Bericht uit Bogota · We hebben onze “auto”

Bericht uit Bogota · We hebben onze “auto”

10 minuten leestijd

Sinds 19 december jl. verblijft ons Kamerlid Van der Staaij met zijn gezin in Colombia om de adoptie van hun dochtertje Camila te 'regelen'. Zij houden ons goed op de hoogte van hun belevenissen en via De Banier geven we dat graag aan u door.

23 januari, terug in Bogota

Vandaag zijn we hier weer teruggevlogen en is het precies vijf weken geleden dat wij zijn aangekomen in Colombia. We zijn nu in ons derde hotel aangeland: Casa Nueva, de dependance van het hotel Paris, waar we eerst gezeten hebben. Anders dan in Paris, zitten in Casa Nueva alleen maar Nederlandse adoptie-echtparen.

Onze tien dagen in Santa Marta zitten er weer op. We hebben er een heerlijke ontspannen tijd gehad. Ook de kinderen hebben genoten. Michael heeft in David, het zoontje van een ander adoptie-echtpaar, een leuke speelkameraad gevonden. Samen kunnen ze wel een behoorlijk volume ontwikkelen. In de taxi kunnen ze samen onder het uitroepen van kreten als "l< ola"en "boyos" eindeloos schaterlachen. Camila gedijt hier ook uitstekend. Ze is met Marlies regelmatig in het zwembad geweest en blijkt ook hier nog steeds een schone slaapster te zijn, die bij het ontwaken weer volop glimlachjes heeft verzameld!

Gele koorts

De temperatuur overdag schommelde steeds zo rond de dertig graden - dat heet hier winter.Als het regent, kan het hier behoorlijk koel zijn, zo legde iemand ons uit."Wat is dan koel? " vroeg Marlies. "27, 28 graden", zo was het antwoord!

De natuur is hier prachtig, al hadden we er graag nog meer van gezien. De veiligheidssituatie geeft echter zijn beperkingen. Om een andere reden konden we onverwacht ook niet het populaire nationaal parkTayrona bezoeken, bekend om zijn prachtige baaien en gevarieerde begroeiing. Door een epidemie van de gele koorts is het terrein gesloten voor toeristen. We zouden er aanvankelijk wel in mogen met inentingspapieren, maar een dag later bleek ook dat zelfs niet meer mogelijk. Niet alleen de natuur, maar ook het milieu floreert hier beter dan in Bogota. Het is een genot om een tijdje verschoond te zijn van de luchtverontreiniging waar je in de hoofdstad niet om heen kan. De vele bussen en vrachtwagens met kachelpijpen die zwarte dikke rook uitstoten, plegen een forse aanslag op de luchtkwaliteit in Bogota

Het verkeer rond Santa Marta is veel rustiger. Het wekte dan ook onze verbazing, dat we bij een taxirit naar Santa Marta toch ineens in een gigantische file terechtkwamen. Een flink auto-ongeluk? Het leek er wel op. Dikke rook was in de verte zichtbaar We werden al gauw uit de droom geholpen door boze Colombianen.Ze maakten ons duidelijk dat zowel op de hoofdweg als op de parallelweg een forse barricade was opgeworpen van takken en autobanden, waarna het hele zaakje in de fik was gestoken. Het was een protest van een groep mensen, die langs deze weg een schamel onderkomen hadden gevonden, maar nog steeds niet van elektriciteit waren voorzien. Met een handvol pesos en een flinke dosis overredingskracht wist onze chauffeur het gedaan te krijgen, dat wij met veel manoeuvreren toch door en langs de barricade onze weg mochten vervolgen.

Wat we in ons hotel wel moesten ontberen, was een internetaansluiting. Om een goed functionerend internetcafé te bezoeken, moesten we toch wel een taxiritje van een klein half uur maken. Dat hebben we een paar keer gedaan. Op deze manier kunnen we ook nog wat bijhouden van wat er in Nederland aan de orde is: de schokkende moord op een docent, het rumoer rond wet­ houder Oudkerk, het bekritiseerde rapport over de integratie bijvoorbeeld. Grappig is overigens ook dat de nieuwe technieken nieuwe verwachtingen scheppen. Werd het vroeger bijzonder gevonden als er uit zo'n ver land als Colombia een telefoontje kon doorkomen. Nu krijgen we zo nu en dan aanmaningen om toch snel weer eens een actuele foto in te scannen en door te mailen!

