. A very select group was present at the funeral: Corrie, her sister Lena, her brother Martin and his friend, Renata and Zarah. Eduard was not there. He said, "He who is dead must remain dead."

Zarah: “On the one hand it was a relief that he was dead, but it was double. I had a nice cake after the funeral, for me it was mostly festive. There was still some money, I thought I was entitled to it, as a sort of compensation, the rest of the family brought some things. I first caught up with the damage. Buying good things, getting rid of old things, buying new ones. ”

Zarah lived alone for six months in Utrecht, when she wanted to go back to The Hague.

“I was waiting for a house there, then I first moved in with my mother. I shouldn't have done that. But I had few contacts at the time, I had never learned that, it was very difficult to get in touch with me, I was very closed. I didn't know how to do that either, I was kept stupid by the old man. ”

Not only the contacts with the family were a problem, how do you build a relationship with a life partner with such a past?

Zarah: “It took years before I got anything with a man. It was mainly at the insistence of my sister. I had not processed anything, I had anorexia, I only weighed 38 kilos. With father, sex had always been negative, but my family thought I should have a friend to belong. They said I was a lesbian, I had to prove that I was just like them. The first time with a boyfriend it didn't feel nice. I told him why, when he immediately ran away, that was "too much trouble" for him. The first time I did that I thought, "It can be nice too" was only four years ago. "

Stupid things

In the first years that Zarah only had to manage, things did not go well. “I was as influenceable as the plague. I did a lot of stupid things then. "

In 2001 she was in the women's prison in Zwolle. Only when the judge heard her story did help come. "A psychiatrist came to me and then I started talking."

After serving the sentence, she returned to The Hague, where she had a relationship and went to live together. In 2007 they had a son. According to Zarah, that was the breaking point in their relationship, she has since divorced. With her ex rages a bitter fight for the child and a good access arrangement. Zarah: “He uses my past to get his way. "Go to bed with your father, you must have enjoyed it," that kind of lyrics. "

Child protection breaks its head over the situation. What is wisdom? The son needs extra guidance and especially rest and that is difficult when the parents are in conflict with each other. It is thought of out-of-home placement. Zarah now has her belly more than full of child protection and social workers. “Where were they when I needed them? They only listened to my father. "

ealousy

She has had a conversation with Gerard Oosten, the family guardian from the Panorama story period.

Zarah: “The only thing he could tell me is that my sister Renata had a big mouth and that my mother had left jealousy because Renata had tongue with my father. When I asked him about me he said that I was a quiet girl. He did not want to take me away, otherwise he would have been the bogeyman. When I told him I was abused, he looked surprised. I don't understand that this man is still in such a position. He said: as long as children had hot food, clothing and a roof over their heads, he would not remove them, even if he knew what was going on, he could not do anything. No wonder my father was fine with him. Gerard still does not realize what he has done. He said that my mother could not help it, but he was our family guardian even when my mother was already gone. Wasn't he there for the children, not for the parents? You don't care about such a man, but he is still working there, that whole mess is still sitting together in the same place. Now they want to teach me how to raise my child, but they make a mess of it themselves. ”

Finally, the other protagonist in the drama, mother Corrie. How does she look at it now? She lives a stone's throw from Zarah, in The Hague, but the contact is limited mainly to abuse. Corrie prefers to let the matter rest, not to stir things up anymore. Zarah should have walked away if she did not like it and it is better to remain silent about the past.

Arjen Jonker: “If you want to know the future, you have to look at the past. It is a line of misery, you can predict how things are going with those relationships, from generation to generation. Things repeat themselves and it is difficult for people to escape from what has been deployed. "

Juvenile judge Jaap E. Doek cannot remember that the affair was in Panorama at the time, but he no longer knows anything about his own involvement either. “For example, the link with Friesland does not ring a bell for me. I cannot therefore say anything about that case in the absence of information. "

In the meantime, Zarah is becoming increasingly angry. During the struggles over the supervision of their son, her ex started again about the past.

