Hoe de ziel uit de ngo-sector verdwijnt - Vice Versa (How the soul disappears from the NGO sector - Vice Versa)

They are among the pioneers and innovators of the environmental movement and development cooperation in the Netherlands and have formed a high-profile duo for decades. Although they are fully enjoying their retirement, Ron van Huizen and Hans Guijt are sounding the alarm about a development that worries them: supervisory boards that want development organizations to run as if they were companies. "Stop the crazy goal that you always have to grow."

Suppose you have had a working life that reads like an adventure or roguish novel. You have worked in the charity sector for decades and have always been at the forefront and the driving force. You founded Greenpeace Netherlands and built it up to be the strongest brand within the environmental movement. You let Terre des Hommes undergo a metamorphosis from a somewhat dozed-off charitable foundation into a high-profile organization in the field of children's rights campaigns.

You were aboard the Rainbow Warrior in New Zealand in 1985 when the French Secret Service carried out an attack. You introduced Johan Cruijff to charity land and were co-founder of the foundation named after him. You broke open the 'cartel' of Novib, Cordaid, * ICCO and Hivos and ensured that other development organizations could also receive subsidies from the Dutch government. In the end you gained almost world fame by inventing the computer girl Sweetie , to lure pedophiles into a trap. Ron van Huizen and Hans Guijt can credit all of this - as a duo or otherwise alone. At Greenpeace and Terre des Hommes.

We meet in Bray, the Irish seaside town where Hans Guijt lives with his wife and children. Guijt is an excellent guide: he shows us the houses where writer James Joyce and singer Sinéad O'Connor lived, the bed and breakfast where Oscar Wilde grew up, as well as the hotel in a dilapidated state where Marilyn Monroe, Elizabeth Taylor and Frank Sinatra liked to stay . And of course there are the cozy dark pubs where the pints of Guinness are freshly tapped, although Van Huizen prefers to stick to white wine. The obviousness with which Guijt ' thanks, mate'says to the waiter, indicates a high degree of integration, it is an ideal environment for a quiet exchange of ideas with an inseparable working duo, which worked together for decades and always became the rebels of the environmental movement and later the development sector. seen. Guijt likes to talk about his years as a campaign manager at Greenpeace - about exciting actions at sea against ships that wanted to dump nuclear energy or against whalers - and about Sweetie , the famous campaign to expose pedophiles, which in the last years of his working life caused a a new world opened up for him. He has since become an expert on cybercrime.

Van Huizen can tell tasty about his adventures with Johan Cruijff, with whom he worked for seven years, made a memorable trip to India and with whom he - together with football journalist Jaap de Groot - organized the competition 'The Orange of the Century' at the end of 1999, with the best players who have ever played for the Dutch national team; a team composed by the inimitable maestro himself. The proceeds went to Terre des Hommes and the Johan Cruyff Foundation.

The common thread in their work is that they were always innovative, but at the same time obtrusive. 'What I recognize a lot in you, Hans, is your innate aversion to authority,' says Van Huizen. 'I have that strong feeling myself - especially when unlawful behavior takes place from that authority. Being an authority isn't bad, but it has to be based on something. Certainly within the world of development cooperation I have so often met people of whom I thought: who are you actually, what makes you more than I am? What I really could not stand was that the directors of Novib, ICCO, Cordaid and Hivos used up and divided all the money from the development cooperation budget year in, year out, and kept all other organizations out. That must be broken, we thought. Then I filed a lawsuit. '

'What amazes me to this day,' continues Van Huizen, 'is the lack of the benefit factor within development cooperation. People do not allow each other the light in the eyes. You had that much less in the environmental movement, but I never discovered the benefit factor within the development sector. '

There is one topic that both gentlemen would like to talk about and that is the influx of people from the business world into leadership positions within the NGO sector - and supervisory boards that embrace that and want civil society organizations to operate more and more as companies. It is a development that worries them. Not that they are against cooperation between NGOs and the business community, on the contrary. As early as 2003, Ron van Huizen said in an interview that it was his dream that Terre des Hommes would one day merge with Philips. It earned him strong criticism from other development organizations, the idea was still impossible at the time.

