Geadopteerde Danny van der Maas zocht en vond zijn familie in India

Adopted Danny van der Maas searched and found his family in India

His search lasted around eight months. In May, after 34 years, he embraced his biological mother and other family members in India. Danny van der Maas (36), who was handed over for adoption at the age of 2: "I told my mother that she made a good decision in 1977."

With his story Van der Maas wants to make it clear that a search for the origin of adopted children - contrary to what is sometimes claimed - can also turn out well. "Before I started itching, I was around 30 years old. I didn't need it at all before that time. "

His parents have always fully supported Van der Maas in his search. The main reason that Van der Maas wanted to track down his biological family was that he wanted to tell his parents personally that they made a good decision in 1977 to give him up for adoption. "I didn't want them to feel guilty. As a baby I had a growth retardation for inexplicable reasons. My parents didn't have the ability to take good care of me. "

Van der Maas realized what he started when he went to investigate last September. "I too had heard stories about adopted youngsters whose search ended in a major disappointment. I think it is important to start looking only when you yourself are stable, when you have developed your own identity. If you start looking for that identity in your origin, it can lead to disappointment. At the same time, you don't know in advance what it will do to you if you find them. ”

Van der Maas was born in 1975 in the middle of India. His biological parents give him up for adoption, because they cannot take good care of their little ones and because there are concerns about his health. Kees and Jannie van der Maas, who work in the neighborhood on behalf of Woord en Daad, take in the little Danny and another child, Sarita, in their family.

In 1982 the couple moved to the Netherlands with the children and moved to Houten. Danny goes through primary school and completes secondary education. In 1992, Danny and the family leave for a few years in Indonesia, where father Van der Maas - nowadays on behalf of the Mission Reformed Congregations - becomes theological teacher and teacher in Ecuador - church worker.

In 1994, Van der Maas junior goes to Bible school De Wittenberg in Zeist for a year, where he meets his wife Karin. After the social pedagogical assistance training, Van der Maas will eventually take on a managerial position at a skippers' boarding school in Werkendam. The couple has four children: Cor (13), Jonathan (11), Daniël (6) and Charlotte (10 months).

It is remarkable that Van der Maas’s search for his biological parents is going well. "My place of birth was known. I also knew that an American nurse had handed me over to my parents at the time. With the help of my younger half-brothers Niek and Jos I got in touch with this woman, who was already 84 years old and now lives in America. She brought us on the right track because she told us that my biological parents - who were Christians - had once moved to another village. I then contacted a local preacher. He called me one afternoon in April and said, "Danny, I have your mother on the phone here." I was perplexed. After 34 years I heard her voice. So special. She immediately asked when I would come.

It appears to be difficult for Van der Maas to gain the trust of his oldest brother in India. "He had taken over the duties of my father, who was no longer alive. I had to prove that I was his brother. We have e-mailed photos back and forth from childhood and we were in constant contact. At one point he asked for my date of birth, February 19, 1975. That date exactly matched that of my twin sister in India. At that time they knew for sure that I was really their brother. "

The next morning Van der Maas gets his twin sister on the line. "It was an emotional conversation. For years she lived with the idea that she still had a twin brother. She told me she had missed me all those years. It is special that I have a lot in common with my twin sister, that her children look exactly like ours and that we have many similar thoughts. "

In May of this year, Van der Maas travels with his two younger brothers to India to meet the family. "The reunion was emotional and very special." Van der Maas shows a video on his laptop in which he embraces his biological mother. Large banners above the road welcome Danny Paidimukkala. "I never expected such an extremely warm welcome," says Van der Maas. "I was welcomed like a prince. The reunification was in three newspapers and could also be seen on television. "

A photo shows how Van der Maas's Indian mother holds a Bible. "It is the English Bible of my deceased father. I participated in a church service that we attended together shortly after our arrival. That was very impressive. It was read from Isaiah 43, where it says in verse 6: “I will say to the north: Give; and to the south: Don't hold back; bring My sons from afar, and My daughters from the end of the earth. "I am very grateful to the Lord God for allowing me to meet my biological family."

Van der Maas currently has a lot of contact with his twin sister in India. "She has bought a computer and we call daily via Skype. I think it is a pity that there is literally such a distance between us. My family has grown a lot, but you can't just have a coffee with them. In addition "There is a cultural difference. The relatives in India are my own flesh and blood, but I still have to communicate with them in English."

