Report meeting World Children ..
This summer I was approached by a Master's student in Educational Sciences at Leiden University. In collaboration with, among others. The Wereldkinderen Foundation hoped to learn more about international adoption in the Netherlands. Her goal was, as a neutral third party, to gather information about the context of intercountry adoption in Bangladesh in the 70s and 80s. This student wanted to try to collect a wide range of opinions and stories from different sources. She came to me through my blogs that I wrote about Bangladesh and adoption. She said that she had read my blogs with pleasure. She wanted to hear my story and ask me some questions and if she could use some information from me. Upon hearing that she did this in collaboration with Wereldkinderen, I became a bit skeptical. Wereldkinderen was not so loved by many adopted people and I also had my thing with Wereldkinderen. She asked if I knew more people who wanted to participate in this. I'd look for her. But not everyone was eager to lend his / her cooperation. She was sorry, but after I explained why, she understood. The invitation to a meeting follows. I didn't know they gave them a meeting for this either. Wereldkinderen wanted to invite all adopted people from Bangladesh to present their findings they have made in recent months to us. What findings? And what do they have for something new that we don't know yet? I would go. I later doubted, also because world children were vague about this gathering. And it wasn't next door. After I had spoken to the student last Monday, I decided to go to the meeting on Wednesday 27 November. With the knowledge that there will be nothing new. But yes, the miracles are not over yet! After a journey of 2.5 hours I arrive at Wereldkinderen in The Hague. I thought I would see black from the bengal who had all come to this meeting. But unfortunately, I only saw 7 brown heads, while we are really with 500 .. the turnout was therefore very thin. The opening.. The director of Wereldkinderen, who was also new there, opened the meeting. Was he a director? I wondered. I didn't really see anyone standing there radiating authority, standing firmly in his shoes and knowing what he was talking about. No, none of this! I found him nervous and confused.
The first speech was made by the master student. From the week when I had her on the phone, she told me she was quite upset, mainly because there was so much negative about this meeting. But she did well. What I found unfortunate was that she summarized the information she got from my blogs in one go. On the contrary, she could have made a story out of it and elaborated on it. In her story, I also missed examples of the misunderstandings that existed during the adoptions. Or sharing the experiences of adopted people. I also indicated this to her. They could not obtain information from former Wereldkinderen employees, unfortunately they are no longer there. From a few people, such as Dr. Preger, a doctor who worked in Bangladesh, could also have approached them and obtained interesting information. By the name Dr. They all looked a little sheepishly at Preger. A missed opportunity for World Children. Mr Manzur was blamed for everything and what is the share of World Children? They still act as if they know nothing. DNA database .. An adopted from India, who works at Fiom, told about her own adoption, the search and DNA database. How or what you can do, where you need to be, etc. I found it boring and long-winded. Also because we have been working on this for so long. This entire meeting was one big child's play. Wereldkinderen could have done much more than what they have done so far. Tips for the next meeting .. first check everything out, get the most out of it. Make an inventory of the needs of the adopted and respond to this again. Several adopted people interview, tell their story, try to reach more people, etc ... so enough learning points for Wereldkinderen. Adoption remains a sensitive topic with many adopted people and everyone experiences it differently and everyone deals with it in his / her own way. There is a lot of anger and frustration at various authorities .. Because do you know what adopters would really want? The magic word: RECOGNITION! That World Children take on their responsibilities and can admit that they made mistakes at the time. Then maybe there is a possibility for a cooperation between World Children and the adopted ones ..
Dutch:
Verslag bijeenkomst Wereldkinderen..
Van de zomer werd ik benadert door een masterstudent Pedagogische Wetenschappen aan de Universiteit Leiden. In samenwerking met oa. Stichting Wereldkinderen hoopte ze meer te leren over interlandelijke adoptie in Nederland. Haar doel was, om als neutrale derde partij, informatie te verzamelen over de context van interlandelijke adoptie in Bangladesh in de jaren 70 en 80. Deze student wilde proberen om hierbij een breed scala aan meningen en verhalen te verzamelen van verschillende bronnen.
Via mijn blogs die ik over Bangladesh en adoptie heb geschreven, is ze bij mij terecht gekomen. Ze vertelde dat ze met veel plezier mijn blogs had gelezen. Ze wilde mijn verhaal horen en wat vragen aan me stellen en of ze wat informatie van mij mocht gebruiken. Bij het horen dat ze dit in samenwerking met Wereldkinderen deed, werd ik een beetje sceptisch. Wereldkinderen was namelijk niet zo geliefd bij vele geadopteerden en ook ik had zo mijn ding bij Wereldkinderen. Ze vroeg of ik nog meer mensen wist die hier aan mee wilden werken. Ik zou voor haar kijken. Maar niet iedereen stond te springen om zijn/haar medewerking te verlenen. Ze vond het jammer, maar nadat ik had uitgelegd waarom, begreep ze het wel.