But Van Huizen is now looking with increasing amazement at the fanaticism with which supervisory boards from the charity sector necessarily want to recruit a new director from the business community. 'It seems as if people from the NGO sector have a structural inferiority complex,' he observes. 'They always think they are of less quality than people from the business world. I would like to turn that around: I often find the people at NGOs much better. You see, unlike in the past, NGOs are now accepted as a phenomenon in our society. What you often see is that - as I call it - the big engines come into the track. '

'These are people from the business world. Especially within development cooperation, supervisory boards believe that such people will give new impetus to an organization. My experience is that the opposite happens. In some organizations, such as now at Terre des Hommes, the soul has disappeared as a result - and that soul is the secret of the blacksmith. She is very consciously massaged away. Much of the work of an NGO revolves around emotion, which is precisely the weakness of the business community: a lack of emotion. '

Hans Guijt nods in agreement: 'I wouldn't dream of working for a bank or insurance company - I don't feel qualified for that, not as an employee, let alone as a director. Conversely, that feeling does not exist. People who have been directors of a bank or company think that they could also be directors of an NGO. I find that disrespectful and disdainful towards people who consciously chose to work for an idealistic organization. '

'What they almost always say first after their appointment is that from now on they are professionaland take a business approach - especially “professional” is used inappropriately. And then they usually immediately increase their own salary and ensure that they can receive a bonus, under the guise of “working more professionally”. 'Then they don't know anything about it, because they don't know anything about development cooperation, have never been to countries with dire poverty, don't understand the culture there and don't understand fundraising. But they consider themselves fit to play director in a rights-based organization… How do you imagine it! Not only do I worry, I especially get angry. The inspiration is completely lacking in those people; they don't have it or it has been debated at the bank, the company or the insurer. '

Van Huizen takes over the baton. 'Look, Hans, when we talk about a business approach: I thought Greenpeace in the 1980s was an incredibly professional organization. Making Greenpeace great was a great time - and our success campaigns didn't cost much money. A broadcaster like Veronica participated free of charge. “We ask for trouble for your tenner”, “for your tenner we are on slippery ice”, “for your tenner we take the first blows” . We all came up with those slogans ourselves, together with an advertising agency that worked on a con amore basis. '

Guijt nods: 'I remember writing the first two donors in a notebook - they were my mother and my mother-in-law at the time. About eight years later, we had eight hundred thousand donors. If that's not professionalism… '

Van Huizen: 'Or look at Terre des Hommes with its structure of regional offices and the transfer of control to local people. The organization was far ahead of its time, very professional and innovative. And what you often see with business people is that they immediately - under the guise of a 'business approach' - fire large numbers of employees. '

Guijt: 'That is the Pol Pot method. Everyone with knowledge has to get out, otherwise one eye cannot be king. Van Huizen takes a sip of wine and laughs: "Now we have to watch out that we don't start to look like Bert and Ernie, Hans."

It's time for lunch at the stately The Martello hotel on the boulevard. Guijt takes seafood chowder - a creamy, bound fish soup and the specialty of the area -, while Van Huizen sticks to an almost Dutch vegetable soup. After the contact with Greenpeace watered down after their departure and had been broken for years, there have been warm ties again for two years. That happened after Van Huizen bumped into the young and well-known campaigner Faiza Oulahsen. She gained national fame when she spent some time in a Russian cell in 2013, after her arrest in actions against Russian oil drilling in the waters of Nova Zembla.

Oulahsen invited Van Huizen and Guijt to talk about the pioneering days of the organization over a lunch with all the Greenpeace staff. We clicked again and both are very pleased with the developments at Greenpeace. "The organization still has a soul," says Van Huizen. "Moreover, Greenpeace has a balanced workforce, with old hands who know and guard the culture and fresh young people like Faiza."