Zarah: “I said that he and his lawyer should get information from Gerard Oosten and Jaap Doek. When I needed child protection they were not there and now they want to get involved, I am not the old man. ”

Zarah has since contacted Professor Jaap E. Doek a number of times by e-mail, but his answer is always the same: "Again: I cannot remember anything about your case (if I had already dealt with it) and can therefore not answer your question. "

Dutch:

In februari 1985 brengt Panorama het onthutsende verhaal van de toen 35-jarige Corrie S. uit Den Haag: “Ik kreeg vier kinderen van mijn eigen vader”. Vanaf haar prille jeugd werd ze door haar vader misbruikt, negen keer raakte ze zwanger, vier kinderen overleefden. Corrie vertelde haar verhaal nadat ze haar vader had betrapt met één van die vier kinderen, de toen 14-jarige Zarah. Bijna dertig jaar later wil deze Zarah vertellen hoe het destijds verder is gegaan. Hoe hulpverlenend Den Haag haar in de steek liet en zij na het artikel nog vijf jaar lang door haar vader is misbruikt.

“Ik weet nog dat u bij ons binnenkwam, ik was toen 14. U wilde een artikel maken over vaders die in hun eentje hun kinderen moeten opvoeden. En toen begon u allemaal vragen te stellen over mijn moeder. Hij was lááiend!”

Zarah S. herinnert zich het bezoek van de Panorama-verslaggever eind 1984 nog als de dag van gisteren. De reportage over haar moeder en de incestkinderen sloeg in hulpverlenend Den Haag in als een bom, maar anno 2009 is het verbijsterend te moeten constateren dat het weinig geholpen heeft: vader S. ging gewoon door. De rechters en kinderbeschermers staken geen hand uit en Zarah werd tot aan de dood van haar vader (in 1996) nog misbruikt.

Toen het artikel in februari 1985 verscheen woonde de van oorsprong Haagse familie S. weer in Den Haag. Corrie S.(35) was uit huis gevlucht en woonde aan de Bierkade, vader S. woonde met de kinderen Renata (18), Zarah (14) en Eduard (11) in de Westlandsestraat. De vorige woonplaats van het gezin was Leeuwarden: vader S. had er een handje van te verhuizen als hulpverleners zich te veel met hem bemoeiden. In Friesland was dat het geval geweest.

De vijfjarige Anita, de jongste dochter, was een ‘typisch incestkind’ met een autistische stoornis en een geestelijke handicap. Zij was uit huis geplaatst, maar het was duidelijk dat er binnen het gezin meer aan de hand was. Gezinsvoogd Arjen Jonker – toenmalig adjunct-directeur van de Stichting Jeugd & Gezin – herinnert zich de Haagse familie nog als de dag van gisteren.

Jonker: “De Kinderrechter in Leeuwarden, mr. Westerveld, had bepaald dat alle kinderen uit huis geplaatst moesten worden. Het was duidelijk dat er binnen het gezin van alles aan de hand was en er waren ook duidelijke aanwijzingen dat er sprake was van incest. Op de dag dat er een afrondend gesprek zou plaatsvinden en ik de kinderen mee zou nemen, waren ze gevlogen.”

Vader S. was met zijn hele hebben en houden naar Den Haag vertrokken.

Jaap Doek

Arjen Jonker: “Ik ben toen op verzoek van de Friese kinderrechter naar Den Haag geweest en heb gesproken met de kinderrechter daar, de bekende Jaap Doek. Rechter Westerveld wilde dat zijn beslissing om de kinderen uit huis te plaatsen in Den Haag zou worden geëffectueerd, maar tot mijn verbazing besliste Doek anders. Het was bekend dat er binnen dat gezin incest plaatsvond, maar Doek had iets van: ‘Nou ja, je kunt een opvatting hebben over incest, maar ik denk in bepaalde families, als het dan toch zo speelt, dat men beter de zaak bij elkaar kan houden dan dat je ze uit huis plaatst. Héél merkwaardig. Ik heb me daar toen behoorlijk over opgewonden. Dat was een heel cruciaal moment dat het leven van die mensen enorm heeft bepaald, dat ene besluit is de kern van het hele verhaal.”

