Blog - Dutch Adoption NAS

6 maart

De dag dat we afscheid moeten nemen van het geboorteland van Lorgens. Het geeft ons een dubbel gevoel. We halen een kind weg uit zijn eigen land, cultuur, geur, kleur en gewoontes. Dat voelt wreed. Het andere gevoel is, gelukkig we halen Lorgens weg uit een omgeving waar hij relatief weinig kansen heeft om een bestaan op te bouwen die niet per definitie gepaard zal gaan met honger, strijd om te blijven bestaan, dreiging op straat en wantrouwen.

Om kort na 9.00 uur stond Franck al voor de deur. Veel te vroeg! Hij zal nog een vrachtje gecharterd hebben en had gehoopt dat wij al klaar zouden staan. Niets was minder waar. We moesten nog een deel inpakken en de rekeningen betalen. Dus uiteindelijk vertrokken we na afscheid te hebben genomen van Niels en Marianne, om kort na 9.30 uur naar het vliegveld. Het vliegtuig zou rond 13.00 vertrekken dus we hadden nog ruim de tijd om rond te hangen op dat vliegveld.

Een vlot vertrek naar Miami en een goede vlucht. Beide jongens waren van verveling in slaap gevallen gedurende de twee uur durende vlucht.

De planning was dat we ongeveer 4 uur wachttijd zouden hebben op vliegveld Miami voordat we verder konden. Die tijd hadden we ook wel nodig zeg! De douanecontrole was verschrikkelijk. Helaas geen voordeel omdat we kinderen bij ons hadden. Nee nu was het een nádeel dat we kinderen bij ons hadden. Hoe hou je dat volk een beetje in toom tijdens de file? Mijn God wat een drama. Aan alles komt een eind dus aan deze sessie ook. Eerst even een frisse neus gehaald en toen lekker eten op het vliegveld. Zo verstreek de tijd langzaam maar zeker naar het tijdstip van vertrek. Mooi het was 19.15 uur we mochten gaan boarden.

Nou mooi niet! De inspectie had een defect (later bleek het te gaan om een scheurtje bij de deur?) ontdekt waardoor we een vertraging zouden hebben. Hoe lang? 22.00 Uur was de eerste tijd. Al gauw bleek dat we dat niet zouden gaan redden en er een kans bestond dat we moesten gaan overnachten in een hotel. Nou daar hadden wij helemaal geen zin in. Moest er niet aandenken om weer op pad te moeten en de hele heisa in de herhaling te zetten. Vinke! (= variatie op alle scheld- en vloekwoorden die ik normaal bezig)

Lorgens had het na een tijdje wel gezien en viel om, in slaap. Terwijl Li-Wei het verhaal uit het nieuwe testament ging performen. Het verhaal van Jezus die vis en brood aan het volk ging uitdelen. Li-Wei had de chips variant gekozen. Ieder wachtend op deze vlucht werd door hem voorzien van taco-chips. Zo maak je vrienden! En houdt hem bezig. Dingdong. Het verlossende woord. We mochten nog vertrekken. Om 23.50 stapten we het vliegtuig in. Gaan met die banaan! Wegwezen! Pleiten met die handel! Naar huis! Ons bed! Onze geur! Onze…!

De mannen en Esther hebben de vlucht gelukkig voor een groot deel slapend ervaren. Ik verveelde me kapot, maar de wetenschap straks op eigen bodem te staan, hield me levend.

Ruim vier uur later dan gepland landden we op Schiphol zonder problemen. Hier normale douanecontrole en een bagageband die geen vertraging had.

Eindelijk de schuifdeuren gingen open………….. familie, vrienden, kennissen, lotgenoten stonden klaar. Heerlijk! Tranen van blijdschap, opluchting, spanningen weg, verdriet, alles door elkaar. Maar een ding overheerste, we zijn met z’n vieren!

Nu verder wennen, hechten, van elkaar (blijven) houden. Het zal een behoorlijke dobber worden zowel voor ons als ouders maar ook voor de beide mannen. Li-Wei moet territorium prijsgeven, Lorgens territorium veroveren en dat zal niet zonder slag of stoot (letterlijk en figuurlijk) verlopen.

Wij hebben er vertrouwen in en vertrouwen in elkaar. Met de steun die we gedurende de afgelopen jaren reeds hebben mogen ontvangen van al die lieve, gekke en kleurrijke mensen in ons leven en de steun vanuit de sterrenhemel.

Dit was het laatste verslag van onze reis. We zullen zo af en toe wat op de site plaatsen om je op de hoogte te houden maar ook als document voor Lorgens.