But they look at Terre des Hommes with some concern. After his successor had to step down due to illness in 2016, an interim manager was appointed: Carel Kok. In 2018 he was given a permanent appointment as director. Before this, Kok owned a marina in Rotterdam. Since Kok took office, staff turnover at Terre des Hommes has increased drastically.

Guijt formulates carefully. 'Since the new management took office', he says, 'almost the entire workplace has been renewed. Institutional memory has disappeared; there is hardly any knowledge left about the history of Terre des Hommes. Such a thing is not good for an organization. People walk away from dissatisfaction and expensive consultants are brought back for it - then you know that something is not right. The current director has no experience in development cooperation, nor knowledge about it. The substantive expertise in that field has also completely disappeared from the Supervisory Board of Terre des Hommes. That's worrisome. '

Van Huizen puts it in a broader perspective: 'You see more and more supervisory boards that want to have charity organizations run according to the objectives of the business community. It is only about a higher turnover. My successor was given the task of helping to double Terre des Hommes' own fundraising in five years - that was an impossible task in advance. At a certain point an organization reaches its ceiling. At Terre des Hommes, this was a turnover of twenty to 25 million euros per year. If you can consolidate that or limit the shrinkage - because of the cutbacks in development cooperation - that is already a great achievement. '

He continues: 'The alarming thing about the nonsensical compulsion to increase sales is that it has become an end in itself. It is no longer framed in the context of increased quality of the implementation of the objectives. '

How should the NGO sector get out of this vicious circle? 'In any case, let go of that inferiority complex,' says Guijt. 'You don't have to be ashamed of anything, because NGOs don't do that badly. Go back to your roots, to the inspiration, to what it is really about and what you were founded for. And stop with that crazy goal that it always has to be more and that you have to grow. '

It's time to wrap up. Do they also see positive developments, inspiring initiatives? Fortunately. Ron van Huizen regularly sees commercials on television that appeal to him. 'Like that of Oxfam Novib', he says, 'about tax evasion by businesses. This is not only the case in low-income countries, but also in the Netherlands. I think that making that link in their campaign is a good approach, which has been considered. I recently saw a Cordaid commercial in which the accessibility of health care in the Netherlands was linked to that in Africa; also an excellent campaign. That way it gets close and people can imagine something about it. Campaigns like this work much better than always that sad child with a fly in the eye. '

Guijt laughs: 'Well, Ron, in Ireland you are still thrown to death with such pathetic children. Save the Children, Care and Oxfam too: they do it all. Development cooperation really misses the boat here. Ireland has gained experience in recent years with referendums on very sensitive topics, such as abortion and same-sex marriage. Social media played a major role in this - you see a young generation that knows how to use them very well. You can also see this in the climate movement in Ireland, which mainly consists of young people. I find that so much fun and heartwarming, they get something loose in the country. Development organizations should be allowed to turn to them, precisely because they themselves fall back on old things. And who on earth - besides Ron - watches television commercials? If development organizations do not get involved quickly,

Van Huizen laughs: 'That is a law of nature. The old disappears and a phoenix arises from the ashes. '

***********************************************************************************************************************

Ze behoren tot de pioniers en innovators van de milieubeweging en ontwikkelingssamenwerking in Nederland en vormden decennialang een spraakmakend duo. Hoewel ze volop genieten van hun pensioen, luiden Ron van Huizen en Hans Guijt de noodklok over een ontwikkeling die hen zorgen baart: raden van toezicht die ontwikkelingsorganisaties willen laten besturen alsof het bedrijven zijn. ‘Stop met de idiote doelstelling dat je altijd moet groeien.’

Stel, je hebt een werkend levend achter de rug dat leest als een avonturen- of schelmenroman. Je hebt tientallen jaren in de goede-doelensector gewerkt en behoorde altijd tot de voorhoede en de aanjagers. Je hebt Greenpeace Nederland opgericht en opgebouwd tot het sterkste merk binnen de milieubeweging. Je liet Terre des Hommes een metamorfose ondergaan van een wat ingedutte charitatieve stichting tot een spraakmakende organisatie op het terrein van kinderrechtencampagnes.