Jonker kan zich het Haagse gezin nog goed voor de geest halen. “Het was een heel gesloten systeem, die kinderen waren altijd bij elkaar, ze gingen altijd samen naar school, iedereen ging er met een grote boog omheen, het was een klont kleefpasta, daar kon je niet zomaar uit wegvluchten. Ik herinner me dat artikel in Panorama ook nog goed, het verbaast me dat er toen niemand heeft ingegrepen, maar nog meer dat er in de jaren daarna nooit iemand is geweest die maatregelen heeft genomen.”

Gezinsvoogd

Een belangrijke factor in het geheel was dat vader S. kon praten als Brugman en van gezinsvoogd tot kinderrechter iedereen om zijn vingers wist te winden.

Zarah: “In Den Haag hadden wij Gerard Oosten als gezinsvoogd. Ik heb nooit de kans gekregen met hem alleen te praten, altijd was mijn vader erbij. Na het artikel in Panorama kwam hij bij mijn vader, hij zei: “Ik geloof u als u zegt dat er niks van waar is.” Mijn vader zei: “U kunt een sleutel van mijn huis krijgen, dan kunt u op elk moment binnenkomen en dan zult u zien dat er niks aan de hand is.” Maar dat hoefde niet, Oosten zei: “Ik vertrouw u.”

Het was dezelfde muur waar haar moeder Corrie tegen aan liep: bij alle contacten met de buitenwereld, van huisartsen tot hulpverleners, was vader altijd prominent aanwezig en wist hij iedereen voor zijn karretje te spannen. Dat was voor Corrie eind 1984 reden om contact op te nemen met Panorama en haar verhaal te doen. Ze was het helemaal zat, na negen zwangerschappen. Haar vader had als motto: één kind op je arm, één in de buik. Vanaf 1980 was ze regelmatig uit huis gevlucht, maar vanwege de kinderen ook telkens weer teruggekeerd. In 1984 was de situatie onhoudbaar geworden: vader begon zich nu te vergrijpen aan zijn (klein)dochter Zarah.

Ontmaagd

De geschiedenis had zich herhaald. Met Corrie was het misbruik begonnen toen ze zeven jaar was. Eerst met een oom, die haar dwong hem te bevredigen toen haar vader in het ziekenhuis lag. Corrie vertelde het aan vader, die kordaat optrad: hij gaf de oom aan bij de politie en zorgde dat de man voorgoed uit de buurt verdween. Tot Corrie’s verbijstering was het leed daarmee niet geleden, maar begon het pas. Corrie, destijds: “Toen kwam mijn vader op een keer ‘s avonds aan mijn bed en zei: ‘Je hebt het bij je oom gedaan, dan kun je ‘t bij mij ook wel doen.’ Ik moest mee naar beneden en toen werd ik gedwongen het te doen. Ik was bang. Hij dreigde met van alles en nog wat, ik durfde niks tegen moeder te zeggen. Toen ik ouder werd, wilde hij steeds meer. Ik heb het toen toch tegen moeder gezegd, maar zij zei: ‘Zoiets doet je vader niet.’

Toen ik 13 jaar was en ik me een keer stond af te drogen probeerde vader het ineens van onderen. Dat lukte niet. Toen ik 14 was en de menstruatie begon heeft hij me ontmaagd. Moeder lag toen in een groot bed, daar moest ik bij gaan liggen. Vader en moeder deden me voor hoe ik het doen moest, hoe ik moest wippen. Ze dreigden me op te ruimen als ik iets zou zeggen. Ik kreeg altijd klappen van vader, en van moeder precies dito. Die sloeg me ook door alle hoeken van de kamer. Toen ik in verwachting was van het eerste kind, kwam de politie. Iemand uit de buurt, die wist wat er aan de hand was, had gebeld. Vader zei: ‘Denk erom dat je je kop dichthoudt.’ Moeder heeft toen gelogen. Ze zei dat het kind van haar broer was. Ik kon niks inbrengen, er was zoveel gebeurd, ik werd zo veel geslagen dat ik niks durfde zeggen. Ik was bijna ieder jaar zwanger, ik kreeg geen kans om weg te komen. Ik ben wel een paar keer weggelopen, maar je keert toch terug voor je kinderen.”

