Adopted children find their family through DNA: 'my mother has always been looking for me'

Two Haitian adoptees found their biological family in Haiti through a DNA project. In both cases, the children in the 1980s appear not to have been consciously given up for adoption. Their biological family has never stopped looking for them ever since.

Nieuwsuur last year investigated adoptions from Haiti and found that on the Caribbean island many parents have given their children to Catholic nuns, who promised them that the children would be educated and fed and then return to their families. But after a while the children turned out to have been adopted abroad.

Volunteers from Plan Kiskeya collected DNA from relatives of missing children in the town of Jacmel in May last year. So two DNA matches have now emerged from that meeting. One of them is Louis Wietzes who came to the Netherlands in 1988. "I never had much need to find my biological family. My adoptive parents had been told that my mother couldn't take good care of me and had taken me to an orphanage. I didn't know what a search would bring me."

Dumbfounded

This will change when Wietzes lands on the Plan Kiskeya website in April. "I looked around a bit on that website and suddenly saw my own Haitian surname on the photo of a woman looking for her son, whose first name matched one of my first names. Only the place of birth was wrong."

Although he doubts whether it will yield anything, Wietzes orders a DNA kit and also sends his DNA material to the international database containing his biological family.

When the result comes, he is stunned. "It was my mother. It was so strange. It is very nice to know that she is still alive and apparently looking for me. But the story was different than I had always believed." Wietze's biological mother appears to have given him to nuns who would take care of him. But if she wants to pick him up after a year, he has been adopted abroad.

Long walks and nuns

Wietzes is still confused about the result. "My father and mother have always been sad that I was not there, that has been very present for them. But the other way around it has been a lot less."

He now has regular contact with his mother and brothers and sisters. "I plan to go there in December, if circumstances allow. My mother is elderly, it would be nice if I could still meet her."

“

Until the DNA match, my brother and I didn't even know if we had any brothers or sisters.

Robbert Blokland

Robbert Blokland, who was adopted together with his twin brother in the 1980s, has also delivered a match for the DNA project. "We came to the Netherlands when we were three years old. I have no active memories of Haiti, but when I was little I always talked about long walks and nuns."

Blokland appears to have been adopted to the Netherlands via the nuns and an orphanage, just like Wietzes. "I've always been told that my biological parents couldn't take care of us and we were therefore relinquished. I also had no reason to think otherwise."

Yet that appears to be the case. After previous searches were fruitless, Blokland registers with Plan Kiskeya's DNA project. "In December I came across the Nieuwsuur broadcast about adoptions from Haiti. Then a lot of things fell into place. I quickly requested a DNA kit."

'My mother always kept looking for me'

Just two weeks after he submitted his DNA, Blokland receives an email. "The e-mail came in at half past eight in the morning when I was at work. I wanted to wait until five and open it at home, but of course I couldn't."

He appears to have a DNA match with one of his sisters, Andrérose. "Until then, my brother and I didn't even know if we had any brothers or sisters. Your world will come to a standstill."

When he has managed to make contact with his biological family, a sad message comes too. "My mother passed away fifteen years ago. I think that is terrible. And if it also turns out that she is the one who always kept looking for her children, it is almost impossible to explain how that feels."

**************************************************************************************************************************

Twee Haïtiaanse geadopteerden hebben via een dna-project hun biologische familie in Haïti teruggevonden. In beide gevallen blijken de kinderen in de jaren 80 niet bewust te zijn afgestaan voor adoptie. Hun biologische familie is sindsdien altijd naar hen blijven zoeken.

Nieuwsuur onderzocht vorig jaar adopties uit Haïti en ontdekte dat op het Caraïbische eiland veel ouders hun kinderen hebben afgestaan aan katholieke nonnen, die hen beloofden dat de kinderen geschoold en gevoed zouden worden en hierna terug zouden keren bij hun familie. Maar na verloop van tijd bleken de kinderen te zijn geadopteerd naar het buitenland.