Je was in 1985 aan boord van de Rainbow Warrior in Nieuw-Zeeland toen de Franse geheime dienst een aanslag pleegde. Je hebt Johan Cruijff geïntroduceerd in goede-doelenland en was medeoprichter van de naar hem genoemde stichting. Je hebt het ‘kartel’ van Novib, Cordaid, *ICCO en Hivos opengebroken en gezorgd dat ook andere ontwikkelingsorganisaties subsidie van de Nederlandse overheid konden krijgen. Je verwierf op het laatst nog bijna wereldfaam door het bedenken van het computermeisje Sweetie, om pedofielen in de val te lokken. Ron van Huizen en Hans Guijt kunnen dit allemaal op hun conto schrijven – als duo of anders alleen. Bij Greenpeace en Terre des Hommes.

We ontmoeten elkaar in Bray, de Ierse badplaats waar Hans Guijt met zijn vrouw en kinderen woont. Guijt is een uitstekende gids: hij laat ons de huizen zien waar schrijver James Joyce en zangeres Sinéad O’Connor woonden, de bed and breakfast waar Oscar Wilde opgroeide, evenals het hotel in vervallen staat waar Marilyn Monroe, Elizabeth Taylor en Frank Sinatra graag verbleven. En natuurlijk zijn daar de gezellige donkere pubs waar de pints of Guinness vers worden getapt, hoewel Van Huizen het liever bij witte wijn houdt. De vanzelfsprekendheid waarmee Guijt ‘thanks, mate’ tegen de ober zegt, duidt op een hoge mate van inburgering.Het is een ideale omgeving om nog eens rustig van gedachten te wisselen met een onafscheidelijk werkduo, dat tientallen jaren samenwerkte en altijd als de rebellen van eerst de milieubeweging en later de ontwikkelingssector werd gezien. Guijt vertelt graag over zijn jaren als campagneleider bij Greenpeace – over spannende acties op zee tegen schepen die vaten met kernenergie wilden dumpen of tegen walvisvaarders – en over Sweetie, de vermaarde campagne om pedofielen te ontmaskeren, waardoor in de laatste jaren van zijn werkende leven een nieuwe wereld voor hem openging. Intussen is hij een deskundige op het vlak van cybermisdaad.

Van Huizen kan smakelijk vertellen over zijn avonturen met Johan Cruijff, met wie hij zeven jaar samenwerkte, een gedenkwaardige reis naar India maakte en met wie hij eind 1999 – samen met voetbaljournalist Jaap de Groot – de wedstrijd ‘Het Oranje van de Eeuw’ organiseerde, met de beste spelers die ooit voor het Nederlands elftal zijn uitgekomen; een elftal samengesteld door de onnavolgbare maestro zelf. De opbrengst ging naar Terre des Hommes en de Johan Cruyff Foundation.

De rode draad in hun werk is dat ze altijd innovatief waren, maar tegelijkertijd dwars. ‘Waar ik veel in herken bij jou, Hans, is je aangeboren aversie tegen autoriteit’, zegt Van Huizen. ‘Dat gevoel heb ik zelf ook sterk – vooral als vanuit die autoriteit onrechtmatige gedragingen plaatsvinden. Een autoriteit zijn is niet erg, maar het moet wel ergens op zijn gebaseerd. Zeker binnen de wereld van ontwikkelingssamenwerking heb ik zó vaak mensen meegemaakt van wie ik dacht: wie ben jij nu eigenlijk, wat maakt jou meer dan ik ben? Waar ik echt niet tegen kon was dat de directeuren van Novib, ICCO, Cordaid en Hivos jaar in, jaar uit al het geld uit de begroting van ontwikkelingssamenwerking opsoupeerden en verdeelden en alle andere organisaties erbuiten hielden. Dat moet kapot, dachten wij. Toen heb ik een rechtszaak aangespannen.’