Edmund Burke

De laatste dag voor ons vertrek hebben we nog de hacienda, een soort landhuis bezocht, waar Simon Bolivar, die hier als bevrijder van Colombia wordt geëerd, zijn laatste dagen heeft doorgebracht. Daarna hadden we een erg leuke ontvangst bij mensen thuis die als contactpersonen van het hotel fungeren, omdat zij zo goed Engels spreken. Het is een ouder echtpaar en hun dochter Annemarie, die bevriend waren met de overleden oorspronkelijke eigenaar van Kapikua. Nu incasseren zij nog steeds de gelden voor het hotel en staan zij de gasten met raad en daad bij. Het huis van deze mensen, die lange tijd in Jamaica gewoond hebben, leek wel een museum. Helemaal gevuld met schilderijen, familieportretten en prachtige meubels. De familie heet Burke, en zij bleken nog familie te zijn van de bekende Edmund Burke. Zij vonden het heel bijzonder om te horen dat er in Nederland een Burkestichting is.We hebben beloofd een link van de site van de stichting door te mailen.

Het sociale leven van Colombia is erg familiegericht, en het was ook heel hartverwarmend om te horen hoe Annemarie met een zekere felheid verklaarde dat het schandalig zou zijn om je ouders die jou hebben grootgebracht, voor jou zorg hebben gedragen, om die op jouw beurt dan ook niet in huis op te nemen. Er zijn wel verzorgingshuizen, maar daar breng je je familie in principe niet. Het was een ontzettend leuke afsluiting van ons verblijf in Santa Marta.

Groot geschenk

Net als in Bogota merkten we in Santa Marta hoe kindvriendelijk de Colombianen in het algemeen zijn. Als wij vertellen dat wij hier zijn voor adoptie, dan volgt daarop vrijwel altijd ook een zeer positieve, warme reactie.We voelen ons eerlijk gezegd vaak wat verlegen met die enthousiaste complimenten voor de adoptie, als zouden wij hiermee zo'n goede daad verrichten.Wij zijn immers eerst en vooral ontzettend blij en dankbaar dat wij voor onze kinderen mogen zorgen. Dat is en blijft voor ons geen offer, maar een onnoemelijk groot geschenk.

30 januari

We hebben onze 'auto'! Nee, dat heeft niets te maken met een nieuw vervoermiddel, maar met een volgende stap in onze adoptieprocedure. Ontdaan van Colombiaanse adoptiegeheimtaal betekent het dat de rechtbank onze papieren heeft goedgekeurd. Binnenkort zal dan de termijn van tien dagen ingaan, waarbinnen de daadwerkelijke adoptieuitspraak moet worden gedaan.We zijn blij dat we in deze zesde week van ons verblijf in Colombia weer nieuws over onze procedure hebben.Al is hiermee nog niet gezegd hoe lang we hier nog moeten blijven. De schatting is wel dat de komende twee weken de kans toeneemt dat we zullen tekenen. Daarna kost het nog ongeveer een week om de formaliteiten voor de terugkeer af te wikkelen... Natuurlijk, we weten dat je hier lang moet zitten, en je stelt je daarop ook in. Je weet ook dat hoe sterker je naar huis gaat verlangen, hoe langer het wachten gaat duren. Maar zo langzamerhand begint het toch wat meer te kriebelen. Dat geldt zeker ook voor de families die begin december zijn gekomen en hier dus nu al bijna twee maanden zitten. Om de zonzijde van de voortzetting van ons verblijf hier nog beter te laten uitkomen, volgen we natuurlijk ook de temperatuur en de hoeveelheden neerslag in Nederland op de voet...We hebben begrepen dat de veiligheidssituatie in Nederland nog wel wat te wensen overlaat, de sneeuw voor heel wat narigheid op de wegen heeft gezorgd. Hopelijk is die overlast snel voorbij. Overigens is de wisseling van seizoenen in Nederland natuurlijk op zichzelf wel iets heel moois. Hier is het weer bijna het hele jaar door ongeveer hetzelfde, alleen de neerslaghoeveelheid verschilt wat.

Koffieplantage

Er zijn nog steeds de nodige interessante uitstapjes te doen. Zowel in Bogota, als daarbuiten. De mannen zijn met de jonge peutermannetjes naar een koffieplantage gegaan, ruim 75 kilometer van Bogota vandaan. Het was een prachtige route van twee uur door de bergen, gevolgd door een buitengewoon leuk bezoek aan zo'n plantage. Onderweg werden we nog staande gehouden door een groep militairen, die het gebied moeten beschermen tegen de guerrilla. Na een gesprek in rap Spaans met de chauffeur kwamen de goed bewapende soldaten binnen in ons busje. Wat zouden we nu krijgen! Niets bedreigends gelukkig. Ze wilden gewoon graag een eindje meerijden naar een volgend dorp. Het was ook geen probleem om even met hen op de foto te gaan!