De uitnodiging voor een bijeenkomst volgt. Ik wist niet dat ze ze hier ook een bijeenkomst voor gaven. Wereldkinderen wilde alle geadopteerden uit Bangladesh uitnodiging om hun bevindingen die ze de afgelopen maanden hebben gedaan, aan ons presenteren. Welke bevindingen? En wát hebben ze voor iets nieuws wat wij nog niet weten? Ik zou gaan. Later twijfelde ik, ook omdat wereldkinderen vaag over deze bijeenkomst was. Én, het lag niet naast de deur.
Nadat ik de studente afgelopen maandag had gesproken, besloot ik toch om woensdag 27 november naar de bijeenkomst te gaan. Met de medeweten dat er niets nieuws zal zijn. Maar ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Na een reis van 2,5 uur kom ik bij Wereldkinderen in Den haag aan. Ik dacht dat ik zwart van de bengalen zou zien die allemaal op deze bijeenkomst af waren gekomen. Maar helaas, ik zag maar 7 bruine koppies, terwijl we toch écht wel met z'n 500 zijn.. de opkomst was dus bijzonder duntjes.
De opening..
De directeur van Wereldkinderen, die daar ook nieuw was, opende de bijeenkomst. Was hij een directeur? Vroeg ik me af. Ik zag nou niet bepaald iemand staan die gezag uitstraalde, stevig in zijn schoenen stond en wist waar hij het over had. Nee, niets van dit alles! Ik vond hem zenuwachtig en warrig overkomen.
De eerste speech werd door de masterstudente gedaan. Van de week toen ik haar aan de telefoon had, vertelde ze dat ze er best tegen op zag, vooral doordat er zoveel negatief gereageerd werd over deze bijeenkomst. Maar ze heeft het goed gedaan hoor. Wat ik jammer vond, is dat ze de informatie, die ze uit mijn blogs heeft gehaald, in één keer opsomde. Ze had er juist meer een verhaal van kunnen maken en er dieper op in kunnen gaan. Verder miste ik in haar verhaal, voorbeelden van de misverstanden die er tijdens de adopties waren. Of het delen van ervaringen van geadopteerden. Dit heb ik ook aan haar aangegeven. Informatie van oud medewerkers van Wereldkinderen konden ze niet verkrijgen, die zijn er helaas niet meer. Van een paar personen, zoals Dr. Preger, een arts die in Bangladesh werkte, hadden ze ook kunnen benaderen en interessante informatie kunnen verkrijgen. Bij de naam Dr. Preger stonden ze ons allemaal een beetje schaapachtig aan te kijken. Een gemiste kans voor Wereldkinderen. De heer Manzur kreeg overal de schuld van en wat is het aandeel van Wereldkinderen? Die doen nog steeds of ze van niets weten.
DNA database..
Een geadopteerde uit India, die bij het Fiom werkt, vertelde over haar eigen adoptie, de zoektochten en dna database. Hoe of wat je kan doen, waar je moet zijn, enz.. Ik vond het saai en langdradig. Ook omdat wij hier zelf al zo lang mee bezig zijn.
Deze hele bijeenkomst was één grote kinderspel. Wereldkinderen had hier veel meer uit kunnen halen dan wat ze tot nu toe hebben gedaan.
Tips voor een volgende bijeenkomst..
eerst eens alles goéd uitpluizen, het onderste uit de kan halen. Inventariseren wat de behoeften zijn van de geadopteerden en hier weer op inspelen. Verschillende geadopteerden interviewen, hun verhaal vertellen, meer mensen proberen te bereiken, enz... genoeg leerpunten dus voor Wereldkinderen.
Adoptie blijft een gevoelig onderwerp bij vele geadopteerden en iedereen ervaart het weer anders en gaat ieder op zijn/haar manier mee om. Er is veel boosheid en frustratie naar verschillende instanties..
Want weet je wat geadopteerden nu écht zouden willen? Het magische woord: ERKENNING! Dat Wereldkinderen hun verantwoordelijkheden opzich nemen en kunnen toegeven dat ze destijds fouten hebben gemaakt. Dán is er misschien een mogelijkheid tot een samenwerking tussen Wereldkinderen en de geadopteerden..