‘Wat mij tot op de dag van vandaag verbaast’, vervolgt Van Huizen, ‘is het ontbreken van de gunfactor binnen ontwikkelingssamenwerking. Men gunt elkaar het licht in de ogen niet. In de milieubeweging had je dat veel minder, maar de gunfactor binnen de ontwikkelingssector heb ik nooit ontdekt.’

Er is één onderwerp waarover beide heren het graag willen hebben en dat is de instroom van mensen uit het bedrijfsleven naar leidinggevende functies binnen de ngo-sector – en raden van toezicht die dat omarmen en maatschappelijke organisaties steeds meer als bedrijven willen laten werken. Het is een ontwikkeling die hen zorgen baart. Niet dat ze tegen samenwerking tussen ngo’s en het bedrijfsleven zijn, integendeel. Al in 2003 zei Ron van Huizen in een interview dat het zijn droom was dat Terre des Hommes ooit zou fuseren met Philips. Het leverde hem stevige kritiek op vanuit andere ontwikkelingsorganisaties, destijds was het idee nog onbestaanbaar.

Maar Van Huizen kijkt nu met stijgende verbazing naar het fanatisme waarmee raden van toezicht uit de goede-doelensector per se een nieuwe directeur uit het bedrijfsleven willen binnenhalen. ‘Het lijkt wel alsof mensen uit de ngo-sector een structureel minderwaardigheidscomplex hebben’, constateert hij. ‘Ze denken altijd dat ze van minder kwaliteit zijn dan mensen uit het bedrijfsleven. Dat zou ik graag omdraaien: ik vind de mensen bij ngo’s vaak veel beter. Kijk, in tegenstelling tot vroeger zijn ngo’s nu geaccepteerd als fenomeen in onze samenleving. Wat je dan vaak ziet is dat – zoals ik het noem – de grote motoren in de baan komen.’

‘Dat zijn mensen uit het bedrijfsleven. Vooral binnen de ontwikkelingssamenwerking denken raden van toezicht dat zulke mensen nieuw elan zullen geven aan een organisatie. Mijn ervaring is dat het tegenovergestelde gebeurt. Bij sommige organisaties, zoals nu bij Terre des Hommes, is daardoor de ziel eruit verdwenen – en die ziel is het geheim van de smid. Ze wordt heel bewust weggemasseerd. Het werk van een ngo draait voor een groot deel om emotie, wat precies de zwakte van het bedrijfsleven is: een gebrek aan emotie.’

Hans Guijt knikt instemmend: ‘Ik zou het niet in mijn hoofd halen bij een bank of verzekeraar te gaan werken – daarvoor voel ik me niet gekwalificeerd, niet als werknemer en laat staan als directeur. Omgekeerd bestaat dat gevoel niet. Mensen die directeur van een bank of bedrijf zijn geweest, denken dat ze dat ook wel kunnen zijn van een ngo. Ik vind dat respectloos en van minachting getuigen naar mensen die bewust ervoor kozen bij een idealistische organisatie te willen werken.’

‘Wat ze na hun aanstelling bijna altijd als eerste zeggen is dat ze het vanaf nu professioneel en zakelijk gaan aanpakken – vooral “professioneel” wordt te pas en te onpas gebruikt. En dan verhogen ze meestal meteen hun eigen salaris en zorgen ze dat ze een bonus kunnen opstrijken, onder het mom van “professioneler werken”. ‘Vervolgens bakken ze er niks van, want ze weten níets van ontwikkelingssamenwerking, zijn nog nooit in landen met schrijnende armoede geweest, snappen niets van de cultuur daar en hebben geen verstand van fondsenwerving. Maar ze achten zichzelf geschikt om directeur te spelen bij een organisatie die op een rechtenbenadering is gebaseerd… Hoe haal je het in je hoofd! Ik maak me niet alleen zorgen, ik maak me vooral kwaad. De bezieling ontbreekt volledig bij die mensen; ze hebben het niet of het is er uitgeramd bij de bank, het bedrijf of de verzekeraar.’