Vrijwilligers van Plan Kiskeya namen in mei vorig jaar dna af bij familieleden van verdwenen kinderen in het plaatsje Jacmel. Uit die bijeenkomst zijn nu dus twee dna-matches gekomen. Een van hen is Louis Wietzes die in 1988 naar Nederland kwam. "Ik had nooit veel behoefte om mijn biologische familie te zoeken. Mijn adoptieouders was verteld dat mijn moeder niet goed voor me kon zorgen en me naar een weeshuis had gebracht. Ik wist niet wat een zoektocht me zou moeten brengen."

Stomverbaasd

Dit verandert als Wietzes in april op de website van Plan Kiskeya belandt. "Ik keek een beetje rond op die website en zag ineens mijn eigen Haïtiaanse achternaam staan bij de foto van een vrouw die haar zoon zocht, wiens voornaam overeenkwam met een van mijn voornamen. Alleen de geboorteplaats klopte niet."

Hoewel hij twijfelt of het wat oplevert, bestelt Wietzes een dna-kit en stuurt zijn dna-materiaal ook op naar de internationale database waar zijn biologische familie in staat.

Als de uitslag komt is hij stomverbaasd. "Het was mijn moeder. Het was zo vreemd. Het is heel mooi om te weten dat ze nog leeft en kennelijk mij zoekt. Maar het verhaal was anders dan ik altijd had geloofd." Wietzes biologische moeder blijkt hem te hebben meegegeven aan nonnen die voor hem zouden zorgen. Maar als ze hem na een jaar wil ophalen, is hij geadopteerd naar het buitenland.

Lange wandelingen en nonnen

Wietzes is nog steeds in verwarring over de uitslag. "Mijn vader en moeder hebben altijd verdriet gehad van feit dat ik er niet was, dat is voor hen heel aanwezig geweest. Maar andersom is dat een stuk minder geweest."

Inmiddels heeft hij regelmatig contact met zijn moeder en broers en zussen. "Ik ben van plan om er in december heen te gaan, als de omstandigheden dat dan toe laten. Mijn moeder is op leeftijd, het zou mooi zijn als ik haar nog kan ontmoeten."

“

Tot de dna-match wisten mijn broer en ik überhaupt niet of we broers of zussen hadden.

Robbert Blokland

Ook Robbert Blokland, die samen met zijn tweelingbroer werd geadopteerd in de jaren 80, heeft het dna-project een match opgeleverd. "Wij zijn toen we drie jaar oud waren naar Nederland gekomen. Ik heb geen actieve herinneringen aan Haïti, maar ik had het toen ik klein was wel altijd over lange wandelingen en nonnen."

Blokland blijkt net als Wietzes via de nonnen en een weeshuis naar Nederland te zijn geadopteerd. "Mij is altijd gezegd dat mijn biologische ouders niet voor ons konden zorgen en we daarom zijn afgestaan. Ik had ook helemaal geen aanleiding om te denken dat het anders was."

Toch blijkt dat het geval. Na vruchteloos verlopen eerdere zoektochten schrijft Blokland zich in bij Plan Kiskeya's dna-project. "In december kwam ik de uitzending van Nieuwsuur tegen over adopties uit Haïti. Toen vielen er veel dingen op hun plek. Ik heb toen snel een dna-kit aangevraagd."

'Mn moeder bleef me altijd zoeken'

Slechts twee weken na hij zijn dna inzond krijgt Blokland een mail. "De mail kwam 's ochtends om half negen binnen, toen ik op mijn werk zat. Ik wilde wachten tot vijf uur en hem thuis openen, maar dat lukte natuurlijk niet."

Hij blijkt een dna-match te hebben met een van zijn zussen, Andrérose. "Tot dat moment wisten mijn broer en ik überhaupt niet of we broers of zussen hadden. Je wereld staat dan stil."

Als hij contact heeft weten te leggen met zijn biologische familie, komt er ook een verdrietig bericht. "Mijn moeder is al vijftien jaar geleden overleden. Dat vind ik vreselijk. En als dan ook nog blijkt dat zij degene is die altijd haar kinderen is blijven zoeken het is bijna niet uit te leggen hoe dat voelt."

"