Luv’

5 maart

Vandaag zou een beetje een lummeldag gaan worden met als ‘uitje’ het paspoort incl. visum ophalen van Lorgens. De mannen waren vanmorgen weer vroeg uit de veren en hervatte de battle.

Al vroeg zaten we aan het zwembad na het eten en hielden een klein werkoverleg met Marianne en Niels (de Texelaars) en hadden besloten om met elkaar naar de ambassade te gaan om vervolgens een bezoek te brengen aan Bresma 2, het kindertehuis voor de iets oudere kinderen. Voor Marianne en Niels belangrijk om het te bezoeken omdat hun oudste dochter daar vandaan komt en voor ons om een indruk te krijgen wat we vanuit de stichting voor hen zouden kunnen betekenen.

De mannen en de meiden hadden de grootste lol met elkaar in en om het water. Helemaal goed!

Even tussendoor. Heb je enig idee wat de vochtopname capaciteit is van de huidige luier. Ik ook niet precies. Maar het viel wel op als Lorgens het zwembad verliet, de badmeester een paar emmers water in het zwembad deed om het aan te vullen naar normaal niveau.

Om 13.00 uur in de startblokken om onze dagtrip aan te vangen. Daar was ie weer; our Franckie-boy!

Een zeer vlotte en rustige gang op de ambassade. Toch wel een beetje blij dat er geen complicaties waren bij het verkrijgen van het visum. Ik denk toch dat het te maken heeft dat we een zwarte USA president hebben, denk je niet? J

Toen Bresma 2.

Armoede, smerig, stinkend, veel te vol en natuurlijk een behoorlijke herrie.

We werden verwelkomd met een lied door alle kinderen gezongen. Redelijk netjes en geordend. Deze orde was vrijwel direct verdwenen toen de traktaties uit de zakken van ons kwamen. Als bijen op de honing! Het deed ons heel veel verdriet om te zien wat de omstandigheden zijn waarin deze kinderen moeten opgroeien. Erbarmelijk! Kan er geen luchtige opmerking over maken en wil dat ook niet, om te voorkomen dat de betekenis van ‘erbarmelijk’ daardoor wordt gebagatelliseerd. De slaapvertrekken in verval, sanitaire voorzieningen sterk in gebreke (ik zou er nog mijn … uit mijn broek durven halen) gebrek aan washandjes, handdoeken (absolute tip voor andere Bresma-gangers die hun kind gaan ophalen) een keuken bestaande uit potten op houtvuur en de binnenplaats waar de kinderen eigenlijk behoren te spelen was één grote waslijn.

- stilte, ter overpeinzing -

Op de terugweg geprobeerd om het straatbeeld een beetje vast te leggen vanuit de auto. En ondanks de omstandigheden en het staat in contrast met bovenstaande vonden we dat we een koude bier hadden verdiend. De meiden en Lorgens natuurlijk een heerlijk glas perensap en Li-Wei, tsja een grote chocolade ijs. De kinderen hadden zich zo goed gedragen in het tehuis. Het was voor hen drieën toch echt het definitieve afscheid van het leven in het kindertehuis. Ook zij hebben nog een aardige weg te gaan om te wennen aan een voor ons zo normaal leven deel uitmaken van een gezin.

Lorgens laat zeker aan ons zien wat hij gewend is. Niet je zin krijgen dan is het bijten, slaan, knijpen, gniepen, schoppen, jezelf op de grond werpen en je keel openzetten. Af en toe slaan de stoppen bij hem door en dan vraagt het engelengeduld om deze bui te om te zetten naar aanspreekbaar gedrag. Dergelijke buien zijn er vandaag 2 geweest. Eerlijk is eerlijk het is dan heel moeilijk om niet mee te gaan in zijn tempie. We moeten er ook wel om lachen hoor, want hij trekt dan volle zalen.

Inmiddels liggen de kerels te maffen en heeft Esther de koffer ingepakt. Morgen op pad. En dan een lange terugreis. We zijn heel nieuwsgierig hoe Lorgens zich gaat gedragen in het vliegtuig wanneer hij vast moet (fasten your seatbelts, please. We’re ready for takeoff) We gaan er maar vanuit dat hij alle registers open gaat gooien. Dan kan het alleen maar meevallen.

Eerst naar Miami (vluchtnummer AA822) en dan Amsterdam (MP646 aankomst +/- 10.40 uur)

Dat was ons laatste verslagje vanuit Haiti. Dikke kus van ons 4-tjes. Nou ja van ons drieën dan, want Lorgens moet van kusjes geven nog niks hebben. Dus niet àlles is waar wat ze over ‘die zwarten’ zeggen.