Van Huizen neemt het stokje over. ‘Kijk, Hans, als we toch praten over een zakelijke aanpak: ik vond Greenpeace in de jaren tachtig een ongelooflijk professionele organisatie. Het grootmaken van Greenpeace was een geweldige tijd – en onze succescampagnes kostten niet veel geld. Een omroep als Veronica deed kosteloos mee. “Voor uw tientje vragen wij om moeilijkheden”, “voor uw tientje begeven wij ons op glad ijs”, “voor uw tientje vangen wij de eerste klappen op”. We bedachten die slogans allemaal zelf, samen met een reclamebureau dat op con amore-basis werkte.’

Guijt knikt: ‘Ik weet nog dat ik de eerste twee donateurs in een schriftje heb bijgeschreven – het waren mijn moeder en mijn toenmalige schoonmoeder. Een jaar of acht later hadden we achthonderdduizend donateurs. Als dat geen professionaliteit is…’

Van Huizen: ‘Of kijk naar Terre des Hommes met haar structuur van regiokantoren en het overdragen van zeggenschap aan lokale mensen. De organisatie liep haar tijd ver vooruit, heel professioneel en innovatief. En wat je vaak ziet bij mensen uit het bedrijfsleven is dat ze meteen – onder het mom van een “zakelijke aanpak” – in groten getale werknemers ontslaan.’

Guijt: ‘Dat is de Pol Pot-methode. Iedereen met kennis moet eruit, anders kan eenoog geen koning zijn.’ Van Huizen neemt een slok wijn en schiet in de lach: ‘Nu moeten we uitkijken dat we niet op Bert en Ernie gaan lijken, Hans.’

Het is tijd voor de lunch in het statige The Martello-hotel aan de boulevard. Guijt neemt seafood chowder – een romige, gebonden vissoep en de specialiteit van het gebied –, terwijl Van Huizen het bij een bijna Hollandse groentesoep houdt. Nadat het contact met Greenpeace na hun vertrek verwaterde en jarenlang verbroken was, is er sinds twee jaar weer sprake van warme banden. Dat gebeurde nadat Van Huizen de jonge en bekende campaigner Faiza Oulahsen tegen het lijf liep. Zij kreeg landelijke bekendheid toen ze in 2013 enige tijd in een Russische cel verbleef, na haar arrestatie bij acties tegen Russische olieboringen in de wateren bij Nova Zembla.

Oulahsen nodigde Van Huizen en Guijt uit om tijdens een lunch met al het Greenpeace-personeel over de pioniersdagen van de organisatie te vertellen. Het klikte weer en beiden zijn zeer te spreken over de ontwikkelingen bij Greenpeace. ‘De organisatie heeft nog steeds een ziel’, zegt Van Huizen. ‘Bovendien heeft Greenpeace een gebalanceerd personeelsbestand, met oude rotten die de cultuur kennen en bewaken en frisse jonge mensen zoals Faiza.’

Maar naar Terre des Hommes kijken ze met enige zorg. Nadat zijn opvolger in 2016 door ziekte moest terugtreden, werd er een interim-manager aangesteld: Carel Kok. In 2018 kreeg hij een vaste aanstelling als directeur. Hiervóór was Kok eigenaar van een jachthaven in Rotterdam. Sinds het aantreden van Kok is het verloop van personeel bij Terre des Hommes drastisch toegenomen.

