'Alles wat ik over mijzelf wist, bleek niet te kloppen'

"Everything I knew about myself turned out to be wrong"

Earlier it became clear that children from Bangladesh were often offered for adoption without the knowledge of their parents. Now it appears that brothers and sisters were regularly divorced and ended up with different families.

Esther Korse (41) has never had any doubts about her adoption. As a Bengali girl of one and a half years she ends up in a Dutch family. Until recently, she considered her adoption purely as something beautiful. "I got a second chance. After arriving in the Netherlands I had to go straight to the hospital, I was so sick. I felt like a saved child."

Korse grows up carefree in Oudenbosch in Brabant. She has never had a need to look for her family. Moreover, she was convinced that searching made no sense. "In my adoption papers it says that my father was dead and my mother got seriously disabled in a car accident. I think he died too."

A few months ago, 'Nieuwsuur' and this newspaper, which has been widely cheated with the adoptions from Bangladesh, were revealed. Children were regularly taken away from their parents under false pretenses. Esther Korse accepted the news for notification. This wasn't about her. "It did not fit my image of adoption."

Twin

Until she received a call from Shapla, a foundation for adopted people from Bangladesh. At the beginning of this year, Shapla received a list from parents who are looking for their missing children. Employees are now checking that list and have already been able to make fourteen matches. "That's how they found my brother and sister in Bangladesh. Our mother had never wanted to give me up for adoption. She had entrusted me to employees of Terre des Hommes Netherlands, because I was sick. She has been searching for me all her life. Unfortunately she already died, just like my biological father. "

Even greater was the shock that her twin sister had been adopted in the Netherlands with her. Esther left Bangladesh in 1977 as Peyara, along with a number of other children. On the arrival list is another girl with the same birth date as she, Mukta. The Shapla Foundation had heard this name before: the biological family of Esther missed the twins Peyara and Mukta.

Korse was sure it was about her when her brother showed a newspaper article from that time about child missing through Skype. "My photo was in between, as was the photo of a girl who looked like me. The ground disappeared under my feet. Everything I knew about myself turned out to be incorrect. But it also gave hope, so I had a sister here in the Netherlands "

Research by the Shapla Foundation shows that siblings are more often placed in different adoptive families. Certainly the older children saw for themselves that a younger brother or sister flew with them, with whom they did not end up in the same adoptive family. In a few cases, the error in the Netherlands came to light and the children were still placed together. More often the children told that they had a brother or sister in the Netherlands, but they were not believed.

DNA test

For example, a DNA test recently confirmed that Anowara Neu (44) has a full sister in the Netherlands. Neu ended up in 1978 in her adoptive family. It wasn't easy for her, because she knew that her sister, like her, was somewhere in the Netherlands. "As soon as I spoke Dutch, I told my adoptive parents. They contacted my sister's adoptive parents, but they denied everything. Sisters are not taken apart, so we could not be sisters."

Her own adoptive parents let it go; they were always told that brothers and sisters were not divorced. "Because no one believed me, I started doubting myself. Apparently my memories were wrong." Until she heard about then adoption misconduct in her native country. "I tracked down my sister and asked if she would please do a DNA test with me. She was still skeptical, but got tacky. The result was beautiful and painful for both of us at the same time. What had been taken away from us all these years? Why? should we not have grown up together? "

Esther Korse requested her file from adoption agency Wereldkinderen and read that it was known fairly soon after her arrival in 1977 that she was one of twins. Both adoptive families were informed by the BIA, the former name of World Children. What happened to that information. remains unclear; Korse has never reached that.

Serious thing

Even at that time, brothers and sisters were not allowed to be divorced, says Froukje Zwaga, director of Wereldkinderen, who arranged the Bengali adoptions at the time. That it did take place, she calls a serious matter. "We find out what exactly happened", says Zwaga. According to her, the mistakes were made in Bangladesh, where the adoption papers were drawn up.

The Dutch Ministry of Foreign Affairs has a thick file about the adoptions from Bangladesh. This shows that the Netherlands was warned in the autumn of 1978 about Bengali adoption practices. The English doctor Jack Preger, who worked in the poverty-stricken country in the 1970s, delivered a letter to the Dutch embassy in Dhaka. He claimed that the local intermediary who had to arrange the adoptions, known as Manzur, was wrong. Manzur was also country director of Terre des Hommes Netherlands in Bangladesh. From that position he would have taken children from their parents under false pretenses, so that they could then be adopted in the Netherlands. Preger said he had a list of parents' names.