Ieder ontzettend bedankt voor al die lieve reacties in het gastenboek, de mails, de sms en de telefoon. Zo ver weg en dan voelt het toch heel dicht bij!

4 maart

Na een zeer rumoerige en daardoor erg korte nacht stonden Esther en ik om 5.30 naast het bed. De avond en nacht stonden in het teken van de darmkrampen van Li-Wei. Als hij dan weer zo’n aanval heeft is het zo aandoenlijk. Hij weet zich dan geen raad en slaat om zich heen als of hij een zwerm wespen te lijf gaat. In dit geval in de nacht was mijn lijf de zwerm. Ik heb er dan weliswaar geen bulten aan over gehouden maar de meppen kwamen soms goed aan. Lorgens heeft gelukkig nergens last van gehad en had een goede tuk gedaan.

Om 6.20 uur stond de chauffeur voor ons neus.

Even tussen door. Ik noem ‘m steeds chauffeur maar zijn naam is gewoon Franck. Dus vanaf nu voor de laatste dagen zal ik ‘m gewoon bij z’n naam noemen.

Afijn, daar stond Franck helemaal klaar om ons naar de Amerikaanse ambassade te brengen. Opvallend opnieuw bij Lorgens is dat hij vanaf het moment de auto in gaat, je zijn gedrag kan omschrijven als passief, bijna een beetje bang. Geen idee, althans niet te verifiëren bij hem, wat er in die kop van hem omgaat. Zat de gehele weg op schoot bij Esther en verroerde zich niet.

De route naar de ambassade was dwars door de stad heen. Op straat was het al enorm druk met verkopertjes van allerlei UnFO-goederen (undentified-not-flying-objects). Opnieuw heb ik dan de neiging om even uit te stappen en een beetje te scharrelen. Weer niet gedaan! Maar neem van ons aan dat ook dit straatbeeld uniek is. Er zijn natuurlijk overeenkomsten met de Aziatische straatbeelden die ons meer bekend zijn maar op de een of andere wijze is dit toch anders. Na een redelijke rit bij de ambassade gekomen zagen we de bui al hangen. Lange rijen voor de ingang met een te meten traagheid volgens de olympische spelen schilpadden en slakken. Wij in het voordeel want wij hadden een afspraak, jaha! En konden vrijwel vooraan in de rij gaan staan. Dan checkpoint Charlie, alsof je bij de douane bent. Zelfs onze Amerikaanse peuken (ja, wij roken nog) moesten we achterlaten. Voordeel van ons gezelschap was dat we 2 koters bij hadden. In dit geval maar niet gezegd dat het onze ‘terroristen’ waren, want dat woord ligt nogal gevoelig bij de Yanks, toch? Dat voordeel was dat bejaarden (inkoppertje, maar daar hoor ik nog niet bij) en ouders met jonge kinderen voorrang kregen in de rij. Goed hè, moeten ze bij Albert Hein en de Jumbo bij ons ook maar gaan invoeren op zaterdag tussen 9.00 en 10.00 (met uitzondering van de bejaarden natuurlijk)

Na binnenkomst, ik ga niet alles beschrijven hoor, hebben we 4 loketten aangedaan voor de prijs van één. Morgen mogen we Lorgens visum ophalen. Yes, weer een ritje door de stad!

Na het ophalen van de peuken wij weer de buitenlucht in. Wij de hekken uit. Dom. Is niet slim. Je moet uit veiligheidsoverwegingen je niet buiten de hekken bevinden, alleen op het moment dat jouw vervoer voor de ingang geparkeerd staat. Onze naïviteit was wel door ons zelf beloond met een peuk en een plaspauze van Li-Wei tegen de Amerikaanse ambassade.

Franck uiteindelijk ons weer opgepikt en zijn we weer door de straten van Port au Prince naar het hotel gereden.

Vanaf het moment dat we het hotel binnen kwamen was Lorgens weer helemaal terug in zijn actieve doen. Snel naar de kamer gelopen, de zwemspullen gepakt en afgezakt naar het zwembad waar de Texelaars reeds aan het poedelen waren.

Verder bestond de dag uit, wat zwemmen, spelen met de terreurgangers, kletsen, roddelen en weinig anders hoog niveau. De woordjes; nee, neehee, kappen, opzouten en stoppen, zijn het meest aangevinkt vandaag en we schatten in dat deze voorlopig hoog blijven scoren.

We zien ook de broers zich voor elkaar wapenen. Lorgens in zijn kindertehuizen-gedrag en Li-Wei vanuit territorium-defensie.

May the battle of social life continue!