Dat was Corrie. In de periodes dat Corrie weg was, bleef vader achter met de kinderen, van wie uiteindelijk alleen de jongste dochter Anita daadwerkelijk uit huis werd geplaatst. Als Corrie er niet was richtte de seksuele aandacht van vader zich op Zarah. “Het begon toen we in de Westlandsestraat in Den Haag woonden. Mijn moeder kreeg onwijs veel klappen, vader had een harde hand, er was altijd ruzie thuis. Ik was het zwarte schaap van het gezin, ik was niet welkom. Ik kreeg vaak te horen: ‘Was je maar nooit geboren’ en ‘Je bent een kind van een kampbewoner, je bent niet mijn kind.’ Ik werd altijd in een hoek getrapt, ik moest van mijn moeder in rare kleren lopen, ik mocht nooit met vriendjes of vriendinnetjes spelen. Toen ik elf jaar was veranderde dat ineens, ik kreeg plotseling wel belangstelling van mijn vader. Vanaf 1980 liep mijn moeder steeds weg, op een keer zag ik dat mijn vader verdriet had en wilde ik hem troosten, ik ging bij hem op schoot zitten. Toen maakte hij rijbewegingen, ik begreep het niet, ik dacht: ‘Wat is dat?’ Het draaide uit op verkrachting. Hij legde mij op de bank, in de woonkamer. Hij ging in mijn vagina, het deed pijn, ik moest gillen. Hij deed zijn broek dicht en zei: ‘Kop dicht, anders snij ik je moeder de strot door.’ Ik was heel erg bang. Toen ik ongesteld werd, op mijn dertiende, moest ik gelijk aan de pil. Mijn vader ging mee naar de dokter. De dokter vroeg waarom ik aan de pil moest. Vader zei dat mijn menstruatie onregelmatig was. Ik heb een rotjeugd gehad, ik heb een paar keer geprobeerd zelfmoord te plegen met medicijnen, maar dat lukte niet. Het was alleen maar seks, seks, seks. Alleen als moeder niet thuis was. Als zij weer terug was, was er niks aan de hand, dan had ik nergens last van. Ze moest eens weten wat er in die tijd allemaal met mij is gebeurd. Hoe vaak ik ’s nachts uit bed werd gehaald. ‘Je moet doen wat ik verlang.’ Anders kreeg ik klappen. Moeder wist ervan, ze had ons een keer betrapt, maar ze deed geen aangifte. Iedereen was bang voor vader en iedereen geloofde hem, we konden geen kant op.”

Rotjeugd

Na het artikel in Panorama was de relatie tussen Corrie en haar vader voorgoed voorbij, maar waar het met Corrie was gestopt, ging het met Zarah verder. Zarah: “Ze vragen me wel eens waarom ik nooit ben weggelopen, maar als je vanaf je elfde zoveel geslagen, geschopt en uitgescholden wordt, dan voel je jezelf klein. Heel klein. Als je elf bent: wat weet je van je vader? Als kind denk je er niet over na, het is alleen overleven. Ik was een heel stil kind, ik had geen vriendinnetjes. Van mijn elfde tot mijn negentiende ben ik heel eenzaam geweest. Ik heb een rotjeugd gehad, het was een hel. Ik ging ook niet meer naar school, ik moest de huishouding doen. Vader deed niks, die man heeft nooit gewerkt, hij heeft altijd een uitkering gehad. Maar commanderen kon hij als de beste: ‘Luie kankerhoer, zou je niet eens wat doen!’ En dan sloeg hij me alle hoeken van de kamer door.”

Na het verhaal in Panorama stuurde vader Renata en Zarah naar oma in Bergentheim, kort daarna verhuisde hij zelf met Eduard naar het nabijgelegen Almelo. Naderhand trokken de dochters weer bij hem in.