Deze week kwam ook de politiek weer om de hoek kijken. Kees had een afspraak met de ambassadeur van Nederland in Colombia, de heer Kamper, met wie hij al eerder contact had gehad. Het was erg leuk om op de ambassade door te praten over de betrekkingen tussen Nederland en Colombia. Een leuke binnenkomer was dat vlak voor onze reis naar Colombia een amendement van de SGP op de begroting Buitenlandse Zaken is aangenomen. Daarmee is een bedrag van 800.000 euro extra beschikbaar gesteld voor projecten in Colombia. De ambassadeur gaf aan dat dat extra geld bijzonder goed van pas komt. Het is de bedoeling het te beste­ den voor jongeren die willen breken met hun activiteiten voor gewapende illegale groepen en ook voor veelbelovende vredesinitiatieven.Van harte hopen we dat de Nederlandse inzet een klein steentje kan bijdragen aan een vreedzamer samenleven in Colombia.

Op bezoek in liet kindertehuis

Donderdagmorgen zijn we naar Los Pisingos geweest voor een rondleiding door het kindertehuis en een gesprek over de achtergronden van Camila. Camila heeft vanaf haar geboorte verbleven in dit kindertehuis. Het was voor ons een heel bijzonder en emotioneel bezoek. Je luistert niet alleen voor jezelf, maar natuurlijk ook voor de kinderen zelf. Die zullen ongetwijfeld later zelf ook met hun vragen over hun adoptie komen. Dan is het fijn als daar veel informatie over is, in het algemeen ^ geldt dat het dan makkelijker een plaats te geven is.We waren aan het eind van de dag allemaal behoorlijk moe van alle emoties die zo'n gesprek losmaakt. Onze contactpersoon Edith Nieman van Wereldkinderen vond het prachtig om te zien hoe Camila reageerde op het Spaanse geklets. Ze wilden haar natuurlijk allemaal weer graag vasthouden, en Camilaatje straalde van oor tot oor En inderdaad je zag haar heel duidelijk reageren. Edith vond haar ook zeer 'wakker', terwijl wij bang waren of ze het allemaal wel vol zou houden, omdat ze hier in Casa Nueva veel slaap nodig heeft. Maar dat ging prima gezien het stralende toetje.

Donderdagmorgen zijn we naar Los Pisingos geweest voor een rondleiding door het kindertehuis en een gesprek over de achtergronden van Camila. Camila heeft vanaf haar geboorte verbleven in dit kindertehuis. Het was voor ons een heel bijzonder en emotioneel bezoek. Je luistert niet alleen voor jezelf, maar natuurlijk ook voor de kinderen zelf. Die zullen ongetwijfeld later zelf ook met hun vragen over hun adoptie komen. Dan is het fijn als daar veel informatie over is, in het algemeen ^ geldt dat het dan makkelijker een plaats te geven is.We waren aan het eind van de dag allemaal behoorlijk moe van alle emoties die zo'n gesprek losmaakt. Onze contactpersoon Edith Nieman van Wereldkinderen vond het prachtig om te zien hoe Camila reageerde op het Spaanse geklets. Ze wilden haar natuurlijk allemaal weer graag vasthouden, en Camilaatje straalde van oor tot oor En inderdaad je zag haar heel duidelijk reageren. Edith vond haar ook zeer 'wakker', terwijl wij bang waren of ze het allemaal wel vol zou houden, omdat ze hier in Casa Nueva veel slaap nodig heeft. Maar dat ging prima gezien het stralende toetje.

Woord en Daad

Ook voor de komende tijd hebben we plannen gemaakt. Er staat nog genoeg op het programma. Maandag hopen we een lunch te hebben met de Peace- Brigade International, een organisatie die niet-gouvernementele organisaties ondersteunt in hun strijd voor mensenrechten. Ook hebben we voor dinsdag een afspraak kunnen maken met de partnerorganisatie van Woord en Daad om een meisjeshuis in Bogota te bezoeken. En vrijdag hoopt Kees opnieuw naar de ambassade te gaan om gebriefd te worden over de handelsbetrekkingen tussen Colombia en Nederland en over de invulling van het ontwikkelingssamenwerkingsprogramma. Kortom: we vervelen ons hier nog bepaald niet! Al begint het verlangen naar huis en Haag na zes weken zo langzaamaan wel sterker te worden....

.