3 maart

Vanochtend een ochtend zoals we inmiddels eerder hebben meegemaakt. Esther en ik om rond de klok van zes wakker en de terroristen om half zeven. Beiden in afwachting of wij een teken van leven vertonen en zo ja opgemerkt, dan is de dag direct in volle gang. Li-Wei sleurt zijn tekenblok uit zijn tas en Lorgens doet mee. Esther checkt de mails en het gastenboek en ik probeer twee mannen ieder op zijn eigen kunstwerken te laten concentreren. Deze route gaat na een kwartier in de wissel. Esther als scheidsrechter en ik de berichten.

De focus op het aankleden en het ontbijt.

Vandaag op het programma stond een herkansing om naar het bureau van Bresma te gaan voor het medisch dossier. Tevens een ontmoeting met de biologische vader van Lorgens.

Met Li-Wei moesten we de onderhandeling in. We konden van tevoren inschatten dat het voor hem een enorme opgave zou zijn om weer een dagdeel in de wachtstand te moeten staan. Geen vertier, geen vriendjes, geen zwemwater geen… noem maar iets voor hem, het was er niet. Voor ons beiden was het wel belangrijk dat we er met z’n tweeën zouden zijn. Uiteindelijk Li-Wei beloofd dat we na het bezoek aan het bureau voor hem chips zouden kopen (waar we het ook vandaan zouden halen!) Hij was om.

Wonder boven wonder was de chauffeur veel te laat. We hadden afgesproken om 10.30 uur en hij was er pas om 10.20 uur!! (haha) We schrokken ons de vinken! We moesten ons nog haasten! Een dergelijke ervaring moest terugbetaald worden. Dat zou niet lang op zich laten wachten; met garantie*!

Onderweg zag Li-Wei overal (!) verkopertjes van chips. Want volgens hem kwam alle chips van de wereld uit Haiti. Wij hadden ze niet opgemerkt. Wij zullen dit fenomeen natuurlijk wel even op laten nemen in de Wickipedia.

Het medisch dossier was niet aanwezig op het bureau maar werd terstond gehaald. Tenslotte onze afspraak, de vader van Lorgens, was toch nog niet gearriveerd.

Lorgens was nauwelijks van onze schoot af te houden. Hij was erg rustig in tegenstelling tot de drukte die hij daarvoor had tentoongespreid. Wij zelf hebben ons met ‘vermaakt’ met doe-spelletjes als ‘schipper-mag-ik-over-varen’ en varianten op dit thema. Uiteindelijk na een kleine twee uur na de afgesproken tijd (*de garantie) kwam de vader van Lorgens. De directrice was daarbij als tolk. Lorgens heeft relatief weinig gemerkt van het gesprek zittend op de schoot van zijn vader omdat hij in slaap was gevallen. Voor ons een waardevolle ontmoeting om nóóóóit te vergeten. Het opnemen van een dergelijk ontmoeting met een camera was, bij wijze van spreken, niet nodig. De registratie staat op onze biologische harde schijf.

Na het afscheid nemen, moesten we onze belofte aan Li-Wei zien te voldoen. Met de hulp van de chauffeur konden we een supermarkt vinden. De supermarkt is opmerkelijk rijk gevuld en staat in schril contrast met wat er buiten de veiligheidshekken plaatsvindt. We konden in ieder geval aan de wens van Li-Wei voldoen. Kittekat, chips en chocolade eieren.

In het hotel aangekomen werd Lorgens ook weer het mannetje vol branie en energie. Samen met Li-Wei het terras rond het zwembad geterroriseerd. Gunstig in dit geval was dat wij de enige badgasten waren. Het was niet echt geweldig weer om te zwemmen. Je kunt tenslotte de jongens echt geen plezier doen met een spannend boek van bijvoorbeeld de Da Vincicode. Temperatuur was wel redelijk maar de zon zat verscholen achter een dikke wolkenlaag.

We hebben ook kans gezien om de Nederlandse consul te spreken over zijn werk alhier en de projecten die hij ondersteunt. Hij heeft ons toegezegd alle medewerking te verlenen bij de werkzaamheden die wij gaan verrichten vanuit de stichting ten behoeve van de twee kindertehuizen, het mini-crediet-project en het voedingsprogramma voor de schoolgaande kinderen. Een mooie afsluiting zou ik zo zeggen voor deze bijzondere dag.

Morgen nog één verplicht onderdeel. Het scoren van een Amerikaans visum voor Lorgens om voor 4 uurtjes op dat grondgebied te mogen verblijven. Ook dat gaan we meemaken.

P.S.

Het vullen van het foto-album gaat maar steeds niet lukken. Dus je moet het nogsteeds stellen met datgene we wel hebben kunnen plaatsen.