Guijt formuleert voorzichtig. ‘Sinds de nieuwe directie is aangetreden’, zegt hij, ‘is vrijwel heel de werkvloer vernieuwd. Het institutionele geheugen is verdwenen; er is nagenoeg geen kennis meer over de geschiedenis van Terre des Hommes. Zoiets is niet goed voor een organisatie. Mensen lopen uit onvrede weg en dure consultants worden ervoor teruggehaald – dan weet je dat er iets niet in orde is. De huidige directeur heeft geen enkele ervaring binnen de ontwikkelingssamenwerking, noch kennis erover. Ook in de raad van toezicht van Terre des Hommes is de inhoudelijke expertise op dat terrein volledig verdwenen. Dat is zorgelijk.’

Van Huizen zet het in breder perspectief: ‘Je ziet steeds meer raden van toezicht die goede-doelenorganisaties willen laten besturen volgens de doelstellingen van het bedrijfsleven. Het gaat alleen nog maar om een hogere omzet. Mijn opvolger kreeg als opdracht mee de eigen fondsenwerving van Terre des Hommes in vijf jaar tijd te verdubbelen – dat was een bij voorbaat onmogelijke opdracht. Op een zeker moment bereikt een organisatie haar plafond. Bij Terre des Hommes was dat een omzet van twintig tot 25 miljoen euro per jaar. Als je dat kunt consolideren of de krimp kunt beperken – vanwege de bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking – is dat al een knappe prestatie.’

Hij vervolgt: ‘Het schrikbarende aan de onzinnige dwang tot omzetverhoging is dat het een doel op zich is geworden. Het wordt niet meer in het kader gegoten van verhoogde kwaliteit van de uitvoering van de doelstellingen.’

Hoe moet de ngo-sector uit deze vicieuze cirkel komen? ‘Laat in ieder geval dat minderwaardigheidscomplex los’, zegt Guijt. ‘Je hoeft je nergens voor te schamen, want zo slecht gaat het niet bij ngo’s. Ga terug naar je wortels, naar de bezieling, naar waar het echt om gaat en waarvoor je bent opgericht. En stop met die idiote doelstelling dat het altijd méér moet zijn en dat je moet groeien.’

Het is tijd om af te ronden. Zien ze ook positieve ontwikkelingen, inspirerende initiatieven? Gelukkig wel. Ron van Huizen ziet op televisie regelmatig spotjes langskomen die hem kunnen bekoren. ‘Zoals die van Oxfam Novib’, zegt hij, ‘over belastingontduiking door het bedrijfsleven. Dat speelt niet alleen in lage-inkomenslanden, maar ook in Nederland. Juist het leggen van die koppeling in hun campagne vind ik een goede aanpak, waarover is nagedacht. Laatst zag ik een commercial van Cordaid waarin de bereikbaarheid van gezondheidszorg in Nederland werd gekoppeld aan die in Afrika; ook een uitstekende campagne. Zo komt het dichtbij en kunnen mensen zich iets erbij voorstellen. Dit soort campagnes werkt veel beter dan altijd weer dat zielige kindje met een vlieg op het oog.’

Guijt schiet in de lach: ‘Nou, Ron, in Ierland word je nog doodgegooid met zulke zielige kindjes. Save the Children, Care en ook Oxfam: ze doen het allemaal. Ontwikkelingssamenwerking mist hier echt de boot. Ierland heeft de laatste jaren ervaring opgedaan met referenda over heel gevoelige onderwerpen, zoals abortus en het homohuwelijk. Sociale media speelden een grote rol daarin – je ziet een jonge generatie die ze ontzettend goed weet in te zetten. Dat zie je ook bij de klimaatbeweging in Ierland, die vooral uit jongeren bestaat. Ik vind dat zó leuk en hartverwarmend, zij krijgen iets los in het land. Bij hen mogen ontwikkelingsorganisaties best eens hun licht opsteken, juist omdat zij zelf zo terugvallen op oude dingen. En wie kijkt er – behalve Ron – in vredesnaam nog naar televisiereclame? Als ontwikkelingsorganisaties niet snel aanhaken, zijn ze bezig hun eigen graf te graven.’

Van Huizen lacht: ‘Dat is een natuurwet. Het oude verdwijnt en uit de as verrijst een feniks.’

’