In the correspondence between the Dutch embassy in Dhaka, Terre des Hommes Netherlands and the ministry, whistleblower Preger is portrayed as a poor doctor who may not be as reliable. He would act out of resentment. Manzur is described as an honest person who would not put his job at risk by engaging in wrong adoptions.

More signals

The Bengal did research based on Pregers list. They found parents, but reported that those parents contradict Preger's claims. But the co-executors of the study were Manzur and a senior official at the Ministry of Social Affairs - two people who, according to Preger, play a leading role in the wrong adoptions. On the basis of this report, the Dutch Ministry of Justice decided to take no further action.

And there were more signals. Elly and Mart van den Berg worked for Terre des Hommes in Bangladesh in the 1970s. In letters to Terre des Hommes International, Jack Preger writes that the couple can tell more about the way their boss works. These days Mart and Elly run their own aid organization, for which they are now in Nepal. By email they let them know that they already complained to the management of Terre des Hommes Nederland about the other job of Manzur in 1976. "We found it contradictory that he had to make sure Terre des Hommes had children stay with their parents, while for BIA he was taking children away from their families."

They have experienced that Manzur had original distance papers disappear, say Elly and Mart van den Berg, and that he issued vaccination booklets without the children being vaccinated. They discussed that with the head office of Terre des Hommes Netherlands. "That did not want to take action and we then decided that we no longer wanted to work for them."

No control

In addition, Panorama published a story in 1978 about a group of adoptive parents who traveled to Bangladesh to adopt children. "If there are some older children in that BIA house, then M. just makes them a little younger. There is no one who can check that," is a quote from the magazine. If suddenly a girl takes the place of a boy who does not go after all, this man arranges for the papers to be adjusted. "Nothing wrong. We just write an a after that name, then the problem is solved."

Manzur, officially called Moslem Ali Khan, denies, when asked, email involvement in misconduct. Everything is arranged according to the then applicable laws, he says. According to him, it happened once that four brothers and sisters were placed in different families, because no adoptive family wanted all four children at the same time. But he himself was not always present during the entire process.

Birth dates were never known and were estimated by a doctor, Manzur e-mails. The amount paid per child was a reasonable amount for the expenses and approved by the Dutch adoption organization. There was no monetary gain in the adoptions. "If something went wrong with the adoptions, then it was not conscious."

Terre des Hommes finds out what happened between 1976 and 1982 (see their response below). They would like to talk to Elly and Mart van den Berg. Anowara Neu and her sister try to make up for lost time and see each other every week. They hope to track down their families in Bangladesh soon.

The happy news about a twin sister in the Netherlands did not end positively for Esther Korse. Her sister died of a brain tumor at the age of five. She has another brother and sister who have stayed in Bangladesh. Around the turn of the year she goes to Bangladesh for the first time, the tickets are booked. "I want to be able to hold both of them in my arms. I can't risk being late again."

Money and adoption

Between 1975 and 1980 about five hundred Bengali children left for the Netherlands via the BIA. 1270 guilders per child was paid to Bangladesh for care costs, personnel costs and the legal settlement of the adoption. Over the entire period, that amounts to more than 10,000 guilders per month, a large sum in Bangladesh, certainly at that time.

Stories about abuses also come from other countries. The demand for adopted children is high and large sums of money are paid per child. In Greece, doctors stole babies for resale to adoptive parents. In Thailand so many child trafficking scandals came to light that in April 1978 the country stopped intercountry adoption

Financial support

Shapla Foundation, United Adoptees International and Defense for Children have asked the House of Representatives to support adopted parents and biological parents with a financial compensation from the Dutch state in their search for each other. This requires DNA testing, which is very expensive for people in Bangladesh. The Ministry of Security and Justice states that it maps out how roles and responsibilities were divided at the time, how supervision was arranged and which organizations were involved. "On the basis of this, an assessment is made as to whether there is a role for the Dutch government."

Kana Verheul of the Shapla Foundation is not happy with this answer. "We do not need another investigation. The abuses of our adoptions were already known to the judiciary and the adoption organizations at the time. We want recognition for everything that went wrong. It is high time that adopters get help with the reunions before their parents are passed away."

Terre des Hommes response:

Terre des Hommes (TDH) is currently looking for clarification about the events of the past. Rumors arose in the late 1970s that the Bengali office manager would abuse his position at TDH. After legal proceedings concerning adoption fraud were also started against him, TDH terminated the employment contract in 1982. TDH is now trying to uncover as much information and documentation from the period 1976-1982 as possible in order to further assist adopted adopters in search of their biological family. Terre des Hommes is in contact with them.

