“Adoptie is niet voor iedereen weggelegd”

She is now called Shanti Van Genechten, but almost 36 years ago she was born as Yamini in an orphanage in Mumbai. Her biological mother was barely 16. Today Shanti is the director of Kinderwens vzw, an organization that supports prospective parents with an unfulfilled wish for children and loss.

Shanti wrote down her life story in the book "Children's Desire, From Vulnerability to Strength." In this she supports all prospective parents and tells frankly about her own adoption. She is no longer a prospective parent herself, she has four children and lives in Molenstede near Diest.

Barely 36 years old and already an autobiography. Most people write that at the end of their life.

“The reason is my 35th year in Belgium. I have said so many times: I could write a book about my life because I have already experienced a few things. That started with my birth. Most people are born into a family, but my birth was a secret birth in an orphanage in Mumbai, then Bombay. My biological mother gave me breastfeeding for six months and then left without ever hearing anything from her. On my first birthday, I was lucky enough to be adopted by Flemish prospective parents. "

How did you find out your mother's story?

“My prospective parents thought it was important that I look up my roots with them. When I was 21 years old, we made a trip through India in search of my background. We traveled around for a month. In Mumbai we visited the Saint Catherine’s Home orphanage where I was born. Until that moment I had always repressed that part of my life. I didn't want to know what had happened in India. There, in the orphanage, I heard the story for the first time. What turned out to be? I always thought that I was a poor street child, but that's not right. My mother came from a wealthy, Catholic family. An unmarried pregnancy was a taboo among the Catholic minority of India. That is why my mother - then barely 16 years old - had to give birth in secret in the monastery. The midwife who gave birth to me said she remembered me. "

Your mother is probably still alive. Why didn't you search?

“Well, my biological mother never contacted the orphanage afterwards. She has probably built up her own life. The monastic order also warned me that there is a chance that she will be rejected from her family if her secret comes true. I don't believe in stories that end well, where parent and child fall into each other's arms and everything is resolved. ”

And now you help prospective parents, that cannot be a coincidence.

“As a three-year-old girl, I already knew that I wanted to do something with new life, with birth. I wanted to become a midwife and I went on to study that later. It became my dream job. Eleven years, at least, because then I was confronted with an occupational disease. I got skin problems from the disinfection and other products I came in contact with, and also lung problems. A transfer to another service was advised, but in the end I was fired due to medical force majeure. It was a terribly difficult period. But I gave my mission a different interpretation. With the wise words of sister Jeanne Devos and the support of professor Lode Godderis of the KU Leuven, I started the Kinderwens association. I learned from my parents' stories that there was little available in the past to help prospective parents. During my work at the hospital I also heard the many stories of prospective parents. Nowadays many people are looking for support and information. What choices can they make if their children's desire is not met? Fertility treatments? Adoption? Foster care? Where do they find support in the loss of an unborn child? With us."

You have been adopted yourself. Do you recommend adoption yourself?

“Not for everyone. Before you start an adoption procedure, you need to look carefully in your relationship to see whether that form of alternative parenting is appropriate. What is important to you: passing on the norms and values ??or the biological properties? The adoption procedures take a very long time and children are often placed in their own country, which makes it a difficult process. You also have a child with a backpack, you have to take that into account. We want to inform people well so that they can make the right choices. Even if they decide to remain childless. "

But an unfulfilled wish for children still remains a lack?

"That's right. Mother's and Father's Day remain triggers. It continues to mourn, but people can learn to deal with it. And we help with this through our children's homes.

On 9 and 10 December the non-profit association Kinderwens is organizing a mourning and loss weekend for the first time. www.kinderwens.org

But an unfulfilled wish for children still remains a lack?

"That's right. Mother's and Father's Day remain triggers. It continues to mourn, but people can learn to deal with it. And we help with this through our children's homes.

On 9 and 10 December the non-profit association Kinderwens is organizing a mourning and loss weekend for the first time. www.kinderwens.org

Dutch:

Shanti Van Genechten heet ze nu, maar bijna 36 jaar geleden werd ze als Yamini geboren in een weeshuis in Mumbai. Haar biologische moeder was amper 16. Vandaag is Shanti directeur van Kinderwens vzw, een organisatie die wensouders met een onvervulde kinderwens en verlies ondersteunt.

Shanti schreef haar levensverhaal neer in het boek ‘Kinderwens, van kwetsbaarheid naar kracht’. Daarin steekt ze alle wensouders een hart onder de riem en vertelt ze openhartig over haar eigen adoptie. Zelf is ze geen wensouder meer, ze heeft vier kinderen en woont in Molenstede bij Diest.

Amper 36 jaar en al een autobiografie. De meeste mensen schrijven dat op het einde van hun leven.