Zarah: “Oma was de eerste vrouw van vader. Zij wist wel wat er speelde, maar ze heeft er nooit wat van gezegd. Iedereen heeft gewoon zijn mond dicht gehouden. Oma was niet zo’n prater, ze deed alleen breien en shaggies draaien, maar ze was wel lief voor ons.”

Bruiloft

In de periode dat ze in Almelo woonden ging Renata het huis uit. Ze trouwde, overigens zonder vader uit te nodigen voor de bruiloft. Zarah bleef achter met Eduard, die voor zijn nierziekte vaak naar het ziekenhuis in Utrecht moest.

Zarah: “Dan was ik alleen thuis, maar weglopen kon niet, dan werd ik opgesloten.”

Later verhuisden ze naar Utrecht. Eduard vluchtte daar het huis uit, naar zijn moeder in Den Haag: de ruzies met zijn vader liepen te hoog op.

Zarah: “Eduard heeft ook heel veel klappen gehad, mijn vader schopte hem gewoon in zijn buik, terwijl hij nierpatiënt was.”

In 1996 overleed vader vrij onverwacht aan een hartaanval, op de leeftijd van 73 jaar. Op de begrafenis was er een zeer select gezelschap aanwezig: Corrie, haar zus Lena, haar broer Martin en diens vriend, Renata en Zarah. Eduard was er niet bij. Hij had gezegd: “Wie dood is, moet dood blijven.”

Zarah: “Aan de ene kant was het een opluchting dat hij dood was, maar het was toch wel dubbel. Ik had een lekkere taart gehaald voor na de begrafenis, voor mij was het toch vooral feestelijk. Er was nog wat geld, ik vond dat ik daar wel recht op had, als een soort schadevergoeding, de rest van de familie heeft wat spullen meegenomen. Ik heb voor mezelf eerst de schade ingehaald. Lekker spulletjes kopen, oude dingen weggedaan, nieuwe gekocht.”

Zarah woonde nog een half jaar alleen in Utrecht, toen wilde ze toch terug naar Den Haag.

“Ik zat daar op een woning te wachten, toen ben ik eerst bij mijn moeder ingetrokken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Maar ik had in die tijd weinig contacten, dat had ik nooit geleerd, het was heel moeilijk om met mij in contact te komen, ik was erg gesloten. Ik wist ook niet hoe dat moest, ik ben echt dom gehouden door die ouwe.”

Niet alleen de contacten met de familie waren een probleem, hoe bouw je met zo’n verleden een relatie op met een levenspartner?

Zarah: “Het heeft nog jaren geduurd voor ik iets kreeg met een man. Het was vooral op aandrang van mijn zus. Ik had niks verwerkt, ik had anorexia, ik woog maar 38 kilo. Met vader was de seks altijd alleen negatief geweest, maar mijn familie vond dat ik een vriend moest hebben, om erbij te horen. Ze zeiden dat ik lesbisch was, ik moest bewijzen dat ik net zo was als hun. De eerste keer met een vriendje voelde het niet prettig aan. Ik heb hem verteld waarom, toen is hij er meteen vandoor gegaan, dat was hem allemaal ‘te veel moeite’. De eerste keer dat ik het deed dat ik dacht: ‘Het kan ook fijn zijn’ was pas vier jaar geleden.”

Domme dingen

In de eerste jaren dat Zarah zich alleen moest zien te redden, ging het niet goed. “Ik was zo beïnvloedbaar als de pest. Ik heb toen een hoop domme dingen gedaan.”

In 2001 zat ze in de vrouwengevangenis in Zwolle. Pas toen de rechter haar verhaal hoorde, kwam er hulp. “Er is een psychiater bij me gekomen en toen ben ik pas gaan praten.”

Na het uitzitten van de straf keerde ze terug naar Den Haag, waar ze een relatie kreeg en ging samenwonen. In 2007 kregen ze een zoontje. Volgens Zarah was dat het breekpunt in hun relatie, ze is inmiddels gescheiden. Met haar ex woedt een bitter gevecht om het kind en een goede omgangsregeling. Zarah: “Hij gebruikt mijn verleden om zijn zin te krijgen. ‘Ga maar met je vader naar bed, je zal ’t wel lekker hebben gevonden’, dat soort teksten.”