Next summer Van der Maas may want to go to India with his entire family. "I would also like to show my twin sister where I grew up and where I live now. I now know how they live and what they do every day. It would be great if they would attend church service in our Reformed congregation in Berkenwoude on Sunday. "

This is the second episode of a diptych on adoption.

The feeling of being a real father and mother

Jerry (34) and Mireille (28) Mostert, the proud parents of the 4-year-old Manuelle adopted from Kenya, are leaving for Kenya at the end of August to pick up another child from the country. On behalf of the Reformed Mission Union, they will be doing volunteer work there at the same time. "We get a brother or sister for Manuelle and that's why we want to give something back to the country," says Jerry. "In the case of adoption in Kenya, it is mandatory to first spend six months with the adopted child in the home country. This way a child can get used to us in their own familiar environment. At the same time, we as parents learn a lot about the culture and origin of our child. That's why we have just set aside a year to make us useful there too. "

Mireille emphasizes that a second adopted child from Kenya is not a replacement for her own child, but a fulfillment or a wish. "It is a blessing to have and raise children, a task that you are happy to take on as a father and mother."

Manuelle came in 2008. "It is also wonderful for her that she has a brother or sister," says her mother. "She is really looking forward to it. She has asked so often for a brother or sister. "

Jerry: “It would not be good for her development if she had no other brothers or sister around her. It is nice and familiar for her to have someone in our family who also has the same descent. Suppose the two later wanted to track down their biological families. Then they can go nicely in pairs. "

Mireille and Jerry are happy that their daughter Manuelle is developing well, both socially and emotionally. "From the adoption course we have always been told that it is important to talk to her a lot about her origins, that she still has biological parents and a sister in Kenya. Of course she gets more and more questions now that she is getting older. "

According to her mother, Manuelle regularly jokes about her skin color. Jerry: “Funny to see is that she feels like a fish in the water among white children. But when she sees children with dark skin, she automatically pulls towards them. "

Although Manuelle is not a biological daughter, the girl really sees Jerry and Mireille as her parents. The couple are doing well. "In this way she makes us feel that we really are like a father and mother to her."

How would the Mosterts feel if their adopted children would later want to track down their biological families? Jerry: “We have already received many tips in the course on how we could deal with that. We would have no problem with that. ”Even now Mireille would like to have contact with Manuelle's biological mother. "I would like to give her a letter from Manuelle and I would like to ask her for some recent photos, because we currently only have one passport photo."

Dutch:

Zijn zoektocht duurde zo’n acht maanden. In mei sloot hij zijn biologische moeder en andere familieleden in India na 34 jaar in de armen. Danny van der Maas (36), die op 2-jarige leeftijd werd afgestaan voor adoptie: „Ik heb mijn moeder gezegd dat ze in 1977 een goede beslissing heeft genomen.”

Met zijn verhaal wil Van der Maas graag duidelijk maken dat een speurtocht naar de afkomst van adoptiekinderen –in tegenstelling tot wat soms wordt beweerd– ook goed kan uitpakken. „Voordat het bij mij begon te kriebelen, was ik al rond de 30 jaar. Voor die tijd had ik er geen enkele behoefte aan.”

Zijn ouders hebben Van der Maas altijd volledig gesteund in zijn zoektocht. De belangrijkste reden dat Van der Maas zijn biologische familie wilde opsporen was dat hij zijn ouders persoonlijk wilde zeggen dat ze in 1977 een goede beslissing hebben genomen om hem af te staan voor adoptie. „Ik wilde dat ze geen schuldgevoelens zouden hebben. Als baby had ik om onverklaarbare redenen een groeiachterstand. Mijn ouders hadden niet de mogelijkheden om goed voor me te zorgen.”

Van der Maas besefte waaraan hij begon toen hij in september vorig jaar op onderzoek uitging. „Ook ik had verhalen gehoord over geadopteerde jongeren bij wie de zoektocht op een grote teleurstelling uitliep. Ik denk dat het belangrijk is pas op zoek te gaan als je zelf stabiel bent, als je een eigen identiteit hebt ontwikkeld. Als je die identiteit gaat zoeken in je afkomst, kan dat tot teleurstelling leiden. Tegelijkertijd weet je van tevoren niet wat het met je doet als je hen hebt gevonden.”

