'Maybe I robbed a mother of her child'

(Google Translation)

'Maybe I robbed a mother of her child'

Adoptees and their parents consider a lawsuit against the State after irregularities in adoptions from an Indonesian children's home.

Anouk Eigenraam

May 30, 2018 at 22:49

Joke Kraaij with her daughter Sriwarni adopted in Indonesia.

Foto Merlijn Doomernik

Unsuspecting Marius and Marjan Kooistra at the end of March were watching the television broadcast "Adoption Treachery" by Zembla , about irregularities in adoptions from Indonesia. They were shocked when 'Kasih Bunda' passed by. That was the children's home from where they adopted their now 37-year-old twins in 1981.

"Immediately we told our boys that they had to watch the broadcast", says Marjan. "Marijn just about exploded. We immediately browsed all the adoption papers and there was also the name of the intermediary who is depicted as unreliable in the broadcast. That was scary again. "

Especially son Marijn is completely upset, says Marius. "He wonders: have I been sold?" The brothers are going to do a DNA test. "They and we have always found that they are so incredibly not similar. But you think: they will be two-egg twins. Now there is doubt about it. "

"I feel like the soil has been beaten away under my existence."

As a complainant, the Kooistra family joined the initiative of jurist Dewi Deijle, who was also adopted from Indonesia, who researches legal action against the Dutch government on behalf of the My Roots foundation. My Roots has been helping adoptees to find their families in Indonesia for years and regularly encountered fraud.

At the end of April, the foundation held a meeting at the Indonesian embassy in The Hague. It became clear how much the broadcast of Zembla has brought out among the more than sixty attendees. "I feel like the bottom of my life has been beaten away," a man in his forties told me, and he burst into tears.

Zeitgeist

It is a feeling that Joke Kraaij and her husband Kees recognise. They have joined the claim as interested parties. In 1981 they adopted a baby, their now 37-year-old daughter Sriwarni, through the Foundation Child and Future (Kind en Toekomst SKET). They had a three-year-old son, but Joke always wanted to adopt. "It was the zeitgeist that there were so many children in the world who needed help."

When their daughter wanted to find her family in Indonesia a few years ago, the Kraaijs assumed it would be a simple job. Joke: "I had all the information, I thought we also had a picture of her mother."

Soon it turned out to be far from simple. After many detours, the half-sister of Sriwarni was found. "Their father died, where Sriwarni's mother was, the half-sister did not know. She knew that the woman in the picture was absolutely not Sriwarni's mother."

Although Sriwarni does not blame her mother, Joke still feels guilty: "As an adoptive parent, I find myself on the questioning side; because there was so much demand, there also had to be an offer. I really thought I was helping a child, now I'm almost ashamed. That I may have robbed a mother of her child and my child of her mother, that is agonisingly painful. "

Jurist Deijle wants the state to acknowledge that it was culpably negligent. "Already in the seventies BIA, the official body that coordinated the adoptions, warned about abuses", says Deijle. "It was a recurring subject at the Parliament."

"That I may have robbed a mother of her child and my child of her mother, that is agonizingly painful."

For example, VVD member Ed Nijpels repeatedly called for legislation as a member of parliament because "importing peanuts was subject to more regulations" than the adoption of a foreign child. Indonesia also required better supervision and control. But the Ministry of Justice found that adoption mediation had to be left to the 'private initiative'. Indonesia ended the adoptions in 1983 to prevent illegal practices.

Deijle thinks that the Dutch government has seriously neglected its "duty of care and information". Marjan Kooistra: "At that time there were already articles in the newspapers that a child was stolen from Kasih Bunda. But if the government does not even warn you, you assume that it is an incident. "Joke Kraaij:" You can not lie and cheat people like that? There has never been any doubt expressed towards us. At that time the propaganda was only that you were doing a good thing if you adopted. "

Deijle also demands that the government will contribute financially to what she calls "truth finding": quests by adoptees. Because of the limited information, these are a costly affair. For example, the Kraaijs will soon be distributing hundreds of euros to flyers in the area where they suspect that Sriwarni's mother lives or lived.