Dutch:

Alles wat ik over mijzelf wist, bleek niet te kloppen'

Eerder werd al duidelijk dat kinderen uit Bangladesh vaak zonder medeweten van hun ouders ter adoptie zijn aangeboden. Nu blijkt dat broertjes en zusjes regelmatig gescheiden werden en bij verschillende gezinnen belandden.

Sigrid Deters15 oktober 2017, 9:39

Esther Korse (41) heeft nooit twijfels gehad over haar adoptie. Als Bengaals meisje van anderhalf komt ze in een Nederlands gezin terecht. Tot voor kort beschouwde ze haar adoptie louter als iets moois. "Ik kreeg een tweede kans. Na aankomst in Nederland moest ik direct het ziekenhuis in, zo ziek was ik. Ik voelde me een gered kind."

Korse groeit zorgeloos op in het Brabantse Oudenbosch. Behoefte om haar familie te zoeken heeft ze nooit gehad. Bovendien was ze ervan overtuigd dat zoeken geen zin had. "In mijn adoptiepapieren staat dat mijn vader dood was en mijn moeder zwaar invalide raakte bij een auto-ongeluk. Die is vast ook al overleden, dacht ik."

Enkele maanden geleden onthulden 'Nieuwsuur' en deze krant dat op grote schaal is gesjoemeld met de adopties vanuit Bangladesh. Kinderen werden geregeld onder valse voorwendselen bij hun ouders weggehaald. Esther Korse nam het nieuws voor kennisgeving aan. Dit ging niet over haar. "Het paste niet in mijn beeld van adoptie."

Tweeling

Tot ze een telefoontje kreeg van Shapla, een stichting voor geadopteerden uit Bangladesh. Begin dit jaar kreeg Shapla een lijst in handen van ouders die op zoek zijn naar hun verdwenen kinderen. Medewerkers trekken die lijst nu na en hebben al veertien matches kunnen maken. "Zo hebben ze mijn broer en zus in Bangladesh gevonden. Onze moeder had mij nooit voor adoptie willen afstaan. Ze had me toevertrouwd aan medewerkers van Terre des Hommes Nederland, omdat ik ziek was. Haar hele leven heeft ze naar me gezocht. Helaas is ze al overleden, net als mijn biologische vader."

Nog groter was de schok dat haar tweelingzus tegelijk met haar was geadopteerd in Nederland. Esther vertrok in 1977 vanuit Bangladesh als Peyara, samen met een aantal andere kinderen. Op de aankomstlijst staat een ander meisje met dezelfde geboortedatum als zij, Mukta. Deze naam had stichting Shapla eerder gehoord: de biologische familie van Esther miste de tweeling Peyara en Mukta.

Korse wist zeker dat het over haar ging toen haar broer via Skype een krantenartikel uit die tijd liet zien over kindvermissingen. "Mijn foto stond daartussen, evenals de foto van een meisje dat sprekend op mij leek. De grond verdween onder mijn voeten. Alles wat ik wist over mijzelf bleek niet te kloppen. Maar het gaf ook hoop, ik had dus een zus hier in Nederland."

Uit onderzoek van Stichting Shapla blijk dat broers en zussen vaker in verschillende adoptiefamilies zijn geplaatst. Zeker de wat oudere kinderen zagen zelf dat er een jonger broertje of zusje mee vloog, met wie ze niet in hetzelfde adoptiegezin belandden. In een enkel geval kwam de fout in Nederland aan het licht en zijn de kinderen alsnog bij elkaar geplaatst. Vaker vertelden de kinderen dat ze een broer of zus in Nederland hadden, maar werden ze niet geloofd.

DNA-test

Zo bevestigde een DNA-test onlangs dat Anowara Neu (44) een volle zus in Nederland heeft. Neu kwam in 1978 terecht in haar adoptiegezin. Makkelijk was het voor haar niet, want ze wist dat haar zusje, net als zij, ergens in Nederland was. "Zodra ik Nederlands sprak, vertelde ik het mijn adoptieouders. Zij hebben contact opgenomen met de adoptieouders van mijn zusje, maar die ontkenden alles. Zussen worden niet uit elkaar gehaald, dus konden wij geen zussen zijn."

Haar eigen adoptieouders lieten het verder rusten; ook hen was altijd voorgehouden dat broers en zussen niet werden gescheiden. "Omdat niemand mij geloofde, ging ik zelf twijfelen. Blijkbaar klopten mijn herinneringen niet." Tot ze hoorde over toenmalige adoptiemisstanden in haar geboorteland. "Ik heb mijn zus opgespoord en gevraagd of ze alsjeblieft een DNA-test met me wilde doen. Zij was nog steeds sceptisch, maar ging overstag. De uitslag was voor ons beiden mooi en pijnlijk tegelijk. Wat was ons al die jaren ontnomen? Waarom hadden wij niet samen mogen opgroeien?"