“De aanleiding is mijn 35ste jaar in België. Ik heb al zo vaak gezegd: ik zou een boek kunnen schrijven over mijn leven omdat ik al het een en ander heb meegemaakt. Dat begon bij mijn geboorte. De meeste mensen worden geboren in een gezin, maar mijn geboorte was een geheime bevalling in een weeshuis in Mumbai, toen nog Bombay. Mijn biologische moeder heeft me er zes maanden lang borstvoeding gegeven en is dan vertrokken zonder nog ooit iets van haar te laten horen. Op mijn eerste verjaardag had ik het geluk om geadopteerd te worden door Vlaamse wensouders.”

Hoe ben je het verhaal van je moeder te weten gekomen?

“Mijn wensouders vonden het belangrijk dat ik mijn roots zou opzoeken met hen. Toen ik 21 jaar was, hebben we een reis gemaakt door India, op zoek naar mijn achtergrond. We hebben er een maand rondgetrokken. In Mumbai bezochten we het weeshuis Saint Catherine’s Home waar ik geboren ben. Tot dat moment had ik dat stuk van mijn leven eigenlijk altijd verdrongen. Ik wilde niet weten wat er in India was gebeurd. Daar, in het weeshuis, kreeg ik voor het eerst het verhaal te horen. Wat bleek? Ik dacht altijd dat ik een arm straatkindje was, maar dat klopt niet. Mijn moeder kwam uit een welgestelde, katholieke familie. Een ongehuwde zwangerschap, dat was een taboe bij de katholieke minderheid van India. Daarom moest mijn moeder - toen amper 16 jaar - in het geheim bevallen in het klooster. De vroedvrouw die me ter wereld heeft gebracht, zei dat ze me zich nog herinnerde.”

Je moeder leeft waarschijnlijk nog. Waarom ging je niet op zoek?

“Ach, mijn biologische moeder heeft achteraf nooit meer contact opgenomen met het weeshuis. Ze heeft allicht haar eigen leven opgebouwd. De kloosterorde waarschuwde me ook dat er een kans is dat ze verstoten wordt uit haar familie, als haar geheim uitkomt. Ik geloof niet te veel in verhalen die goed eindigen, waar ouder en kind elkaar in de armen vallen en alles is opgelost.”

En nu help je wensouders, dat kan geen toeval zijn.

“Als driejarig meisje wist ik al dat ik iets wilde doen met nieuw leven, met geboorte. Ik wilde vroedvrouw worden en dat ging ik later ook studeren. Het werd mijn droomjob. Elf jaar lang, tenminste, want toen werd ik geconfronteerd met een beroepsziekte. Ik kreeg huidproblemen van de ontsmettings- en andere producten waarmee ik in aanraking kwam, en bovendien ook longproblemen. Een overplaatsing naar een andere dienst werd geadviseerd, maar uiteindelijk werd ik alsnog ontslagen door medische overmacht. Het werd een vreselijk moeilijke periode. Maar ik gaf een andere invulling aan mijn missie. Met de wijze woorden van zuster Jeanne Devos en de steun van professor Lode Godderis van de KU Leuven begon ik de vereniging Kinderwens. Uit de verhalen van mijn ouders had ik geleerd dat er vroeger weinig voorhanden was om wensouders te helpen. Ook tijdens mijn werk in het ziekenhuis hoorde ik de vele verhalen van wensouders. Nu nog steeds zijn veel mensen op zoek zijn naar steun en informatie. Welke keuzes kunnen ze maken als hun kinderwens niet vervuld wordt? Fertiliteitsbehandelingen? Adoptie? Pleegzorg? Waar vinden ze steun bij het verlies van een ongeboren kind? Bij ons.”

Je bent zelf geadopteerd. Raad je zelf adoptie aan?

“Niet voor iedereen. Voor je aan een adoptieprocedure begint, moet je goed kijken in je relatie of die vorm van alternatief ouderschap wel past. Wat vind je belangrijk: de normen en waarden doorgeven of de biologische eigenschappen? De adoptieprocedures duren heel lang en kinderen worden vaak in eigen land geplaatst, dat maakt het een zwaar proces. Je krijgt ook een kind met een rugzakje, daar moet je rekening mee houden. We willen mensen goed informeren zodat ze de juiste keuzes kunnen maken. Ook als ze beslissen toch kinderloos te blijven.”

Maar een onvervulde kinderwens blijft toch een gemis?

“Dat klopt. Moeder- en vaderdag blijven triggers. Het blijft rouwen, maar mensen kunnen er wel mee leren omgaan. En daar helpen wij bij via onze kinderwenshuizen.

Op 9 en 10 december organsieert de vzw Kinderwens voor het eerst een rouw- en verliesweekend. www.kinderwens.org

g