Distant reaction

The daughter of Karin and Joop Michel is already spending a lot of money on her search for family. The Michel couple adopted Manon (38) in 1980 through SKET, on the advice of the BIA. They were under the impression that the file of their daughter contained sufficient information when she decided to contact her family a few years ago. It is now clear that names are not correct, possibly false, similar addresses given; some have never even existed.

Karin: "We have already contacted SKET a few times, but we got a very distant reaction: that not being able to find the biological family does not mean that there were inaccuracies during the adoption procedure. So now we are addressing the government. "

The wait is for the government's response. If it rejects the claim, Deijle, the six parents and their children will not exclude a lawsuit against the state. Deijle is not the only one, other adoptees from Sri Lanka are investigating the same option with lawyers.

The Michels find it unimaginable that they have to walk this road. "In fact, this is extremely private. But it is so nasty that we have to come out with this. We want those responsible who have violated the law to pay for this. "

====================================

‘Misschien heb ik een moeder van haar kind beroofd’

Adoptie Geadopteerden en hun ouders overwegen een rechtszaak tegen de staat na misstanden bij adopties uit een Indonesisch kindertehuis.

Anouk Eigenraam

30 mei 2018 om 22:49

Joke Kraaij met haar in Indonesië geadopteerde dochter Sriwarni.

Foto Merlijn Doomernik

Nietsvermoedend zaten Marius en Marjan Kooistra eind maart naar de televisieuitzending ‘Adoptiebedrog’ van Zembla te kijken, over misstanden rond adopties uit Indonesië. Ze schrokken toen ‘Kasih Bunda’ voorbijkwam. Dat was het kindertehuis waar zij in 1981 hun nu 37-jarige tweeling adopteerden.

„Meteen appten we onze jongens dat ze de uitzending moesten terugkijken”, vertelt Marjan. „Marijn ontplofte zowat. We hebben meteen alle adoptiepapieren doorgespit en daarin stond ook de naam van de tussenpersoon die in de uitzending als onbetrouwbaar afgeschilderd wordt. Dat was opnieuw schrikken.”

Vooral zoon Marijn is helemaal van de kaart, zegt Marius. „Hij vraagt zich af: ben ik verkocht?” De broers gaan een DNA-test doen. „Zij en wij vonden altijd al dat ze zo ontzettend weinig op elkaar lijken. Maar je denkt: ze zullen een twee-eiige tweeling zijn. Nu is daar twijfel over ontstaan.”

„Ik voel me alsof de bodem onder mijn bestaan is weggeslagen.”

De familie Kooistra heeft zich als klager aangesloten bij het initiatief van juriste Dewi Deijle, ook in Indonesië geadopteerd, die namens de stichting Mijn Roots juridische stappen onderzoekt tegen de Nederlandse overheid. Mijn Roots helpt al jaren in Indonesië geadopteerden naar hun familie te zoeken en stuitte daarbij geregeld op fraude.

Eind april hield de stichting een bijeenkomst op de Indonesische ambassade in Den Haag. Daar werd duidelijk hoeveel de uitzending van Zembla heeft losgemaakt onder de ruim zestig aanwezigen. „Ik voel me alsof de bodem onder mijn bestaan is weggeslagen”, vertelde een man van een jaar of veertig en hij barstte in tranen uit.

Tijdgeest

Het is een gevoel dat Joke Kraaij en haar man Kees herkennen. Zij hebben zich als belanghebbenden aangesloten bij de claim. In 1981 adopteerden zij via de Stichting Kind en Toekomst (SKET) een baby, hun nu 37-jarige dochter Sriwarni. Ze hadden een driejarige zoon, maar Joke wilde altijd al adopteren. „Het was de tijdgeest dat er zoveel kinderen op de wereld waren die hulp nodig hadden.”

Toen hun dochter een paar jaar geleden haar familie in Indonesië wilde vinden, namen de Kraaijs aan dat het een eenvoudig klusje zou zijn. Joke: „Ik had alle informatie dacht ik, ook hadden we een foto van haar moeder.”

Al snel bleek het allerminst simpel te zijn. Na veel omwegen werd de halfzus van Sriwarni gevonden. „Hun vader bleek overleden, waar Sriwarni’s moeder was, wist de halfzus niet. Ze wist wel dat de vrouw op de foto absoluut Sriwarni’s moeder niet was.”