2 maart

Op dit moment (20.30 uur lokale tijd) plenst, dondert en bliksemt het als een waanzinnige. Ik moet dan toch direct denken aan al die mensen in dit land. Waar houden ze zich schuil met dit weer. En dan de enorme hoeveelheid water door de straten wat dan al het vuil meeneemt naar de lager gelegen delen van de stad. En daar juist wonen de meeste mensen zonder een penny op zak of een fatsoenlijk dak boven het hoofd.

Wat een ontzettend rare dag was het!

Na een rumoerige nacht van de jongens, toch twee gezellige ponems bij het wakker worden. Vandaag zouden we een bezoek brengen aan het kantoor van de directie van het kindertehuis. Marianne en Niels (Texelse familie, zeg maar) zouden een bezoek brengen aan Bresma 1 en 2 (1 voor de kleintjes en 2 voor de oudere kinderen). De rit kon in een moeite door en dus afspraak met de chauffeur om 10.00 uur. Exact op de afgesproken tijd 10.50 uur (haha) kwam hij ons ophalen.

Aangekomen bij Bresma 1 werden Niels en Marianne (incl. hun beide dochters) verwelkomd door de staf van het tehuis. Wij verwachtte dat we door zouden rijden naar het bureau. Maar nee, die vlieger ging niet op. Afspraak ten kantore van de directrice ging niet door. Nah, daar sta je dan met je goede gedrag. Je kunt geen kant op en wij wilden persé niet meer een bezoek brengen aan het kindertehuis met Li-Wei. Hij had het eerste bezoek nou niet bepaald positief ervaren. Het bezoek afgelopen vrijdag was voor hem veel te lang, te lawaaierig en veel te druk.

Nogmaals wat moet je? De chauffeur moest naar het consulaat om de papieren op te halen en wij……….? Na wat vijven en zessen dan toch maar naar binnen. Weliswaar op een andere wijze dan vrijdag maar wel wat voorzichtig en beschermend voor Li-Wei. Lorgens ging eigenlijk meteen zo zijn eigen bekende weg. Nog geen 10 minuten waren we binnen de hekken of Lorgens werd onder handen genomen door de verzorgsters. Zijn haar moest volgens hun opnieuw gevlochten worden. Geweldig wat een bezigheid. Esther en ik keken elkaar aan met een blik van: dit gaat ons, en zeker mij, nóóit lukken. Priegelwerk van het hoogste niveau. Door deze actie konden we ook gelijk zien wat voor bos haar hij heeft. Wat een verschil met Li-Wei’s haar. Esther had bij de eerste ontmoeting met Li-Wei juist de gedachten dat het haar van hem nooit wat zal worden. (achteraf valt het allemaal wel mee, toch?)

Uiteindelijk hebben we ons opnieuw wel ‘vermaakt’ tijdens dit bezoek waarbij we voor Niels en Marianne wat extra foto’s hebben kunnen schieten. Gelukkig was de drukte niet zo aanwezig en leek er en beetje van orde te zijn waardoor het voor Li-Wei minder bedreigend was. We hadden met de chauffeur afgesproken dat hij ons zou komen oppikken om 13.00 uur. Precies op die afgesproken tijd, maar dan 35 minuten later, kwam hij voorrijden. Opnieuw waren de plannen gewijzigd. Het bezoek aan Bresma 2 niet gedaan maar daar voor in de plaats naar de fotograaf voor het maken van pasfoto’s van de kinderen i.v.m. aanvragen van het Amerikaanse visum. De fotowinkel was een goed bewaakt etablissement zodat het veilig lijkt. Helaas is de foto van Lorgens er één die je niet snel wereldkundig wil laten maken. Hij trekt een kop alsof hij de grootste drol van de aardbol er aan het uitpersen is. Tsjonge, jonge!

Na dit avontuur terug naar het hotel. Met elkaar afgesproken dat wij wel een biertje hadden verdiend, de meiden en Lorgens perensap, Li-Wei een grote ijs.

Van korte duur was het bezoek aan het zwembad vanwege de opkomende regen en wij wilden vandaag bijtijds aan tafel. Hoe dan ook de mannen waren ontzettend druk en niet te temmen. Dit gedrag duurde voort tot en met het eten. Om 19.00 uur onder protest van Lorgens ging zijn lampje uit.

1 maart

Opnieuw een dag voorbij. De twee jongens zijn de dag in hun slaap aan het verwerken. Ieder in zijn eigen bed. Buiten staat de ‘douche’ weer aan en Esther neemt even de gelegenheid om te lezen in een boek. Heerlijk is het weer om via het gastenboek en e-mail contact te hebben met onze vrienden en familieleden. Het is echt een feestje!