In 1975 wordt Van der Maas geboren in het midden van India. Zijn biologische ouders staan hem af voor adoptie, omdat ze niet goed voor hun kleine kunnen zorgen en omdat er zorgen zijn om zijn gezondheid. Kees en Jannie van der Maas, die in de buurt werken in opdracht van Woord en Daad, nemen de kleine Danny en een ander kindje, Sarita, op in hun gezin.

In 1982 verkast het echtpaar met de kinderen naar Nederland en gaat wonen in Houten. Danny doorloopt de lagere school en rondt het voortgezet onderwijs af. In 1992 vertrekt Danny met het gezin voor een paar jaar naar Indonesië, waar vader Van der Maas –tegenwoordig namens de Zending Gereformeerde Gemeenten theologisch docent en toeruster in Ecuador– kerkenwerker wordt.

Van der Maas junior gaat in 1994 een jaar naar Bijbelschool De Wittenberg in Zeist, waar hij zijn vrouw Karin leert kennen. Na de opleiding sociaal pedagogische hulpverlening krijgt Van der Maas uiteindelijk een leidinggevende functie op een schippersinternaat in Werkendam. Het echtpaar krijgt vier kinderen: Cor (13), Jonathan (11), Daniël (6) en Charlotte (10 maanden).

Opmerkelijk is dat Van der Maas’ zoektocht naar zijn biologische ouders vrij voorspoedig gaat. „Mijn geboorteplaats was bekend. Ook wist ik dat een Amerikaanse verpleegkundige mij toentertijd had overgedragen aan mijn ouders. Met behulp van mijn jongere halfbroers Niek en Jos kreeg ik contact met deze vrouw, die al 84 jaar was en nu in Amerika woont. Zij bracht ons op het goede spoor, want ze zei ons dat mijn biologische ouders –die christen waren– ooit waren verhuisd naar een ander dorp. Ik heb vervolgens contact gelegd met een plaatselijke predikant. Hij belde me op een middag in april op en zei: „Danny, ik heb hier je moeder aan de lijn.” Ik stond perplex. Na 34 jaar hoorde ik haar stem. Zo bijzonder. Ze vroeg direct wanneer ik zou komen.”

Het blijkt voor Van der Maas moeilijk het vertrouwen te winnen van zijn oudste broer in India. „Hij had de taak van mijn vader, die intussen niet meer leefde, overgenomen. Ik moest bewijzen dat ik zijn broer was. We hebben foto’s heen en weer gemaild uit onze kindertijd en we hadden voortdurend contact. Op een gegeven moment vroeg hij om mijn geboortedatum, 19 februari 1975. Die datum kwam exact overeen met die van mijn tweelingzus in India. Op dat moment wisten ze zeker dat ik echt hun broer was.”

De volgende ochtend krijgt Van der Maas zijn tweelingzus aan de lijn. „Het was een emotioneel gesprek. Jarenlang heeft ze geleefd met het idee dat ze nog een tweelingbroer had. Ze zei me dat ze me al die jaren had gemist. Het is bijzonder dat ik veel gemeen heb met mijn tweelingzus, dat haar kinderen exact op die van ons lijken en dat we veel dezelfde gedachten hebben.”

In mei van dit jaar reist Van der Maas met zijn twee jongere broers naar India om de familie te ontmoeten. „Het weerzien was emotioneel en erg bijzonder.” Op zijn laptop laat Van der Maas een video zien waarop hij zijn biologische moeder in de armen sluit. Grote spandoeken boven de weg heten Danny Paidimukkala welkom. „Zo’n extreem warm welkom had ik nooit verwacht”, zegt Van der Maas. „Ik werd er als een vorst onthaald. De hereniging stond in drie kranten en was ook op de televisie te zien.”

Een foto toont hoe de Indiase moeder van Van der Maas een Bijbel vasthoudt. „Het is de Engelstalige Bijbel van mijn overleden vader. Ik heb erin meegelezen in een kerkdienst die we vlak na onze aankomst samen hebben bijgewoond. Dat was erg indrukwekkend. Er werd uit Jesaja 43 gelezen, waar in vers 6 staat te lezen: „Ik zal zeggen tot het noorden: Geef; en tot het zuiden: Houd niet terug; breng Mijn zonen van verre, en Mijn dochters van het einde der aarde.” Ik ben de Heere God erg dankbaar dat Hij ervoor gezorgd heeft dat ik mijn biologische familie heb mogen ontmoeten.”

