'Foreign adoption must disappear to avoid suffering'

The ratings hit 'With open arms', presented by Natasja Froger, has shaken up the discussion about adoption.

It is really time to take a close look at the institute of intercountry adoption and start thinking seriously about alternatives, such as sustainable foster parent care in the country itself.

Foreign adoption is a self-perpetuating phenomenon that must disappear to prevent further suffering for parents and children. There is suffering with the parents of the children who have been put up for adoption. The grief of having to give up your child is indescribable. It becomes even more distressing if, as in some of the cases, this was not done voluntarily.

It is also a laborious process for adoptive parents, as the Flemish writer Benno Barnard explains in great detail. He drew the ire of many on his neck in February of this year with the publication of his piece: 'Don't Adoption'.

Nest

Barnard, herself the father of a daughter adopted from India, fiercely opposes adoption. His argument is strongest when he addresses us to our most primary sense: the smell. He says about this: 'It is important that she crawled into bed with us, together with her brother, and that we both found that uncomfortable. The reason was at the level of our most primitive sense, our sense of smell. This child certainly smelled differently; it didn't smell like our nest. '

There he gets to the heart of adoption: it didn't smell like our nest. Barnard is the adoptive father here, but the adopted daughter must have had the same feeling: this bed doesn't smell like my nest.

Undoubtedly, the strange parents who pick up a child from a distant land have all prepared well and want to give their child a beautiful and loving future. However, the child enters a nest of which he or she does not know the smell and will therefore by definition feel unsafe and be afraid of being thrown out. That has already happened once.

Barnard asks, 'How long does culture take to catch up with biology? In other words: How long do you have to live with a child to cultivate a parenting feeling? ' That question must also be reversed: how long does a child have to live with the parents to get rid of the fear of not being thrown out of the nest?

Kale

The nest is not only the home with the parents. The nest is the food, the habits, the language, the weather and everything else from our living environment. Curry and kale don't smell the same, sandy roads and asphalt and herbal tea and coffee don't, the wind chill is often fifteen degrees lower and the sun seems to be a completely different one. Emotionally, nothing is right at all.

In Sweden, Tobias Hübinette, born in Korea, raised in the country of Volvo and Ikea, founded the interest group Transracial Abductees (transracial abductees). He no longer wants to identify himself with the concept of adoption, which is all too sweet and innocent.

He has been kidnapped. He describes himself and his fellow sufferers as "angry, furious, ungrateful, trans-racial kidnapped bastards from hell."

Anger drives this group of adoptees, and that may be a better counselor than fear, but not very nuanced. Adoption in the best interest of the child? Not at all true, these adoptees say.

I'm afraid there will be a whole series of 'all right, all right' adoption fairytales airing in the coming seasons. While it is now really time to give a nuanced picture of the state of adoption, which is certainly not as rosy as the program makers would have us believe. Not seen from the child's point of view and not seen from both the biological and the adoptive parents.

*************************************************************************************************************************

De kijkcijferhit 'Met open armen', gepresenteerd door Natasja Froger heeft de discussie rond adoptie flink opgeschud.

Het is echt tijd om het instituut van interlandelijke adoptie eens grondig onder de loep te nemen en serieus te gaan denken over alternatieven, zoals duurzame pleegouderzorg in het land zelf.

Buitenlandse adoptie is een fenomeen dat zichzelf in stand houdt en dat moet verdwijnen om nog meer leed bij ouders en kinderen te voorkomen. Leed is er bij de ouders van de kinderen die ter adoptie zijn afgestaan. Het verdriet je kind af te moeten staan is al onbeschrijfelijk. Extra schrijnend wordt het als dat, zoals in een deel van de gevallen, niet vrijwillig is gebeurd.

Ook voor de adoptieouders is het een moeizaam proces, zoals de Vlaamse schrijver Benno Barnard haarfijn uitlegt. Hij haalde zich in februari van dit jaar de woede van velen op zijn hals met de publicatie van zijn stuk: 'Adoptie doe het niet'.

Nest

Barnard, zelf vader van een uit India geadopteerde dochter, ageert fel tegen adoptie. Zijn betoog is het sterkst als hij ons aanspreekt op ons meest primaire zintuig: de geur. Hij zegt hierover: 'Belangrijk is dat ze bij ons in bed kroop, samen met haar broertje, en dat wij dat allebei onprettig vonden. De reden bevond zich op het peil van ons primitiefste zintuig, ons reukvermogen. Dit kind rook beslist anders; het rook niet naar ons nest.'

Daar raakt hij de kern van adoptie: het rook niet naar ons nest. Barnard is hier de adoptievader, maar de adoptiedochter moet datzelfde gevoel gehad hebben: dit bed ruikt niet naar mijn nest.

De vreemde ouders die een kind ophalen uit een ver land hebben zich ongetwijfeld allemaal goed voorbereid en willen hun kind een mooie en liefdevolle toekomst geven. Het kind komt echter in een nest waarvan hij of zij de geur niet kent en zal zich dus per definitie onveilig voelen en bang zijn om eruit gekieperd te worden. Dat is namelijk al een keer gebeurd.

Barnard vraagt zich af: 'Hoe lang heeft de cultuur nodig om de biologie in te halen? Oftewel: Hoe lang moet je met een kind samenleven om een oudergevoel te kweken?' Die vraag moet ook omgedraaid worden: hoe lang moet een kind met de ouders samenleven om de angst kwijt te raken niet uit het nest gekieperd te worden?

Boerenkool

Het nest is niet alleen het huis met de ouders. Het nest is het eten, de gewoontes, de taal, het weer en verder alles uit onze leefomgeving. Curry en boerenkool ruiken niet hetzelfde, zanderige wegen en asfalt niet en kruidenthee een koffie niet, de gevoelstemperatuur is vaak een graad of vijftien lager en de zon lijkt een totaal andere te zijn. Gevoelsmatig klopt er helemaal niets.

In Zweden heeft Tobias Hübinette, geboren in Korea, getogen in het land van Volvo en Ikea, de belangenorganisatie Transracial Abductees (transraciale ontvoerden) opgericht. Hij wil zich niet langer vereenzelvigen met het adoptiebegrip, dat is allemaal veel te lief en onschuldig verwoord.

Hij is ontvoerd. Hij omschrijft zichzelf en zijn lotgenoten als 'boze, woedende, ondankbare, transraciale ontvoerde klootzakjes uit de hel'.

Woede drijft deze groep geadopteerden en dat is misschien een betere raadgever dan angst, maar niet erg genuanceerd. Adoptie in het belang van het kind? Helemaal niet waar, roepen deze geadopteerden.

Ik vrees dat er de komende seizoenen een hele serie 'eind goed, al goed'-adoptiesprookjes' zullen worden uitgezonden. Terwijl het nu echt tijd is om een genuanceerd beeld te geven van de toestand rond adoptie die zeker niet zo rooskleurig is als de programmamakers ons willen doen geloven. Niet vanuit het kind gezien en niet vanuit zowel de biologische als de adoptieouders gezien.

Wil je reageren op dit artikel? Dat kan! Scroll (een beetje) naar beneden om een reactie te plaatsen.

.