Vandaag de dag des Heren. Eigenlijk voor ons ‘de dag des heertje’. De strijd heeft een beginnetje gemaakt. Lorgens bepaalt. Althans die intentie heeft ie. Na 2 dagen kunnen we nu al melden dat deze black molly (weer eens wat anders dan een guppy) ons behoorlijk wat strijdige uurtjes zal gaan bezorgen. Als hij zijn zin niet krijgt wordt dat beantwoord met een sjago-gezicht waar menigeen van terug zou deinzen. Ook is er een start met betrekking tot de competitie tussen het aandacht krijgen en ontvangen bij Li-Wei. Yes! We gaan het allemaal meemaken.

Vanmorgen weer een rustige start met een ontbijt aan het zwembad. Zo decadent! We hadden ook de ontmoeting met onze zogenaamde reisgenoten. Een echtpaar van Texel die 2 dochters adopteren. Wij hebben elkaar eerder ontmoet en hebben natuurlijk erg frequent mail contact gehad sinds 31 juli 2007.

Na het ontbijt en de perikelen rondom het feit dat het bijhouden van de site niet allemaal even vlot verloopt was het weer Piscine-tijd. Zwembroeken aan en gaan met die banaan. Eerst even met Lorgens gewacht totdat hij zijn luier had gebruikt waarvoor deze bestemd is zodat we niet voor verrassingen kwamen te staan ten overstaande van nog ontbijtende hotelgasten.

Helaas voor vandaag kwam de regen iets eerder dan gepland waardoor we onze kamer eerder zijn gaan opzoeken.

Voor Li-Wei een goede gelegenheid om zich te vermaken met zijn DVD-tje Annie en voor ons de gelegenheid om Lorgens wat meer een op een te vermaken.

Wat we zeggen; hij heeft een geweldige kop en een charmante grijns maar een karakter die ook behoorlijk van zich laat horen en zien. Het resultaat einde van de middag was een jochie volledig over de zeik omdat hij geen toestemming kreeg om een koekje te eten (of zoiets) Dit had tot gevolg dat Li-Wei zich ook niet meer zo prettig ging voelen. Twee blèrende kinderen!

Goed uiteindelijk met een hoop fantasie de mannen tot bedaren gekregen zodat we toch gewoon konden gaan eten.

Tsja, kortom als je bovenstaande leest dan is het een weinig spannende dag geweest. Nou dat klopt wel maar het heeft bij ons toch nog behoorlijk wat energie opgevreten.

Wat wij beiden erg jammer vinden is dat we het land, de straat de mensen van Haiti niet kunnen ervaren. We hebben de neiging, althans ik, om de straat op te gaan en effe lekker tussen de mensen te gaan lopen en wat rond te kijken. Helaas is dat niet mogelijk uit veiligheids overwegingen. Het is wat onrustig in de stad. Wij merken het een klein beetje omdat er nu meer bewaking rond het hotel aanwezig is. Ik kan me bedenken hoe frustrerend het moet zijn voor het land en haar bewoners om op deze wijze te moeten leven. Ook is het jammer voor ons om reden dat we ook iets tastbaars mee willen nemen naar huis voor Lorgens. Al was het maar een souveniertje of iets. Het zij zo.

28 februari 2009

Rustdag. Vandaag geen verplichtingen alleen aan ons zelf.

Na een erg moeilijke dag en avond was het slapen voor ieder van ons weer effe anders. Je let toch wat meer op de nieuwe geluiden en ademhalingen. Daarnaast regende het buiten extreem hard. Menig mens zou willen dat ie zo’n geweldige douche in huis zou hebben! Li-Wei was ontzettend onrustig in zijn slaap. Hij had een hoop te verstouwen na gisteren.

Wat ik al zei; rustdag.

Lorgens bleef stil in zijn bed liggen totdat wij hem eruit haalde (voorbeeldig!) Echter we merkte al dat hij niet bien (fr) was. Dat uitte zich in een hoeveelheid stront waar een koe van zou schrikken. Bij het ontbijt wilde hij niet eten en drinken. Dat bevreemde ons ten zeerste omdat wij gisteren gezien hadden wat de hoeveelheid eten was dat hij in een korte tijd kon verorberen. Hij was hangerig en voelde zich niet op zijn gemak. Dat deed ons besluiten om de aandacht vandaag of in ieder geval voor de ochtend te verdelen. Esther ging met Lorgens aan de slag en ik stortte me op Li-Wei. Li-Wei mocht vandaag ‘alles’ bepalen. Dus ……. Zwemmen; mijn grootste hobby?!

Het weer is heerlijk, de zon volop aanwezig en de verbrandingfactor was hoog. M.a.g. een vuurrode neus en een paar lekkere gefrituurde knieën.