Esther Korse vroeg haar dossier op bij adoptiebureau Wereldkinderen en las dat vrij snel na haar aankomst in 1977 bekend was dat ze een van een tweeling was. Beide adoptiefamilies zijn door het BIA, de vroegere naam van Wereldkinderen, op de hoogte gebracht. Wat er met die informatie is gebeurd. blijft onduidelijk; die heeft Korse in ieder geval nooit bereikt.

Ernstige zaak

Ook in die tijd mochten broers en zussen niet worden gescheiden, zegt Froukje Zwaga, directeur van Wereldkinderen dat de Bengaalse adopties destijds regelde. Dat het toch is plaatsvond, noemt zij een ernstige zaak. "Wij zoeken uit wat er precies is gebeurd", aldus Zwaga. Volgens haar zijn de fouten gemaakt in Bangladesh, waar de adoptiepapieren zijn opgesteld.

Het Nederlandse ministerie van buitenlandse zaken heeft een dik dossier over de adopties vanuit Bangladesh. Daaruit blijkt dat Nederland al in het najaar van 1978 is gewaarschuwd over de Bengaalse adoptiepraktijken. De Engelse arts Jack Preger, die in de jaren zeventig werkte in het straatarme land, leverde een brief af op de Nederlandse ambassade in Dhaka. Hij beweerde dat de lokale tussenpersoon die de adopties moest regelen, bekend onder de naam Manzur, niet deugde. Manzur was ook landendirecteur van Terre des Hommes Nederland in Bangladesh. Vanuit die positie zou hij kinderen onder valse voorwendselen van hun ouders hebben afgenomen, zodat ze daarna konden worden geadopteerd in Nederland. Preger liet weten dat hij een lijst had met namen van ouders.

In de briefwisselingen tussen de Nederlandse ambassade in Dhaka, Terre des Hommes Nederland en het ministerie, wordt klokkenluider Preger afgeschilderd als een armzalige arts die wellicht niet zo betrouwbaar is. Hij zou handelen uit rancune. Manzur wordt omschreven als een integere persoon die zijn baan niet op het spel zou zetten door zich in te laten met foute adopties.

Meer signalen

De Bengalen deden onderzoek aan de hand van Pregers lijst. Ze vonden ouders, maar rapporteerden dat die ouders de beweringen van Preger tegenspreken. Maar de mede-uitvoerders van het onderzoek waren uitgerekend Manzur en een hoge ambtenaar op het ministerie van sociale zaken ? twee mensen die volgens Preger een hoofdrol spelen bij de foute adopties. Op basis van dit rapport besloot het Nederlandse ministerie van justitie verder niets te ondernemen.

En er waren meer signalen. Elly en Mart van den Berg werkten in de jaren zeventig voor Terre des Hommes in Bangladesh. In brieven aan Terre des Hommes Internationaal schrijft Jack Preger dat het stel meer kan vertellen over de werkwijze van hun baas. Tegenwoordig runnen Mart en Elly hun eigen hulporganisatie, waarvoor zij nu in Nepal zitten. Via de mail laten ze weten dat ze al in 1976 bij de directie van Terre des Hommes Nederland hebben geklaagd over de andere baan van Manzur. "Wij vonden het tegenstrijdig dat hij voor Terre des Hommes moest zorgen dat kinderen bij hun ouders konden blijven, terwijl hij voor het BIA juist kinderen weghaalde bij hun familie."

Ze hebben meegemaakt dat Manzur originele afstandspapieren liet verdwijnen, zeggen Elly en Mart van den Berg, en dat hij vaccinatieboekjes afgaf zonder dat de kinderen gevaccineerd waren. Zij hebben dat besproken met het hoofdkantoor van Terre des Hommes Nederland. "Dat wilde geen actie ondernemen en wij hebben toen besloten dat we niet meer voor hen wilden werken."

De aankomst van Peyara of Esther in Nederland in 1977. Zij wordt rechts op de foto vastgehouden door de blonde vrouw. Uiterst links haar tweelingzus Mukta, in de armen van de man met de snor. Beeld rv

Geen controle

Daarnaast publiceerde in 1978 Panorama een verhaal over een groep adoptieouders die naar Bangladesh afreisde om kinderen te adopteren. "Zitten er wat oudere kinderen in dat BIA-huis, dan maakt M. ze gewoon wat jonger. Er is toch niemand die dat kan controleren", is een citaat uit het tijdschrift. Als plotseling een meisje de plek inneemt van een jongen die toch niet meegaat, regelt deze man dat de papieren worden aangepast. "Niets aan de hand. We schrijven gewoon een a achter die naam, dan is het probleem opgelost."