De kinderbescherming breekt zich het hoofd over de situatie. Wat is wijsheid? Het zoontje heeft extra begeleiding nodig en vooral rust en dat is lastig als de ouders met elkaar in de clinch liggen. Er wordt gedacht aan uithuisplaatsing. Zarah heeft haar buik inmiddels meer dan vol van de kinderbescherming en de hulpverleners. “Waar waren ze toen ik hen nodig had? Ze hebben alleen maar naar mijn vader geluisterd.”

Jaloezie

Met Gerard Oosten, de gezinsvoogd uit de periode van het Panorama-verhaal, heeft ze inmiddels een gesprek gehad.

Zarah: “Het enige dat hij mij kon vertellen is dat mijn zus Renata een grote mond had en dat mijn moeder van jaloezie weg was gegaan omdat Renata met mijn vader getongd had. Toen ik hem vroeg naar mij zei hij dat ik een stil meisje was. Hij wilde mij niet weghalen, anders was hij helemaal de boeman geweest. Toen ik hem vertelde dat ik misbruikt was keek hij verbaasd. Ik snap niet dat deze man nog steeds in zo’n functie zit. Hij zei: zo lang kinderen warm eten, kleding en een dak boven hun hoofd hadden wilde hij ze niet weghalen, ook als hij wist wat er speelde, hij kon toch niets doen. Geen wonder dat mijn vader het wel goed met hem kon vinden. Die Gerard beseft nog steeds niet wat hij allemaal heeft aangericht. Hij zei dat mijn moeder er niets aan kon doen, maar hij was onze gezinsvoogd, ook toen mijn moeder al weg was. Hij was er toch voor de kinderen, niet voor de ouders? Aan zo’n man heb je dus niks, maar hij werkt er nog steeds, dat hele zootje zit nog steeds bij elkaar op dezelfde plek. Nu willen ze mij leren hoe ik mijn kind moet opvoeden, maar zelf maken ze er een zootje van.”

Tenslotte, de andere hoofdrolspeelster in het drama, moeder Corrie. Hoe kijkt zij er nu tegenaan? Ze woont op een steenworp afstand van Zarah, in Den Haag, maar het contact beperkt zich voornamelijk tot scheldpartijen. Corrie wil de zaak het liefst laten rusten, de boel niet meer oprakelen. Zarah had maar weg moeten lopen als het haar niet beviel en over het verleden kan men beter zwijgen.

Arjen Jonker: “Als je de toekomst wil weten, moet je kijken naar het verleden. Het is een lijn van ellende, je kunt voorspellen hoe het loopt met die relaties, van generatie op generatie. Dingen herhalen zich en mensen kunnen moeilijk niet ontsnappen aan wat er is ingezet.”

Kinderrechter mr. Jaap E. Doek kan zich niet herinneren dat de affaire destijds in Panorama heeft gestaan, maar ook van zijn eigen bemoeienis weet hij niets meer. “Bijvoorbeeld de link met Friesland doet bij mij geen enkele bel rinkelen. Ik kan derhalve over die zaak niets zeggen bij gebrek aan informatie.”

Zarah begint intussen steeds bozer te worden. Bij de strubbelingen over de onder toezicht stelling van hun zoontje begon haar ex weer over het verleden.

Zarah: “Ik heb gezegd dat hij en zijn advocaat maar eens inlichtingen moeten inwinnen bij Gerard Oosten en mr. Jaap Doek. Toen ik de kinderbescherming nodig had waren ze er niet en nu willen ze zich er mee bemoeien, ik ben die ouwe niet.”

Zarah heeft inmiddels een aantal keren per e-mail contact gehad met professor Jaap E. Doek, maar zijn antwoord is steeds hetzelfde: “Nogmaals: ik kan mij van uw zaak niets meer herinneren (als ik die al behandeld zou hebben) en kan dus op uw vraag geen antwoord geven.”

”