Begin van de middag was Lorgens iets beter te spreken en drinken ging gelukkig ook vooruit. Met zijn pootjes in het zwembad gezet. Niet verder dan zijn voeten, want mócht die sphincter in zijn broek open gaan dan zou dat tot gevolg hebben dat het zwembad omgetoverd zou worden tot gierput. Li-Wei vermaakte zich met andere kinderen en wij lette om beurten op onze nieuwe aanwinst.

Ook was deze rustdag noodzakelijk om de indrukken van gisteren een beetje een plekje te geven. Onwisbare indrukken van het kindertehuis. Voor ons een heel goede reden om de stichting flink te gaan opkrikken.

Om een beetje beeld te schetsen van het kindertehuis. Het was slecht onderhouden, oud, het stonk, er zijn te veel kinderen voor het aantal vierkante meters en verzorgsters. Het wasgoed op de hand gedaan, lijnen vol. Een keuken; al laat je een peloton schoonmaakdiva’s hierop los het resultaat blijft ver van hygiënisch. Dit beeld is niet om kritiek te geven. Want wij zijn onder de indruk van de vrouwen die daar het werk verzetten. Maar het schiet aan alles, menskracht en middelen, tekort.

Dit overpeins je dan in je luxe hotel, met zwembad en aan niets te kort. Oneerlijk verdeeld?!

Vanavond lekker op Hollandse tijd gegeten zodat die twee knullen ook op tijd hun mandje in konden. Li-Wei, moeten we even kwijt hoor, gedraagt zich echt als de grote broer van Lorgens. Hij doet het echt heel goed. We zijn beretrots op die vent!

Nieuwe ervaring. Je zegt tegen Lorgens, nu ga je slapen, je geeft ‘m een dikke kus op die bolle wangen en plof….. hij ligt met zijn ogen dicht. Met Li-Wei moesten we natuurlijk nog even evalueren voordat hij bezwete lijf ten ruste ging leggen.

Voor ons tijd om effe iets anders te doen dan opvoeden.

Inmiddels zijn we er nu al achter dat Lorgens een jochie is wat niet zo maar doet wat je graag zou willen. En dat is heeeeeeel zachtjes uitgedrukt.

27 februari ’09

Even een kort verslag van onze eerste dag als gezin bestaande uit 4 personen.

Om 9.00 uur zou de chauffeur ons op komen halen. Maar ja, Haitiaanse afspraak tijd moet je wat ruimer nemen. Dus ruim over half tien vertrokken we naar Bresma.

Bij binnenkomst stond Lorgens al op ons te wachten en begroette ons met een geweldige lach op zijn toet. Hij ziet er erg goed uit. We hebben het idee dat hij het eten van zijn mede-tehuis-genoten de afgelopen maanden tot zich heeft genomen. Hij is fors! Zijn haar stevig in de vlechten en de wimpers gekruld. Aandoenlijk is het juiste woord.

Er was geen sprake van een overdracht. Het was rommelig en ongeorganiseerd. Omdat het zo was gaf ons dat ook de gelegenheid om overal in het tehuis binnen te lopen en foto’s te nemen.

Voor de kinderen in het tehuis hadden we 3 koffers vol met medicijnen, medische middelen, kleding en ander materiaal voor de dagelijkse verzorging bij ons. Voor een aantal kinderen die wachtend zijn om naar Nederland te komen hadden we van de adoptie ouders kadootjes mee.

Li-Wei heeft alle kinderen voorzien van rozijntjes, kapitein koek, ballon en ballen. Hij deed het heel goed. Ook voor hem was dit zeer indrukwekkend. Lorgens liep alsof het een gewone dag was totdat hij in de gaten kreeg dat het vanaf vandaag echt anders zal zijn. Hij werd daarop stil en liet het allemaal over zich heen komen.

Na een bezoek aan de directrice (waar we te horen kregen dat het inreisvisum in orde was en op het consulaat lag. YES!) zijn we naar het hotel terug gegaan.

Lorgens was bij het zwembad in slaap gevallen terwijl Li-Wei zijn eigen voorstelling Piet Piraat speelde.

Nu liggen ze beide in diepe slaap. Voor hen en ons een bijzonder bewogen dag. Heel veel indrukken, emoties, blijdschap, verdriet, onzekerheden en erg vermoeiend. Over deze laatste zin is werkelijk een boek te schrijven.

25 februari ’09

De start van onze reis naar Haiti is begonnen!

Ad kwam ons rond de klok van 10.00 uur ophalen en zag aan onze gezichten dat we wel wat gespannen waren. Op de een of andere hebben we altijd met vakanties enzo, de twijfel of we wel alles bij ons hebben. En dan met name de belangrijke zaken.