Lees ook: De schaduwzijde van adoptie

Al neemt Sriwarni haar moeder niets kwalijk, toch voelt Joke zich schuldig: „Als adoptieouder bevind ik me aan de vragende kant; omdat er zoveel vraag was, moest er ook aanbod zijn. Ik dacht echt een kind te helpen, nu schaam ik me bijna. Dat ik misschien een moeder beroofd heb van haar kind en mijn kind van haar moeder, dat doet ondraaglijk pijn.”

Juriste Deijle wil dat de staat erkent dat hij verwijtbaar nalatig is geweest. „Al in de jaren zeventig waarschuwde het BIA, de officiële instantie die destijds de adopties coördineerde, voor misstanden”, zegt Deijle. „Het was een terugkerend onderwerp aan het Binnenhof.”

„Dat ik misschien een moeder beroofd heb van haar kind en mijn kind van haar moeder, dat doet ondraaglijk pijn.”

Zo drong VVD’er Ed Nijpels als Kamerlid herhaaldelijk aan op wetgeving omdat „het importeren van pinda’s aan meer voorschriften gebonden” was dan de adoptie van een buitenlands kind. Ook Indonesië vroeg beter toezicht en controle. Maar het ministerie van Justitie vond dat adoptiebemiddeling moest worden overgelaten aan het ‘particulier initiatief’. Indonesië beëindigde in 1983 de adopties om illegale praktijken te voorkomen.

Deijle vindt dat de Nederlandse regering haar „zorg- en informatieplicht” ernstig heeft verwaarloosd. Marjan Kooistra: „In die tijd stonden er wel stukken in de krant dat een kind was gestolen uit Kasih Bunda. Maar als de overheid je niet eens waarschuwt, ga je er vanuit dat het een incident is.” Joke Kraaij: „Je kunt mensen toch niet zo voorliegen en bedriegen? Er is nooit enige twijfel tegen ons uitgesproken. De propaganda was in die tijd alleen maar dat je zo goed bezig was als je adopteerde.”

Deijle eist ook dat de overheid financieel gaat bijdragen aan wat ze „waarheidsvinding” noemt: zoektochten van geadopteerden. Die zijn door de geringe informatie een kostbare aangelegenheid. Zo laten de Kraaijs binnenkort in het gebied waarvan het vermoeden is dat Sriwarni’s moeder daar woont of woonde, weer voor honderden euro’s aan flyers verspreiden.

Afstandelijke reactie

Ook de dochter van Karin en Joop Michel is al veel geld kwijt aan haar zoektocht naar familie. Het echtpaar Michel adopteerde Manon (38) in 1980 via de SKET, op advies van het BIA. Zij verkeerden in de veronderstelling dat het dossier van hun dochter voldoende informatie bevatte toen ze een paar jaar geleden besloot contact met haar familie te willen. Inmiddels is duidelijk dat namen niet kloppen, mogelijk vals zijn, zo ook opgegeven adressen; sommigen hebben zelfs nooit bestaan.

Karin: „Er is al een paar keer contact gezocht met de SKET, maar we kregen een heel afstandelijke reactie: dat het niet kunnen vinden van de biologische familie niet wil zeggen dat er onjuistheden plaatsvonden tijdens de adoptieprocedure. Dus nu richten we ons tot de overheid.”

Lees ook: ‘Tweede Kamer, doe onderzoek naar wantoestanden adoptie’

Het wachten is op antwoord van de regering. Als die de claim afwijst, sluiten Deijle, de zes ouders en hun kinderen een rechtszaak tegen de staat niet uit. Deijle is niet de enige, andere geadopteerden uit Sri Lanka onderzoeken dezelfde optie met advocaten.

De Michels vinden het onvoorstelbaar dat ze deze weg moeten bewandelen. „In feite is dit uiterst privé. Maar het is zo onverkwikkelijk dat we hier wel mee naar buiten moeten komen. We willen dat de verantwoordelijken die de wet hebben overtreden hiervoor boeten.”

”