Van der Maas heeft momenteel vooral veel contact met zijn tweelingzus in India. „Ze heeft een computer gekocht en we bellen dagelijks via Skype. Jammer vind ik het wel dat er letterlijk zo’n afstand tussen ons is. Mijn familie is een stuk groter geworden, maar je kunt niet zomaar even bij ze op de koffie. Daarnaast is er een cultuurverschil. De familieleden in India zijn mijn eigen vlees en bloed, maar toch communiceer ik noodgedwongen met hen in het Engels.”

Volgend jaar zomer wil Van der Maas mogelijk met zijn hele gezin naar India gaan. „Ik zou ook graag mijn tweelingzus ooit laten zien waar ik ben opgegroeid en waar ik nu leef. Ik weet nu hoe zij leven en wat hen dagelijks bezighoudt. Het zou geweldig zijn als ze ’s zondags de kerkdienst in onze gereformeerde gemeente in Berkenwoude eens zouden meemaken.”

Dit is de tweede aflevering van een tweeluik over adoptie.

Het gevoel een echte vader en moeder te zijn

Jerry (34) en Mireille (28) Mostert, de trotse ouders van de 4-jarige uit Kenia geadopteerde Manuelle, vertrekken eind augustus naar Kenia om opnieuw een kindje uit het land op te halen. Namens de Gereformeerde Zendingsbond gaan ze er tegelijkertijd vrijwilligerswerk doen. „We krijgen er een broertje of zusje voor Manuelle bij en daarom willen we ook graag iets terugdoen voor het land”, zegt Jerry. „Bij adoptie in Kenia is het verplicht eerst zes maanden met het adoptiekindje op te trekken in het thuisland. Zo kan een kindje aan ons wennen in de eigen vertrouwde omgeving. Tegelijkertijd leren wij als ouders veel over de cultuur en de afkomst van ons kindje. We hebben er daarom gewoon een jaar voor uitgetrokken om ons daar ook nuttig te kunnen maken.”

Mireille benadrukt dat een tweede adoptiekindje uit Kenia geen vervanging is voor een eigen kindje, maar een vervulling van een wens. „Het is een zegen om kinderen te hebben en op te voeden, een taak die je als vader en moeder graag op je neemt.”

In 2008 kwam Manuelle. „Voor haar is het ook geweldig fijn dat ze een broertje of zusje krijgt”, zegt haar moeder. „Ze kijkt er enorm naar uit. Ze heeft al zo vaak gevraagd naar een broertje of zusje.”

Jerry: „Voor haar ontwikkeling zou het niet goed zijn als ze geen andere broertjes of zusje om zich heen heeft. Het is voor haar fijn en vertrouwd om er iemand in ons gezin bij te krijgen met ook nog eens dezelfde afkomst. Stel dat de twee later hun biologische families zouden willen opsporen. Dan kunnen ze mooi met z’n tweeën gaan.”

Mireille en Jerry zijn blij dat hun dochter Manuelle zich goed ontwikkelt, zowel sociaal als emotioneel. „Vanuit de adoptiecursus is ons altijd voorgehouden dat het belangrijk is om veel met haar te praten over haar afkomst, dat ze nog biologische ouders en een zusje heeft in Kenia. Ze krijgt natuurlijk steeds meer vragen nu ze ouder wordt.”

Manuelle maakt volgens haar moeder regelmatig zelfs grapjes over haar huidskleur. Jerry: „Grappig om te zien is dat ze zich te midden van blanke kinderen als een vis in het water voelt. Maar als ze kinderen ziet met een donkere huidskleur trekt ze automatisch naar hen toe.”

Ondanks dat Manuelle geen biologische dochter is, ziet het meisje Jerry en Mireille echt als haar ouders. Dat doet het stel goed. „Op die manier geeft ze ons het gevoel dat we echt als een vader en moeder voor haar zijn.”

Hoe zouden de Mosterts het vinden als hun adoptiekinderen later hun biologische families zouden willen opsporen? Jerry: „We hebben in de cursus al veel tips meegekregen hoe we daarmee zouden kunnen omgaan. We zouden daar geen enkele moeite mee hebben.” Mireille zou zelfs nu al graag eens contact hebben met Manuelles biologische moeder. „Ik zou haar een brief van Manuelle willen geven en ik zou haar om een paar recente foto’s willen vragen, want momenteel hebben we slechts een pasfoto.”

”