Op Schiphol aangekomen, konden we gelijk inchecken. Effe een bakkie leut nemen en toen de douane door. Raar, maar op dat moment realiseerde ik me, dat wanneer we weer door de douane van Schiphol komen dat we dan in heel andere omstandigheden zijn. Dat moment van afscheid roept toch wat waterlanders op.

Tijdens het rondje taxfree shoppen werd ons duidelijk dat er een vliegtuig van een Turkse maatschappij was gecrasht waarbij er op dat moment niet duidelijk was hoe ernstig de situatie was. Wat de consequenties zouden zijn voor onze vlucht bleef ook onduidelijk. Ieder die buiten Schiphol vertoefde was beter op de hoogte dan wij. We hadden niets gemerkt.

Bij de laatste check voor dat we het vliegtuig in gingen nog met wat mensen contact gehad. En toen was het zover…… het vliegtuig in. Voor degene die wil weten wat voor type kist het was moet dat maar opzoeken. Mazzel, heel veel lege plaatsen. Dus ruimte voor iedereen.

Li-Wei was helemaal op zijn plaats. Was niets te beroerd om het cabinepersoneel te helpen met afval op te halen en cadeautjes te geven die hij kort daar voor had gemaakt. M.a.w. hij pakte de jongens en meiden weer in met zijn charme-offensief.

11 uur vliegen is toch wel lang hoor! Maar we hebben het gered. De eerste trip naar Amerika was gerealiseerd. En complimenten aan Li-Wei. Hij heeft zich heel goed vermaakt. Zelfs zonder de DVD-speler. (ja dat was wel goed waardeloos. Deed dat kreng het gewoon niet!) Miami moet een geweldige stad zijn met veel zuidelijke invloeden en een geweldig uitgaansleven, maar niet voor ons. Lokale tijd 18.00 uur kwamen we aan maar voor ons was het 00.00 uur. Brak. Dat is het juiste woord. Het hotel staat op het vliegveld. Dus kat in het bakkie. Lokale tijd 19.00uur donderden we met z’n allen het bed in. Maar ja, als je gewend bent om 6 uren te slapen, dan is 1.00 uur ’s nachts de tijd dat je wakker wordt. Dan realiseer je je ook dat je nog minstens een dergelijk nachtrust van 6 uur voor de boeg hebt voordat het daglicht wordt. Goed dondert niets. Zo zijn we wat langer bewust geweest van het feit dat we in Amerika zaten.

Vroeg uit de veren en ons opmaken voor de laatste kilometers in de lucht. Ook daar vlot ingecheckt en een ontbijtje gescoord. Op naar checkpoint douane. Helemaal geweldig vond Li-Wei dit. Niet alleen de rugtas en riem moesten gescand worden ook de schoenen moesten op de band. ‘Dat is wel gek hè Paul, mama!’

Toen het vliegtuig opgezocht. Berendruk! Kist tot aan de nok gevuld! Ook zaten we wat verdeeld. Voor die 2 uurtjes hebben we er geen punt van gemaakt. Het zij zo.

Port au Prince, een tropisch warm en muzikaal onthaal. Helemaal gezellig zo. Opnieuw de douane-check en opnieuw de voorrangsregel die we eerder hadden ervaren in Miami. Als je een klein kind bij je hebt mag je de verkorte procedure in.

We hadden van de NAS gehoord dat we vooral niet buiten de poort van het vliegveld moesten gaan en dat we op de chauffeur binnen moesten wachten. Hebben we ook wel grotendeels gedaan. En ja het was er erg druk met mensen die iets wilden verdienen aan ons. Maar extreem… nee. Niet anders dan waar we bekend mee waren bij onze andere reizen.

De chauffeur bracht ons naar het hotel. Onderweg heel veel armoede gezien. Niet plezierig om te aanschouwen. Ondanks dat we dergelijke ervaringen hebben voelde dit toch wel iets anders.

Het hotel. Helemaal goed. Vriendelijke mensen, leuk opgebouwd en een zwembad! Kamer een beetje klein. Dat zwembad was wel de uitdaging voor Li-Wei op het moment dat we binnen waren. Hij was nauwelijks tegen te houden. Dus na een ruime half uur lagen we er in.

Nu, na het eten van een pizza en broodjes is het stil achter me. Zo ook ligt Esther te slapen. Ze had de intentie wat te gaan lezen.

Morgen de dag.

Om 9.00 uur (15.00 uur in Nederland) zal de chauffeur ons komen halen om naar Bresma te brengen. Spannend is het! We hebben er zin an! Tot morgen of zo