Manzur, die officieel Moslem Ali Khan heet, ontkent desgevraagd in een mail betrokkenheid bij misstanden. Alles is volgens de toen geldende wetten geregeld, zegt hij. Volgens hem is het één keer voorgekomen dat vier broers en zussen in verschillende gezinnen werden geplaatst, omdat geen enkele adoptiefamilie alle vier de kinderen tegelijk zou willen. Maar hij was zelf niet altijd bij het gehele proces aanwezig.

Geboortedata waren nooit bekend en werden geschat door een arts, mailt Manzur. Het bedrag dat per kind werd betaald, was een redelijk bedrag voor de onkosten en goedgekeurd door de Nederlandse adoptieorganisatie. Er was geen geldelijk gewin bij de adopties. "Als er iets is misgegaan bij de adopties, dan was het niet bewust."

Terre des Hommes zoekt uit wat er is gebeurd tussen 1976 en 1982 (zie hun reactie hieronder). Ze willen graag in gesprek met Elly en Mart van den Berg. Anowara Neu en haar zus proberen de verloren tijd in te halen en zien elkaar wekelijks. Zij hopen snel hun familie in Bangladesh op te sporen.

Het blijde nieuws over een tweelingzus in Nederland eindigde voor Esther Korse niet positief. Haar zusje is op vijfjarige leeftijd overleden aan een hersentumor. Ze heeft nog een broer en een zus die in Bangladesh zijn gebleven. Rond de jaarwisseling gaat ze voor het eerst naar Bangladesh, de tickets zijn geboekt. "Ik wil hen allebei in mijn armen kunnen houden. Ik kan niet het risico lopen dat ik weer te laat ben."

Geld en adoptie

Tussen 1975 en 1980 vertrokken via het BIA ongeveer vijfhonderd Bengaalse kinderen naar Nederland. Per kind werd 1270 gulden betaald aan Bangladesh voor verzorgingskosten, personeelskosten en de juridische afhandeling van de adoptie. Over die hele periode komt dat uit op ruim 10.000 gulden per maand, een groot bedrag in Bangladesh, zeker in die tijd.

Ook uit andere landen komen verhalen over misstanden. De vraag naar adoptiekinderen is immers groot en er worden grote sommen geld betaald per kind. In Griekenland stalen artsen baby's om ze door te verkopen aan adoptieouders. In Thailand kwamen zoveel schandalen van kinderhandel aan het licht, dat het land in april 1978 stopte met interlandelijke adoptie

Financiële steun

Stichting Shapla, United Adoptees International en Defence for Children hebben de Tweede Kamer gevraagd om geadopteerden en biologische ouders met een financiële vergoeding van de Nederlandse staat te steunen in hun zoektocht naar elkaar. Daar zijn DNA-testen voor nodig, die zeer kostbaar zijn voor mensen in Bangladesh. Het ministerie van veiligheid en justitie laat weten dat het in kaart brengt hoe rollen en verantwoordelijkheden destijds verdeeld waren, hoe het toezicht was geregeld en welke organisaties betrokken waren. "Op basis daarvan wordt bezien of er een rol voor de Nederlandse overheid is weggelegd."

Kana Verheul van Stichting Shapla is niet blij met dit antwoord. "We hebben niet nóg een onderzoek nodig. De misstanden bij onze adopties waren toen al bekend bij Justitie en de adoptieorganisaties. Wij willen erkenning voor alles wat er is misgegaan. Het is hoog tijd dat geadopteerden hulp krijgen bij de herenigingen, voordat hun ouders zijn overleden."

Reactie Terre des Hommes:

Terre des Hommes (TDH) zoekt op dit moment naar opheldering over de gebeurtenissen van toen. Eind jaren zeventig ontsponnen zich geruchten dat de Bengaalse bureaumanager zijn positie bij TDH zou misbruiken. Nadat ook juridische procedures inzake adoptiefraude tegen hem werden opgestart, beëindigde TDH in 1982 de arbeidsovereenkomst. TDH tracht nu zo veel mogelijk informatie en documentatie uit de periode 1976-1982 boven water te krijgen om betrokken geadopteerden, op zoek naar hun biologische familie, verder te helpen. Terre des Hommes heeft contact met hen.